Στο Μεξικό με μοτοσυκλέτα

Στις 10 Ιουλίου 2006 περάσαμε από τις ΗΠΑ στο Μεξικό.

Είχαμε συνηθίσει στην «καλοπέραση», τις ανέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και μόλις περάσαμε τα σύνορα στην πόλη Nogales, μας έκανε αίσθηση η φτώχεια που αντικρίσαμε. Το τοπίο άλλαξε δραματικά. Τα ωραία σπίτια και η ευμάρεια αντικαταστάθηκαν με τη φτώχεια και τις παραγκούπολεις.

Στα σύνορα δεν είχαμε καμιά δυσκολία από τους τελωνειακούς. Ευγενικοί όλοι, τυπικές διαδικασίες και σε λίγο βρεθήκαμε στο Μεξικό. Νομίζω ότι αν μπαίναμε αντίθετα, δηλαδή από το Μεξικό στις ΗΠΑ η διαδικασία θα ήταν περίπλοκη, με εξονυχιστικούς  ελέγχους τόσο σε μάς όσο και στις μηχανές, με ερωτήσεις και μεγάλη καθυστέρηση.

Διασχίζοντας τα σύνορα νοιώθαμε ότι αρχίζει μια καινούργια περιπέτεια και αυτό συνέβαινε πάντα, όταν μπαίναμε σε μια άλλη χώρα.

Πάντα κάτι είναι διαφορετικό. Ίσως οι άνθρωποι, ίσως οι μυρωδιές, ίσως η αίσθηση του άγνωστου.

Δυστυχώς μπαίνοντας στο Μεξικό και ακολουθώντας τις συμβουλές φίλων και Μεξικανών που γνωρίσαμε στις ΗΠΑ, πήραμε τον καινούργιο αυτοκινητόδρομο. Αυτό αποδείχτηκε λάθος, αφού ο δρόμος εκτός από ανιαρός ήταν και ασύμφορος, αφού κάθε λίγο σταματούσαμε σε διόδια.

Η πρώτη στάση μας το San Carlos. Αυτό που αξίζει να σημειωθεί, ήταν το ότι όλες οι συναλλαγές σε αυτή την πόλη γίνονταν σε δολάρια. Εκεί δεν υπήρχε το Μεξικάνικο νόμισμα, αλλά μόνο το δολάριο. Όλες οι τιμές στα ξενοδοχεία, στα εστιατόρια ήταν σε δολάρια, αφού η πόλη ήταν γεμάτη από Αμερικάνους.

Συνεχίσαμε το ταξίδι μας αλλά αποφασίσαμε και κάποια στιγμή βγήκαμε από την μονοτονία του αυτοκινητόδρομου  και ακολουθήσαμε τους μικρούς επαρχιακούς δρόμους. Τότε άρχισε το ταξίδι να γίνεται πιο ενδιαφέρον. Οι μικροί επαρχιακοί δρόμοι μας οδήγησαν μέσα από χωριά ξεχασμένα από τον πολιτισμό.

Ακολουθήσαμε τον δρόμο στα δυτικά της χώρας, αυτό που βασικά ονομάζεται Panamericana και ο οποίος προχωρεί νότια μέχρι την Χιλή.

Περάσαμε από τις πόλεις  Los Mochis, Mazatlan, Escudiato, San Blas. Οι πόλεις αυτές εκτός από την Mazatlan δεν είχαν κάτι το ενδιαφέρον. Η πόλη Mazatlan είναι μια παραλιακή πόλη που κατακλύζεται από ντόπιο τουρισμό ως επί το πλείστον. Αυτός ήταν και ο λόγος  που δυσκολευτήκαμε να βρούμε ξενοδοχείο, έτσι καταλήξαμε σε ένα άσχημο μέρος να ξεκουραστούμε, μετά από πολύωρο κουραστικό ταξίδι. Είμασταν στην καλοκαιρινή περίοδο και οι παραλιακές πόλεις είχαν την τιμητική τους.

 Η κακοδαιμονία με τα ελαστικά ξεκίνησε από την πρώτη μέρα του ταξιδιού και δεν έλεγε να μας αφήσει. Με το καλημέρα στην πόλη Mazatlan άρχισα να νοιώθω τον χορό του τρυπημένου ελαστικού. Πάλι τα ίδια…πάλι έπρεπε να φτιάξω το ελαστικό.

Escudiato, μια φτωχή πόλη. Πάλι μείναμε σε ένα άσχημο ξενοδοχείο που όταν ξυπνήσαμε το πρωί, δεν είχαμε ούτε νερό να πλυθούμε. Στο San Blas υποφέραμε από τα κουνούπια. Τόσα κουνούπια μαζεμένα δεν ξανάδα.

Επόμενος σταθμός μας το Puerto Vallarta, η οποία είναι μια τουριστική αλλά ενδιαφέρουσα πόλη. Εκεί είχαμε μια ευχάριστη εμπειρία.

Φθάνοντας στην πόλη γύρω στο μεσημέρι και με την ζέστη που μας ταλαιπωρούσε από την πρώτη ημέρα που μπήκαμε στο Μεξικό να μας κτυπά στο κεφάλι, προσπαθήσαμε να βρούμε ξενοδοχείο. Ρωτήσαμε σε αρκετά και είτε ήταν ακριβά για μας, είτε δεν είχαν δωμάτιο. Είχαμε απογοητευτεί και αποφασίσει να κάνουμε μια τελευταία προσπάθεια προτού φύγουμε από την πόλη και ψάξουμε αλλού για να βρούμε που να μείνουμε για το βράδυ.

Σταματήσαμε σε ένα ξενοδοχείο, αρκετά καλό και ρωτήσαμε για τιμή. Όπως αναμέναμε ήταν ακριβό. Καθώς βγαίναμε με σταματά κάποιος γύρω στα 30,  ημίγυμνος και με ρωτά αν θέλουμε δωμάτιο και πόσα λεφτά διαθέτουμε. Τον κοίταξα καχύποπτα… «είμαι ο ιδιοκτήτης, οδηγώ και εγώ μοτοσικλέτα και θέλω να σας βοηθήσω» μου λέει. Του ανέφερα ότι ο προϋπολογισμός μας δεν ξεπερνούσε τα 400 πέσος (1 δολάριο = 10.90 πέσος). Ούτε 40 δολάρια. Συνήθως πληρώναμε λιγότερα για ξενοδοχείο αλλά είχαμε μείνει σε άσχημα μέρη τα προηγούμενα βράδια και αποφασίσαμε να μείνουμε επιτέλους και σε ένα ξενοδοχείο της προκοπής. Επίσης μας είχε αρέσει και η πόλη. Έτσι βρήκαμε ένα καλό δωμάτιο και ένα καλό φίλο, τον Victor. Τελικά μείναμε 3 νύκτες στο Puerto Vallarta, όπου μπορώ να πω ότι ήταν αρκετά ευχάριστες. Η πόλη συνδυάζει το παραδοσιακό με το μοντέρνο. Υπάρχει αρκετή κουλτούρα από τους ιθαγενείς, αλλά ταυτόχρονα μπορείς να βρεις καλά εστιατόρια και μπαράκια. Φύγαμε μπορώ να πω με δυσκολία, αποχαιρετώντας τον καινούργιο μας φίλο. Μας είχε αρέσει η καλοπέραση, η διασκέδαση και νοιώθαμε ότι θέλαμε να μείνουμε κι’ άλλο, αλλά  οι μοτοσυκλέτες μας που ξεκουράστηκαν αρκετά, όπως και εμείς, μας καλούσαν να ξεκινήσουμε.

Προχωρήσαμε νότια, περάσαμε από τις πόλεις Barra De Navidad, την Lataro Cardenas και φτάσαμε στο χωριό Llavvos. Κατευθυνθήκαμε στην παραλία και κατασκηνώσαμε κοντά στο εστιατόριο Sotelo. Μην φανταστείτε τίποτα σπουδαίο. Μια παράγκα στην παραλία είναι. Πληρώσαμε μερικά πέσος για να βάλουμε τα αντίσκηνα μας εκεί και να χρησιμοποιούμε το αποχωρητήριο και το νερό για να πλενόμαστε. Ούτε τις ευκολίες ενός κατασκηνωτικού χώρου δεν είχε αλλά η καλή παρέα που βρήκαμε εκεί άξιζε τον κόπο. Εκεί γνωρίσαμε τον Ed (Αμερικάνο με Ελληνική καταγωγή) και την σύντροφο του την Eliza (Ισπανίδα). Γνωρίσαμε επίσης 3 ακόμα Αμερικάνους που ήταν εκεί για Surfing. Είχαμε σκοπό να μείνουμε ένα βράδυ αλλά η πολύ καλή παρέα και η βροχή δεν μας άφηναν να φύγουμε. Κάθε βράδυ είχαμε πάρτι, καθώς οι Αμερικάνοι ήταν εξαιρετικοί μουσικοί και η μπύρα και η τεκίλα, έρεαν άφθονα. Περάσαμε λοιπόν 3 πολύ ευχάριστα βράδια στην παραλία. Την τέταρτη μέρα, μη αντέχοντας άλλο ποτό, φορτώσαμε τα πράγματα μας και προχωρήσαμε νότια.

Αποφύγαμε το Mexico city και τις μεγάλες πόλεις γενικά, έτσι αποφασίσαμε μετά το Ακαπούλκο, να κινηθούμε προς τα βουνά με προορισμό την Oaxaca. Ο δρόμος γεμάτος στροφές αλλά το χειρότερο ήταν τα «topes», τα βουναλάκια που βάζουν στους δρόμους για να ελαττώνεις ταχύτητα. Μείναμε τρεις μέρες στην Oaxaca. Περιποιηθήκαμε τις μοτοσικλέτες μας, επισκεφτήκαμε  την Monte Alban, μια αρχαία πόλη των Αζτέκων με τις πυραμίδες και γνωρίσαμε και ένα Έλληνα. Τον Αλέκο που παντρεύτηκε και ζει εκεί. Καθόμασταν σε ένα εστιατόριο και μιλούσαμε όταν μας πλησίασε κάποιος και μας ρώτησε στα Ελληνικά «Έλληνες είσαστε;». Ο Αλέκος ήταν ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου και κάποιων άλλων καταστημάτων. Σπούδαζε στις ΗΠΑ, γνώρισε την γυναίκα του εκεί και ο έρωτας τον πήρε στο Μεξικό. Το ευχάριστο είναι ότι παντού θα βρεις Έλληνες.

Επόμενος σταθμός μας η πόλη Cintaiapa Chiapa. Όσο προχωρούσαμε στο εσωτερικό του Μεξικού τόσο τα πράγματα γίνονταν πιο ενδιαφέροντα και καλύτερα. Οι πόλεις πιο καθαρές με τον ντόπιο χαρακτήρα να κυριαρχεί, με πολύχρωμες αγορές και με ανθρώπους με σκούρο δέρμα, κουρασμένα πρόσωπα και παραδοσιακές στολές. Ανθρώπους βγαλμένους από άλλες εποχές, που προσπαθούν να ζήσουν στο παρόν.

Τελευταία και καλύτερη πόλη που επισκεφτήκαμε στο Μεξικό, η San Cristobal de la Casas. Γραφική, ήσυχη, φιλική μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.

Περάσαμε ένα περίπου μήνα στο Μεξικό και δεν μπορώ να πω ότι γνωρίζω καλά την χώρα. Στην αρχή δεν μου άρεσε, μέχρι που επισκεφτήκαμε κάποιες πόλεις στα βουνά. Αν πήγαινα ξανά θα απέφευγα τον Panamericana. Θα ακολουθούσα άλλη διαδρομή με περισσότερη έμφαση στα βουνά.

Στις 3 Αυγούστου φθάσαμε στα σύνορα του Μεξικού με την Γουατεμάλα. Αφήναμε πίσω μας την γη των Ατζέκων και μπαίναμε στην γη των Μάγια. Μια καινούργια άγνωστη χώρα και μια καινούργια περιπέτεια μας περίμενε.

 Σημειώσεις :

 Για την Μοτοσικλέτα χρειάζεσαι ασφάλεια την οποία μπορείς να κάνεις στα σύνορα. Εμείς την κάναμε στην πόλη Tuscon, πριν περάσουμε τα σύνορα, στην εταιρεία Sanborns και μας στοίχισε 90 δολάρια η μοτοσικλέτα για ένα μήνα.

 Η γραφειοκρατική διαδικασία των συνόρων γίνεται μερικά χιλιόμετρα μετά τα σύνορα με τις ΗΠΑ.