Ταξιδέψαμε – Στο Περού, την χώρα των Ίνκας με μοτοσυκλέτα – Μέρος Α΄

Στις 30 Σεπτεμβρίου 2006 βρισκόμασταν με τις μοτοσυκλέτες μας στα σύνορα του Ισημερινού με την χώρα των ‘Ινκας, το Περού. Ήταν τα πιο εύκολα σύνορα που συναντήσαμε μέχρι τώρα.

Η διαδικασία ήταν πλέον γνωστή. Περάσαμε πρώτα από το immigration του Ισημερινού. Δίνοντας τα διαβατήρια λέω στον υπάλληλο ότι είμαστε από Κύπρο «Chipre», αμέσως χαμογελά και μου λέει κάτι που δεν περίμενα να ακούσω: «Μάρκος Παγδατής!!». Πέσαμε σε φανατικό φίλο του τένις.

Ξαφνιαστήκαμε ευχάριστα για άλλη μια φορά που υπήρχαν άνθρωποι σ΄ αυτές τις μακρινές χώρες, που γνώριζαν το νησί μας. Δεν ξέρω αν αυτό συνέβαλε για καλύτερη και γρηγορότερη εξυπηρέτηση, αφού χρειάστηκαν πέντε λεπτά για την σφραγίδα στα διαβατήρια άλλα πέντε λεπτά για τις μοτοσυκλέτες και είμασταν έτοιμοι να περάσουμε στο Περού.  

Τελειώνοντας με το τελωνείο του Ισημερινού, προχώρησα στο σημείο όπου ο Κώστας πρόσεχε τις μοτοσυκλέτες. Τον είδα να βγάζει φωτογραφίες τα δέντρα. Πήγα κοντά και είδα ότι στα δέντρα υπήρχαν πολλά μικρά πιθηκάκια που πηδούσαν παιχνιδιάρικα από κλαδί σε κλαδί. Πλησιάσαμε για να τα δούμε καλύτερα, αλλά ενοχλημένα φαίνεται από την παρουσία μας, εξαφανίστηκαν γρήγορα μέσα στην βλάστηση.

Περάσαμε λοιπόν στο Περού και με την ίδια ευκολία τελειώσαμε με τα διαβατήρια και τις άδειες για τις μοτοσυκλέτες. Μου έκαναν εντύπωση οι άνθρωποι στα σύνορα. Πολύ ευγενικοί, καλοσυνάτοι και πρόθυμοι να βοηθήσουν, παρ’ όλο που δεν μιλούσαν Αγγλικά. Οι φήμες και η εντύπωση που είχαμε για διαφθορά και άσχημη αντιμετώπιση βγήκαν λανθασμένες.

Εδώ θα κάνω μια παρένθεση και θα αναφερθώ στο δικό μας τελωνείο. Όταν κάποια στιγμή έστειλα την μοτοσυκλέτα πίσω στην Κύπρο, από ότι φάνηκε ήμουν πολύ αφελής να πιστεύω ότι αφού πέρασα τόσα σύνορα και τελωνειακούς, χωρίς να μιλώ την γλώσσα, εδώ θα ήταν παιχνίδι. Κάθε άλλο, κανείς δεν έδινε πληροφορίες ή σου έλεγαν ποια έντυπα πρέπει να συμπληρώσεις, λες και δεν είχαν ιδέα, απλά αδιάφορα σου έλεγαν «βάλε εκτελωνιστή». Αυτά…..εδώ η παρένθεση κλείνει και τα συμπεράσματα δικά σας.

 Το Περού αποδείχθηκε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες χώρες στην Λατινική Αμερική. Μια χώρα που δύσκολα μπορεί να μην εντυπωσιάσει τον επισκέπτη. Ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμασταν στην χώρα των Ίνκας, οι οποίοι ήκμασαν και δημιούργησαν την μεγαλύτερη αυτοκρατορία στην Νότιο Αμερική, αφήνοντας πίσω τους πόλεις όπως το Cuzco και το Machu Picchu, με εξαιρετικής αρχιτεκτονικής ευρήματα. Μια χώρα που ξεχειλίζει από κουλτούρα και σε συνάρτηση με τις αλλαγές στην τοπομορφία, βάζει το Περού ψηλά στην λίστα μου για περιπετειώδη τουρισμό.

Όλη η ακτή του Περού είναι έρημος, ενώ το περισσότερο από το μισό του εδάφους της βρίσκεται στην περιοχή του Αμαζονίου. Μία περιοχή που μπορεί να επισκεφτεί κάποιος είτε με αεροπλάνο, είτε με πλοιάριο. Υπάρχουν φυσικά και οι Άνδεις, οι οποίες ορθώνονται περήφανα και χωρίζουν την έρημο από την ζούγκλα. Οι Άνδεις στο Περού, είναι οι πιο όμορφες και πιο προσβάσιμες από όλες τις άλλες χώρες και για αυτό τον λόγο, είναι πολύ δημοφιλείς σε πεζοπόρους που θέλουν να θαυμάσουν την άγρια ομορφιά τους. 

Προχωρήσαμε προς την πόλη Piura που ήταν και ο πρώτος μας σταθμός. Το Περού δείχνει πιο φτωχό από τον Ισημερινό και η βενζίνη είναι αρκετά πιο ακριβή. Όπως ανάφερα πιο πάνω, όλο το παραλιακό μέρος της χώρας είναι έρημος, αλλά δεν είχε ζέστη, γι’ αυτό προχωρούσαμε άνετα. Κάποια στιγμή και ενώ βρισκόμαστε στην μέση του πουθενά, βλέπουμε ένα τσούρμο ανθρώπους να έρχονται πεζοί από απέναντι. Δύο από αυτούς κουβαλούσαν ένα μεγάλο ξύλινο σταυρό. Υποθέσαμε ότι θα ήταν κάποια θρησκευτική τελετουργία. Σταμάτησα προς στιγμή για να βγάλω φωτογραφία αλλά κάποιοι κινήθηκαν γρήγορα προς το μέρος μου. Ίσως να ήθελαν νερό η φαγητό ή να μην ήθελαν να τους φωτογραφήσω, αλλά εκείνη την στιγμή θεώρησα ότι είναι καλύτερα να μην σταματήσω και προχώρησα, χωρίς τελικά να βγάλω την φωτογραφία που ήθελα.

Σε ένα βενζινάδικο συναντήσαμε δύο μοτοσυκλέτες φορτωμένες και σταματήσαμε. Ήταν δύο άνδρες από την Αργεντινή, ο Walter και ο Juan Jones από την Ushuaia, την τελευταία πόλη στην γη του πυρός. Το ενδιαφέρον σε αυτούς τους δύο φίλους – οι οποίοι ταξίδευαν προς την αντίθετη κατεύθυνση – είναι ότι ήταν πατέρας και γιός. Μου άρεσε αυτή η εικόνα του πατέρα με τον γιο που ταξιδεύανε μαζί και μοιράζονταν τις εμπειρίες, σαν δύο καλοί φίλοι. Κουβεντιάσαμε για λίγο, ανταλλάσσοντας πληροφορίες για το ταξίδι μας, άλλα έπρεπε να προχωρήσουμε.

 

Επόμενος σταθμός μας η πόλη Chiclayo. Αποφασίσαμε να μείνουμε ακόμα μια μέρα, να βγάλουμε από πάνω μας λίγη άμμο που κουβαλήσαμε από την έρημο, να ξεκουραστούμε λίγο και να δούμε την πόλη, η οποία τελικά δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο.

Στις 3 Οκτωβρίου προχωρήσαμε και φθάσαμε στην πόλη Trujillo. Την Τρίτη σε μέγεθος πόλη του Περού. Μια πόλη πιο όμορφη και ενδιαφέρουσα από τις προηγούμενες. Όπως κάθε πόλη που έκτισαν οι Ισπανοί κατακτητές, στο κέντρο της πόλης δεσπόζει μια μεγάλη πλατεία. Εκεί υπάρχει γραφείο πληροφοριών για τουρίστες, από όπου πήραμε πληροφορίες πώς να επισκεφτούμε την αρχαία πόλη Chan Chan και τις πυραμίδες του Ήλιου και του Φεγγαριού ( Huacas Del Sol y de la Luna). Η αρχαία πόλη Chan Chan βρίσκεται 5 χλμ. δυτικά του Trujillo και κτίστηκε το 1300 π.χ.. Η πόλη αυτή είναι η μεγαλύτερη πόλη στον κόσμο, κτισμένη από λάσπη.

Οι πυραμίδες του ήλιου και του φεγγαριού βρίσκονται 10 χλμ. νοτιοανατολικά του Trujillo. Πληρώσαμε ένα μικρό ποσό και μια ευγενική ξεναγός μας οδήγησε και μας ενημέρωσε για την ιστορία και την διαμόρφωση των πυραμίδων. Οι ναοί αυτοί χτίστηκαν γύρω στο 2000 π.χ. Ενδιαφέρον ήταν να βλέπουμε τους ανθρώπους που δούλευαν εκεί, αφού οι ανασκαφές συνεχίζονται.

 Το ταξίδι συνεχίζεται όπως και η έρημος. Οι περισσότεροι ταξιδιώτες συνήθως προσπερνούν αυτό το μέρος γρήγορα, όπως περίπου κάναμε και εμείς. Η έρημος όμως κρύβει αρκετά αρχαιολογικά ευρήματα από πολιτισμούς πριν από τους Ίνκας.

Στην είσοδο της πόλης Barranca, βλέπω από το καθρεφτάκι ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας να μας ακολουθεί και να μας κάνει σήμα να σταματήσουμε. Κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι είχαμε να κάνουμε με αστυνομικούς, που όπως ακούσαμε, προσπαθούσαν να πάρουν λεφτά από τουρίστες. Μας ζήτησαν ευγενικά τις άδειες μας και μετά μας είπαν ότι είχαμε παραβεί το όριο ταχύτητας, κάτι που φυσικά δεν κάναμε. Δείξαμε αδιαφορία και τους δώσαμε να καταλάβουν ότι δεν θα πάρουν τίποτα από εμάς. Μετά από λίγη ώρα, αφού κατάλαβαν ότι έπεσαν σε «δύσκολους πελάτες», μας έδωσαν πίσω τις άδειες και μας ζήτησαν λεφτά για βενζίνη. Αρπάζω τις άδειες και κάνοντας ότι δεν καταλαβαίναμε καλά (κάτι που κάναμε από την αρχή), τους λέμε «έχουμε βενζίνη δεν θέλουμε» και φύγαμε.

Μετά από 440 χμ φθάσαμε στην πόλη Huacho. Ακόμη μια φτωχική πόλη που εκτός από τους κατοίκους και τον τρόπο ζωής, δεν είδαμε κάτι που να μας κινήσει το ενδιαφέρον.

Εδώ είχαμε να αντιμετωπίσουμε ακόμη ένα πρόβλημα. Πριν λίγες μέρες, στην πόλη Chiclayo, ο Κώστας ξύρισε το κεφάλι του. Ο ήλιος όμως του προκάλεσε εγκαύματα και σε συνδυασμό με τον ιδρώτα και την σκόνη έπαθε μόλυνση και το κεφάλι του πρήστηκε. Ψάξαμε λοιπόν για νοσοκομείο και ένας ευγενικός και καλός γιατρός τον εξέτασε και του έδωσε φάρμακα.

Παρόλο το πρόβλημα αποφασίσαμε  να προχωρήσουμε. Περάσαμε από την Λίμα (την πρωτεύουσα), φοβερή κίνηση και καυσαέριο. Είχαμε συνηθίσει στους ερημικούς δρόμους και μας βαρυφάνηκε. Μετά από μια διαδρομή 479 χλμ. φθάσαμε στην πόλη Ica. Αύτη την φορά αποφασίσαμε να μείνουμε τρεις μέρες έτσι ώστε να ξεπεράσει ο Κώστας το πρόβλημα του. Όταν έστειλα μήνυμα σε κάποιο φίλο για το τι συνέβηκε μου απάντησε «πες στον Κώστα ότι ο Θεός ξέρει σε ποιους δίνει μαλλιά και σε ποιους όχι».

Η πόλη δεν έλεγε και πολλά πράγματα και περιμέναμε να περάσουν οι μέρες να ανεβούμε τις Άνδεις και να κατευθυνθούμε προς το Cuzco. Ο Κώστας, εκτός από την αρρώστια, περνούσε ακόμα μια ταλαιπωρία, αφού με τα αντιβιοτικά που έπινε δεν μπορούσε να πιεί ποτό και του τρέχανε τα σάλια που με έβλεπε εμένα να πίνω τις μπύρες μου… J)) Το σίγουρο πάντως είναι ότι ο Κώστας δεν θα τολμήσει να ξυρίσει το κεφάλι του ξανά.

 Μετά από τρείς μέρες λοιπόν, ξεκινούσαμε με προορισμό το Cuzco, την παλαιά πρωτεύουσα των Ίνκας.

Θα ακολουθήσει και το Β’ μέρος της περιπέτειάς μας στο Περού.