Αφιέρωμα Nicky Hayden – Ο τελευταίος μεγάλος Αμερικανός

Δευτέρα 22/5/2017, ώρα 16:45.  Ο Nicholas ‘Nicky’ Patrick Hayden ‘έφυγε’ από τη ζωή στο νοσοκομείο Bufalini της Cesena, μετά το σοβαρό τροχαίο που είχε το απόγευμα της περασμένης Τετάρτης. Και κάπως έτσι, ο κύριος με το νούμερο ’69’, πέρασε στην ιστορία…

Αγωνίστηκε σε πολλούς αγώνες, σε διαφορετικά πρωταθλήματα, με διαφορετικές μοτοσυκλέτες, κέρδισε, έχασε, έκλαψε, χαμογέλασε… Όλα αυτά με δύο τροχούς, καθώς ο Nicky αγαπούσε πραγματικά τους αγώνες. Όπως είπε άλλωστε και ο Cal Crutchlow, όταν ήρθε η ώρα της αποχώρησής του από το MotoGP το 2015, θα μπορούσε να είχε πάει απλά σπίτι του.

Παρ’ όλα αυτά ο Αμερικανός προτίμησε να μείνει εκεί έξω και να ντριφτάρει. Να προπονείται σκληρά για να είναι πάντα μέσα στο ‘παιχνίδι’, άσχετα αν ήταν πια 35 χρονών, άσχετα αν φέτος δεν τον βοηθούσε η νέα Fireblade.

Προπονήθηκε μέχρι την τελευταία στιγμή με το ποδήλατο του στην τελευταία του ‘κούρσα’, προετοιμαζόμενος ίσως για τον μεγάλο αγώνα που θα έδινε στη συνέχεια. O Hayden όμως, παρά την αρχική του άρνηση να παραδωθεί, υπέκυψε πέντε ημέρες μετά στα τραύματά του, αφήνοντας ένα μεγάλο κενό πίσω του.

Το κενό πρωτίστως του ανθρώπου και μετά του μοτοσυκλετιστή, που αν βέβαια δεν υπήρχε το δεύτερο, δύσκολα πολλοί από εμάς θα γνωρίζαμε το πρώτο. Και το μάθαμε μέσω του χαμόγελού του, μέσω των συναθλητών του, που ποτέ δεν είχαν παράπονο από τον ίδιο. Όλοι τους, όσες φορές και αν αναφέρθηκαν στο ‘Kentucky Kid’, μιλούσαν μόνο με καλά λόγια.

Γεννημένος στις 30/7/1981 στο Owensboro του Kentucky των Η.Π.Α., ο Hayden ξεκίνησε να αγωνίζεται από μικρή ηλικία σε ερασιτεχνικά πρωταθλήματα, ανταγωνιζόμενος αρκετά μεγαλύτερους αναβάτες.

Την ώρα που κάποιοι στο λύκειο είχαν το μυαλό τους σε νεανικές ανησυχίες, ο Nicky κέρδιζε αγώνες πάνω σε Honda RC 45. Ήταν διαφορετικός από τους άλλους και το έδειχνε. Για αυτό και στα 18 του χρόνια, κατέκτησε το πρωτάθλημα AMA Supersport, πάνω σε μια ιδιωτική Honda.

Tην ίδια χρονιά ξεκίνησε να αγωνίζεται και στο Αμερικάνικο πρωτάθλημα dirt-track σημειώνοντας αμέσως επιτυχίες, ‘σμιλεύοντας’ παράλληλα το εντυπωσιακό στυλ οδήγησής του που διατηρούσε ως σήμερα. Το dirt-track βέβαια υπήρχε για τον ίδιο από μικρότερη ηλικία, με τον Hayden να γαλουχείται μέσα σε αυτούς τους αγώνες.

Το 2001, στην πρώτη του χρονιά στα Αμερικάνικα Superbike, ο Hayden χάνει τον τίτλο για μόλις 40 βαθμούς από τον κυρίαρχο ως τότε, Mat Mladin.Την επόμενη χρονιά όμως ο Nicky ήθελε το κάτι παραπάνω και το έκανε. Κέρδισε το πρωτάθλημα AMA Superbikes, όντας ο νεαρότερος αναβάτης που το καταφέρνει. Ήταν μόλις 20 ετών.

Την ίδια χρονιά ο Hayden συμμετείχε και σε μια από τις μεγαλύτερες στιγμές της οικογένειάς του, καθώς μαζί με τα δύο αδέλφια του, Tommy και Roger Lee, κατέκτησαν και τις τρεις θέσεις του βάθρου στον αγώνα Springfield TT-Race (dirt-track). Η ώρα των Grand-Prix είχε φτάσει και η Honda του πρόσφερε ότι καλύτερο είχε· μια πεντακύλινδρη RC211V της εργοστασιακής ομάδας Repsol-Honda.

Στην πρώτη του χρονιά είχε να ‘κάνει’ με έναν πολύ δυνατό teammate· τον ήδη δύο φορές Παγκόσμιο Πρωταθλητή Valentino Rossi. Ολοκλήρωσε το πρωτάθλημα στην 5η θέση, κερδίζοντας παράλληλα τον τίτλο rookie of the year.

Την επόμενη χρονιά η Honda τον ήθελε ως άμεσο ανταγωνιστή του Rossi, που στο μεταξύ είχε περάσει στο αντίπαλο στρατόπεδο της Yamaha. Ο Hayden δεν τα πήγε καλά και η κριτική του κόσμου ήταν έντονη. Ολοκλήρωσε την χρονιά στην 8η θέση, κατακτώντας όμως δύο βάθρα.

Ώσπου το 2005, επέστρεψε στο αγωνιστικό καλεντάρι του MotoGP η Laguna Seca. Μια πίστα που ο Αμερικανός την ήξερε απ’ έξω και ανακατωτά, από τη συμμετοχή του στα εθνικά πρωταθλήματα της χώρας.

Και το έδειξε αμέσως σε όλους, επικρατώντας σε όλες (παρά μία) τις διαδικασίες που πραγματοποιήθηκαν εκείνο το αγωνιστικό τριήμερο, κάνοντας έναν υγιή ‘περίπατο’ στον αγώνα. Ήταν η πρώτη φορά που ο κόσμος είδε τόσο δυνατό το νούμερο ’69’, αν και πολλοί είπαν ότι ήταν λογική η εμφάνισή του λόγω καταγωγής.

Το πρωτάθλημα τον βρήκε στην 3η θέση και ο Hayden είχε αρχίσει να θέτει τις βάσεις για ένα Παγκόσμιο Τίτλο. Έναν Τίτλο που ήρθε το 2006, μετά από μια σκληρή μάχη με τον πρώην teammate του, Valentino Rossi, ως τον τελευταίο αγώνα της χρονιάς στη Βαλένθια.

Εκείνη τη χρονιά κέρδισε ‘μόλις’ δύο φορές, μία στην αγαπημένη του Laguna Seca και μία στο Assen, έπειτα από έναν επικό τελευταίο γύρο που στέρησε σε έναν άλλο Αμερικανό, την πρώτη και μοναδική νίκη της καριέρας του. Ο λόγος για τον Τεξανό, Colin Edwards.

Ο Hayden κατακρίθηκε και τότε, πολλοί είπαν ότι δεν άξιζε τον Τίτλο καθώς κέρδισε ‘μόλις’ δύο φορές. Τον ίδιο δεν τον ένοιαζε τίποτε, ήταν ο πρωταθλητής και αυτός που ‘φόρεσε’ περήφανα τον άσσο στη Honda του για το 2007. Άλλωστε, κάποιοι φαίνεται να ξεχνούν ότι αγωνιζόταν στο κορυφαίο πρωτάθλημα δύο τροχών στον κόσμο ή ότι αν δεν τον έριχνε ο Pedrosa στον προηγούμενο αγώνα στο Estoril, ο Τίτλος θα γινόταν πιο εύκολα δικός του.

Την ίδια χρονιά μαζί με την κατάκτηση του Τίτλου, ο συμπαθής Nicky απέκτησε και έναν πολύ σημαντικό teammate· τον Dani Pedrosa. Η Honda πίστευε πολύ στον βραχύσωμο Ισπανό, ο οποίος είχε για σύμμαχο και τον πετρελαϊκό κολοσσό Repsol.

Η ταχύτητα του Dani και η εύνοια του χορηγού ‘έσπρωξαν’ τους Ιάπωνες να ‘χτίσουν’ μια μοτοσυκλέτα περισσότερο κοντά στα ‘θέλω’ του Ισπανού, με τον πρωταθλητή Hayden να οδηγεί το 2007 μια μοτοσυκλέτα πιο πολύ στα ‘μέτρα’ του teammate του.

Εξέφρασε το παράπονό του όμως δεν έμεινε εκεί· πάλεψε με όλες τους τις δυνάμεις να χωρέσει κάτω από το κατά πολύ μικρότερο fairing της RC212V και να τα πάει καλά. Δεν τα κατάφερε και ηττήθηκε από τον Pedrosa, ολοκληρώνοντας τη χρονιά στην 8η θέση, κατακτώντας τρία βάθρα και καμία νίκη.

Το 2008 επιστρέφει στο αγαπημένο του ’69’, τον αριθμό που κληρονόμησε από τον επίσης αγωνιζόμενο πατέρα του, Earl Hayden. Το παράπονό του για μια μοτοσυκλέτα που θα του ταίριαζε περισσότερο υπήρχε ακόμη, άλλωστε την άξιζε, ήταν ο μοναδικός πρωταθλητής της Honda στη μετά-Rossi εποχή.

Το τέλος της χρονιάς τον βρίσκει 6ο. Ακόμη και η Laguna Seca δεν του ‘ανήκει’ πλέον και ο Αμερικανός αποχωρεί από την Honda για τη σέλα της εργοστασιακής Ducati.

Προηγουμένως η Honda είχε βάλει ένα ακόμη λιθαράκι ώστε να ‘τελειώσει’ η μεταξύ τους σχέση, μη δίνοντας την ευκαιρία στον πρώην πρωταθλητή της να δοκιμάσει τα ανώτερα ελαστικά της Bridgestone. Αντιθέτως, τα έδωσε μόνο στον Pedrosa, με τον Hayden να νιώθει για άλλη μια φορά παραγκωνισμένος. Αυτό ήταν και το τέλος της δεκαετούς συνεργασίας του με την Ιαπωνική φίρμα.

Το 2009 η προσαρμογή του στη δύστροπη – για όλους, ακόμη και για τον πρωταθλητή των ‘κόκκινων’, Casey Stoner – είναι δύσκολη. Παρ’ όλα αυτά με πολύ δουλειά (είχε το προσωνύμιο ‘ο δουλευταράς’), κατάφερε να κλείσει την χρονιά του με δύο δυνατές πέμπτες θέσεις. Το σημαντικότερο όλων όμως είναι ότι ο Hayden ανέβηκε στο βάθρο ‘εντός έδρας’, στην Indianapolis.

Ένα χρόνο μετά επανέλαβε το κατόρθωμά του στην Aragon, όμως με πολύ σταθερότερη απόδοση στη χρονιά του το ‘Kentucky Kid’ ολοκλήρωσε στην 7η θέση.

Η επόμενη χρονιά τον βρίσκει ξανά στο ίδιο box με τον παλιό teammate του και αντίπαλο, Valentino Rossi. Οι δύο τους βρέθηκαν να μάχονται πολλές φορές με τις Desmosedici, με τον Αμερικανό να τα πηγαίνει πολύ καλά απέναντι στον σπουδαίο αντίπαλό του. Από ένα βάθρο για εκείνη τη χρονιά και μόλις επτά βαθμοί διαφοράς στο τέλος της σαιζόν και τον βαθμολογικό πίνακα.

Το 2012 μένει στην ίδια ομάδα, με τον ίδιο teammate. Ένας τραυματισμός μέσα στο ‘σπίτι’ του στην Indianapolis τον αφήνει εκτός αγώνα, με τον ίδιο να κλείνει την χρονιά του για πρώτη φορά χωρίς ούτε ένα βάθρο. Παρ’ όλα αυτά, έχοντας μείνει εκτός για δύο GP, ο Nicky ολοκλήρωσε 9ος, με μόλις 10 βαθμούς λιγότερους από το 2011.

Η τελευταία χρονιά του Hayden στους ‘κόκκινους’΄του Borgo Panigale τον βρίσκει με νέο εσωτερικό αντίπαλο. Ο Hayden είχε πει τότε ότι ο Dovizioso που μόλις είχε πάρει μεταγραφή στην Ducati, ήταν ο καλύτερος άνθρωπος για να ‘γεμίσει’ το κενό που άφησε πίσω του ο Rossi στην ομάδα.

Τίποτα δεν τον χώριζε και από αυτόν τον Ιταλό, οι δύο τους τερμάτισαν σε παράταξη στο τέλος της χρονιάς, έχοντας μόλις 14 βαθμούς διαφοράς μεταξύ τους (υπέρ του Dovizioso). Παρ’ όλο που ο Hayden έφερνε σχεδόν τα ίδια αποτελέσματα με τον teammate του, η ομάδα του έψαχνε για ‘νέο αίμα’.

Μετά από μία ακόμη μακροχρόνια συνεργασία, ο Nicky – στα 32 του – είχε μείνει ξανά εκτός ομάδας. Ο Aspar όμως ήξερε το ταλέντο του Αμερικανού και δεν τον άφησε χωρίς στέγη.

Για το 2014 ο Hayden επέστρεψε στη σέλα μιας Honda, με το κράνος του στις δοκιμές της Βαλένθια να γράφει ‘Reset’. Push Harder’. Αυτό που έκανε πάντα δηλαδή, απλά αυτή τη φορά ένιωθε ότι έπρεπε να πιέσει περισσότερο από ποτέ. Η RC213V του όμως δεν ήταν το ίδιο με αυτές των Marquez-Pedrosa-Bautista, ούτε καν με αυτή του Bradl.

Ήταν μια ‘πελατειακή’ RCV όπως την ονόμαζαν, η οποία είχε κατασκευαστεί από τη Honda για να τροφοδοτήσει τις μικρότερες και ασθενέστερες οικονομικά ομάδες. Εκτός από το ‘ντύσιμό’ της, δεν είχε καμία σχέση με τις ‘κανονικές’ Honda.

Τα αποτελέσματά του δεν ήταν καλά και η 16η θέση ήταν αυτή που κατέκτησε στο τέλος του 2014. Την επόμενη χρονιά πήρε βαθμούς σε μόλις πέντε αγώνες, με την 12η θέση του στο GP της Μεγάλης Βρετανίας να είναι το καλύτερό του αποτέλεσμα.

Προσωρινά τα Grand Prix δεν είχαν μία θέση για αυτόν και ο Nicky το 2016 θα γινόταν για μια ακόμη φορά εργοστασιακός αναβάτης της Honda, στο WSBK αυτή τη φορά. Η CBR1000RR δεν ήταν όπως οι μοτοσυκλέτες που οδηγούσε τα τελευταία 13 χρόνια.

Παρ’ όλα αυτά του άρεσε που τα ηλεκτρονικά δεν ήταν τόσο εξελιγμένα όπως στo MotoGP και οι αγαπημένες πλαγιολισθήσεις του ήρθαν και πάλι στο προσκήνιο. Τα πήγε καλά, τα έβαλε με όλους, ακόμη και με το ανερχόμενο αστέρι της κατηγορίας – και teammate του – Michael Van der Mark.

Ο Ολλανδός τερμάτισε μόλις 19 βαθμούς μπροστά από τον Nicky, όμως ο κύριος ’69’ ήταν και πάλι ευτυχισμένος. Ανέβηκε τέσσερις φορές στο βάθρο των νικητών, ενώ έφερε και την μοναδική νίκη της ομάδας του για όλη τη χρονιά. Αυτό αυτόματα τον έκανε έναν από τους λίγους αναβάτες στην ιστορία που έχουν καταφέρει να κερδίσουν αγώνα των δύο κορυφαίων πρωταθλημάτων σε δύο τροχούς.

Τo 2016 και χωρίς να έχει μείνει ολόκληρη χρονιά εκτός MotoGP, o Hayden καλείται να αντικαταστήσει τον τραυματία Jack Miller, στη σέλα της Estrella Galicia 0,0 Marc VDS Honda. Ο Αμερικανός τότε ποστάρε περήφανα στα social media το νούμερο ’69’ να κοσμεί και πάλι μια καθαρόαιμη αγωνιστική μοτοσυκλέτα, ενώ στην Aragon όπου και αγωνίστηκε τερμάτισε παίρνοντας ακόμη έναν βαθμό (15ος) στην πολύχρονη καριέρα του.

Έναν αγώνα μετά στην Ιαπωνία, ο πρώην teammate του, Dani Pedrosa, τραυματίζεται στις δοκιμές. Ο Ισπανός τίθεται εκτός εκείνου αλλά και του επόμενου αγώνα, με την Honda να καλεί τον Nicky να προβάρει για τελευταία φορά τα χρώματα της Repsol στο Αυστραλέζικο GP. Το νούμερο ’69’ είχε ραντεβού με την ιστορία…

Ο Hayden δέχτηκε την πρόσκληση και σαν τελευταία ‘υποχρέωση’ που είχε στην ομάδα με την οποία κατέκτησε και τον μοναδικό Παγκόσμιο Τίτλο του, κυριάρχισε στο βρεγμένο FP4 της Αυστραλίας, ‘ρίχνοντας’ 3+ sec στον 2ο αναβάτη. Το όνομα αυτού, Marc Marquez, με τον Ισπανό να έχει την ευκαιρία να γίνει για μια και μοναδική φορά ομόσταυλος με τον πρωταθλητή του 2006.

Και φτάσαμε στο 2017. Η Honda καθυστέρησε υπερβολικά την προετοιμασία της νέας Fireblade και ο Hayden – μαζί με τον νέο του teammate, Stefan Bradl – ‘πολεμούσαν’ σε όλες τις χειμερινές δοκιμές με την μοτοσυκλέτα του 2016. Τελικά η νέα Honda έφτασε λίγο πριν την έναρξη της χρονιάς και οι πρώτοι αγώνες έδειξαν πόσο πολύ υστερούσε σε εξέλιξη.

Ως και τον τελευταίο αγώνα στην Imola ο Hayden είχε να επιδείξει μόνο μια 7η θέση ως καλύτερο αποτέλεσμα, στην Ταϋλάνδη. Όμως, για μια ακόμη φορά, ‘κόντραρε’ στα ίσια ακόμη έναν teammate του, με την ζωή του Stefan Bradl να γίνεται πιο δύσκολη.

Δεν είναι και εύκολο να είσαι 27 ετών, να οδηγείς την ίδια μοτοσυκλέτα με έναν 35χρονο και να πηγαίνετε το ίδιο. Παρ’ όλα αυτά ο Nicky δεν χαρίστηκε ποτέ σε κανέναν. Πάντα όμως με την ακριβή έννοια του fair-play. Μαχόταν πάντα αλλά με καθαρές κινήσεις, αν και φυσικά στην καριέρα του υπήρχαν οι στιγμές που το παράκανε (όπως στην Indianapolis το 2013).

Μετά όμως από αυτή την καριέρα, ο Hayden χθες ‘έφυγε’ από κοντά μας. Ο θάνατος βλέπετε δεν κοιτάζει ποιος είσαι, για αυτόν είμαστε όλοι το ίδιο. Και ο Nicky, αν και ως δύο εβδομάδες πριν ξεπερνούσε τα 300 χλμ/ώρα στις πίστες, ‘χάθηκε’ σε ένα ατύχημα των 30 χλμ/ώρα. Αδικία; Κακοτυχία; Μπορεί.

Τουλάχιστον εκεί που θα πάει θα συναντήσει όλους τους ήρωές του και θα ‘αγωνιστεί’ με κάθε λογής πρωταθλητές. Θα συνεχίσει να ‘ρίχνει γκαζιές’ στα κατεβάσματα πριν την στροφή για να ακούσει τον ήχο της μοτοσυκλέτας του – όπως χαρακτηριστικά έκανε.

Αν και ο Nicky, πέρα από Παγκόσμιος Πρωταθλητής στο MotoGP, ήταν ένας πρωταθλητής για τον κόσμο. Ένας άνθρωπος συμπαθής που στα paddock έκανε μόνο φιλίες. Ένας άνθρωπος που όλοι θα θυμόμαστε για την ταπεινή του συνεισφορά στο άθλημα που αγαπάμε.

Άφησε πίσω του την αρραβωνιαστικιά του, τους γονείς του και δύο αδέλφια, με τον φίλαθλο κόσμο των αγώνων και τους συναθλητές του να τον αποχαιρετούν μέσω διαδικτυακών μηνυμάτων γεμάτοι θλίψη. Όμως, όπως είπε ο αδελφός του Roger, θα πρέπει όλοι μας να τον θυμόμαστε με αυτό το χαρακτηριστικό του χαμόγελο ‘ζωγραφισμένο’ στο πρόσωπό του.

Γιατί αυτός ήταν ο Nicky Hayden, ένας χαμογελαστός άνθρωπος.