Αφιέρωμα – 14 χρόνια χωρίς τον Daijiro Kato
Σαν σήμερα, πριν από 14 χρόνια, χάθηκε ένας Ιάπωνας ανάβατης. Το όνομα αυτού, Daijiro Kato. ‘Ηταν μόλις ο πρώτος αγώνας της χρονιάς στη Suzuka, όταν το μεγάλο ταλέντο του άρχισε να ‘τρεμοσβήνει’ σε ένα ατύχημα με περίπου 200χλμ/ώρα.
Τα χρόνια περνούν γρήγορα. Πολύ γρήγορα. Το αντιλήφθηκα όταν θυμήθηκα νωρίτερα μέσα στην ημέρα ο θάνατος του Daijiro Kato συμπληρώνει σήμερα 14 χρόνια. Ο Ιάπωνας είχε ένα τρομακτικό ατύχημα μέσα στην ίδια του τη χώρα, χάνοντας τον έλεγχο της RC211V που οδηγούσε, κοντά στο σικέϊν ‘Casio Triangle’.
Χτύπησε με πολλά χιλιόμετρα πάνω στις μπαριέρες, όμως εμβαθύνοντας σε περισσότερες λεπτομέρειες δεν είναι ο τρόπος που θα θέλαμε να θυμόμαστε το πραγματικά μεγάλο Ιαπωνικό ταλέντο. Αυτό που θα θέλαμε να μείνει στη μνήμη μας, είναι ότι ο Katoh, στα 26 του, ήταν ήδη ένας σπουδαίος και επιτυχημένος αναβάτης.
Η πρώτη του εμφάνιση στα Grand Prix έγινε το 1996 στα 250cc, στην ίδια πίστα όπου έμελλε να τερματίσει και την καριέρα του. Η συμμετοχή του ήταν υπό μορφή wild-card, όμως κατάφερε ευθύς να δείξει το ποιόν του· τερμάτισε στην 3η θέση πίσω από τον αστέρα της εποχής, Max Biaggi και τον συμπατριώτη του, Noriyasu Numata.
Την επόμενη χρονιά συμμετέχει ξανά ως wild-card συμμετοχή στην ίδια πίστα και κερδίζει τον αγώνα, νικώντας τους Tohru Ukawa και Tetsuya Harada που ήταν μόνιμοι αναβάτες του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στην κατηγορία των 250cc. Την ίδια χρονιά συμμετέχει στον πλέον σημαντικό αγώνα της πατρίδας του – τις 8 Ώρες της Suzuka – τερματίζοντας στην 9η θέση.
Το 1998 συνεχίζει την παράδοση των wild-card εμφανίσεών του, ανοίγοντας την αυλαία του πρωταθλήματος με μια ακόμη νίκη. Την επόμενη χρονιά τα πράγματα δεν πάνε το ίδιο καλά και τερματίζει και πάλι στην Ιαπωνία 5ος, για τελευταία φορά ως έκτακτη συμμετοχή του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος.
Η νέα χιλιετία τον βρίσκει να υπογράφει συμβόλαιο με την ομάδα του Gresini, οδηγώντας – τι άλλο; – μια Honda της Telefonica Movistar. H χρονιά του είναι εκπληκτική, κερδίζει τέσσερις φορές, ανεβαίνει εννέα φορές στο βάθρο των νικητών και ολοκληρώνει την παρθενική του ολοκληρωμένη χρονιά στην 3η θέση. Την ίδια χρονιά στέφεται νικητής για πρώτη φορά και στις 8 Ώρες της Suzuka.
Το 2001 δεν ‘χαρίζεται’ στον ‘στρατηγό’ Tetsuya Harada και την Aprilia του και πραγματοποιεί ένα σχεδόν τέλειο πρωτάθλημα. Έντεκα νίκες σε δεκαέξι αγώνες, δεκατρία βάθρα και έξι pole position τον ορίζουν ως τον απόλυτο κυρίαρχο της μεσαίας κατηγορίας.
Η Honda αναγνωρίζει το σπουδαίο ταλέντο του και για το 2002 τον στέλνει στη μεγάλη κατηγορία, στη σέλα μιας Honda NSR 500. O Gresini θα αναλάμβανε και πάλι να είναι ο μέντοράς του, μιας και ήταν η ομάδα για την οποία οδηγούσε ο Kato του ανήκε.
Η ταχύτητα και η προσαρμοστικότητά του είναι εμφανή στοιχεία από την αρχή και ο Kato είναι 4ος στη δεύτερή του συμμετοχή, ανεβαίνοντας στο βάθρο έναν αγώνα μετά στην Ισπανία. Και όλα αυτά με τη ‘γερασμένη’ NSR, τη στιγμή που στην κατηγορία είχαν ήδη εισβάλλει οι νέες, πολύ πιο προηγμένες τετράχρονες μοτοσυκλέτες.
Στα μέσα της χρονιάς η Honda τον ανταμείβει για τις προσπάθειές του με μια RC211V και ο ίδιος παίρνει ένα ακόμη βάθρο, στην Τσεχία αυτή τη φορά. Μερικές εγκαταλείψεις τον αφήνουν ελαφρώς πιο πίσω στους επόμενους αγώνες, όμως κλείνοντας τη χρονιά με δύο 4ες και μία 5η θέση, ολοκληρώνει την πρώτη του χρονιά στο MotoGP στην 7η θέση.
Για τελευταία φορά συμμετέχει και στις 8 Ώρες της Suzuka στο πλάϊ του Colin Edwards και κερδίζει για δεύτερη φορά.
Την επόμενη χρονιά – την τελευταία του – οδηγεί μια Honda στα χρώματα της Telefonica Movistar. Ο Kato έχει όλα τα φόντα να επαναλάβει – ή τουλάχιστον να πλησιάσει – τον θρίαμβο του 2001 με τον ίδιο κατασκευαστή, με τα ίδια χρώματα.
Όμως, η μοίρα είχε άλλα σχέδια για τον αναβάτη με το νούμερο ’74’, παίρνοντάς τον μακριά από τους αγώνες και τους δικούς του ανθρώπους. Λίγα χρόνια μετά, ο αριθμός που χρησιμοποιούσε αποσύρθηκε μια για πάντα από τα Grand Prix, ενώ ο Kato έγινε μέρος των Θρύλων του MotoGP.
Είμαι σίγουρος ότι ο Kato ζει ακόμη στις μνήμες πολλών φίλων του αθλήματος και όχι μόνο για τις οδηγικές του ικανότητες· σύμφωνα με τους ανθρώπους των paddock αλλά και των συναδέλφων του, ο Daijiro εκτός από σπουδαίος αναβάτης ήταν ένα χαμογελαστό και καλοσυνάτο παιδί και ίσως τα δύο αυτά στοιχεία του χαρακτήρα του να είναι πιο σημαντικά από το μεγαλύτερο οδηγικό ταλέντο του κόσμου.
