Ταξιδιωτικό – Άννα Λίνκ Μακρή και Γιώργος Μακρής – Ευρώπη, Μαρόκο- Μέρος 1ον

Έναν ολόκληρο χρόνο στον δρόμο και ένα ταξίδι που κατέληξε στον εθισμό!

Ονομάζομαι Αννα Λίνκ-Μακρή και με τον άντρα μου, τον Γιώργο Μακρή και με δύο μοτοσυκλέτες ξεκινήσαμε αρχές Σεπτεμβρίου του 2016 ένα ταξίδι που διήρκησε έναν ολόκληρο χρόνο.

Ξεκινήσαμε από την Γερμανία, ταξιδέψαμε στην Ελβετία, Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, και Μαρόκο. Από εκεί μαζί με τις μοτοσυκλέτες μας φύγαμε αεροπορικώς για την Αμερικανική ήπειρο.
Εκεί διασχίσαμε τις χώρες Μεξικό, ΗΠΑ και Καναδά.
Τον Σεπτέμβριο του 2017 και μετά από 45000χλμ επιστρέψαμε σπίτι μας.

Εδώ θέλω να σας διηγηθώ ορισμένες όμορφες και συγκλονιστικές στιγμές, από το ημερολόγιο του
ταξιδιού μας και να σας περιγράψω πώς είναι να κάνεις ένα τέτοιο ταξίδι, έχοντας σαν εμπειρία μόνο 6 μήνες οδήγηση μοτοσυκλέτας.
Μια φορτωμένη μοτοσυκλέτα που το βάρος της είναι σχεδόν πέντε φορές μεγαλύτερο από το δικό μου.

Μετά από πολλούς μήνες και κουραστικές προετοιμασίες ήρθε αυτή η μαγική στιγμή.. Στις 03 Σεπτεμβρίου 2016 καβαλάμε τις φορτωμένες μοτοσικλέτες μας και ξεκινάμε το
μεγαλύτερο ταξίδι της μέχρι τώρα ζωής μας..
Το σχέδιο για την διαδρομή ειναι: καθόλου αυτοκινητόδρομος και σπάνια γρήγορους δρόμους.
Διασχίσαμε τις χώρες Γερμανία, Ελβετία, Γαλλία, Ισπανία και Πορτογαλία, από επαρχιακούς και αγροτικούς δρόμους και γνωρίσαμε ένα σπάνιο όμορφο κομμάτι τις Ευρώπης.

Ακολουθώντας ένα πρόγραμμα που από τότε επαναλαμβάνεται καθημερινά για ένα χρόνο και γίνεται η πιο όμορφη ρουτίνα που είχαμε μέχρι τώρα στην ζωή μας!
Πίνουμε τον πρωινό μας καφέ, σχεδιάζοντας την πορεία της ημέρας, μαζεύουμε τα πράγματά μας,
φορτώνουμε τις μηχανές μας και ξεκινάμε..
Στον δρόμο κάνουμε τα καθημερινά μας ψώνια. Λόγο χώρου, βάρους και θερμοκρασίας μπορούμε να αγοράζουμε μόνο ότι καταναλώνουμε σε μία μέρα!
Αφού λοιπόν ψωνίσουμε και φουλάρουμε βενζίνη, είμαστε για την ημέρα εντάξει και βέβαια μέχρι που δεν πάει άλλο φορτωμένοι!
290 κιλά ζυγίζει η φορτωμένη μηχανή μου χωρίς εμένα, 360 κιλά η μηχανή του Γιώργου!

Οδηγούμε πότε με ενδιαφέρουσες συζητήσεις, πότε ο καθένας στην σιωπή του μέχρι το μεσημέρι.
Κάνουμε διάλειμμα, τρώμε, ξεκουραζόμαστε λίγο και συνεχίζουμε μέχρι τις 4 το απόγευμα.
Από εκεί και μετά ψάχνουμε για ένα ιδανικό μέρος για διανυκτέρευση!

Τα Ισπανικά βουνά στο εθνικό πάρκο Picos de Europa. μας εντυπωσίασαν
Βουνά με πανέμορφες διαδρομές και υπέροχη θέα! Το WOW επαναλαμβάνεται κάθε τόσο.
Η Διαδρομή είναι γεμάτη με στροφές.
Ο Γιώργος δεν μπορεί να απολαύσει την διαδρομή γιατί έχει πυρετό!
Με τις δυνάμεις του καταφέρνει αλλά 100χλμ, μετά δεν μπορεί άλλο.
Σε ένα ξενώνα νοικιάσαμε ένα δωμάτιο και εκεί θα μείνουμε λίγες μέρες..
Όλη την ημέρα ο ξενώνας είναι άδειος. Ο ιδιοκτήτης και η γυναίκα του εχουν χρόνο, μας περιποιούνται και τα λέμε.
Τα βράδια γίνονται πιο ενδιαφέροντα γιατί το σπίτι γεμίζει. Έρχονται οι περπατητές του Ιακώβου…
Είναι πολύ ενδιαφέροντα άτομα, ο καθένας από αυτούς κάνει αυτή την διαδρομή, (πάνω από 800χλμ με τα πόδια), για προσωπικούς ή θρησκευτικούς λόγους, Οι δεύτεροι γίνονται όλο και πιο λίγοι!

Χωρίς να το ξέρουμε ακολουθούμε από την Γαλλία ακριβώς αυτόν τον δρόμο.. γίναμε οι περπατητές του Ιακώβου με τις μηχανές μας!
Η διαδρομή αυτών των περπατητών τελειώνει στην Ισπανική πόλη Φινιστέρα! στα ελληνικά μεταφρασμένο “το τέλος του κόσμου”..
Εννοείται ότι είναι μια ονομασία από την εποχή που δεν γνώριζαν ότι η γη είναι στρογγυλή και κάπου εκεί έξω στον Ατλαντικό ωκεανό, θεωρούσαν ότι είναι το τέλος του κόσμου.
Επισκεφθήκαμε την πόλη και φτάσαμε με τις μοτοσυκλέτες μας στο χιλιόμετρο μηδέν αυτών των
οδοιπόρων.

Στις 12.10.2016 βρισκόμαστε στο κέντρο τις Λισσαβόνας..
Η παλαιά πόλη Αλφάμα, η άνω πόλη Μπάιρο Άλτο, η καρδιά της πόλης Μπάϊξα, αυτές οι ονομασίες και περιοχές τις περπατήσαμε και μας κούρασαν πολύ!
Μια βόλτα με το πιο φωτογραφημένο τραμ της πόλης, το τραμ 28, ήταν επιβεβλημένη. Ανεβήκαμε σε αυτό στη Μπάϊξα και διασχίσαμε όλο το ιστορικό κέντρο.

Αρκετές εβδομάδες αργότερα και με θυελλώδεις ανέμους, βρισκόμαστε στο λιμάνι τις Ισπανικής πόλης Ταρίφα, περιμένοντας το πλοίο για το Μαρόκο.
Η οδήγηση στο πλοίο ήταν σκέτη αδρεναλίνη..

Στο γρήγορο καταμαράν απολαμβάνουμε τον πιο νόστιμο καφέ και ταυτόχρονα, ο αστυνομικός στο πλοίο μας δίνει 3 μήνες βίζα για το Μαρόκο!
Μισή ώρα μετά την αποβίβαση και μετά το τελωνείο, βρισκόμαστε με τις μηχανές μας τελείως αποπροσανατολισμένοι, στη Μεδίνα της Ταγγέρης (Μεδίνες, έτσι λέγονται οι παλιές ιστορικές πόλεις που είναι και ταυτόχρονα οι αγορές). Δεν βρίσκουμε τον δρόμο να βγούμε από αυτή και
δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω. Τα σοκάκια σε ορισμένα σημεία λόγο των εμπόρων με τα προϊόντα τους είναι τόσο στενά, που ίσα ίσα χωρούσε η μηχανή με τις βαλίτσες της.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην όλη φάση είναι ότι βρισκόμαστε σε πεζόδρομο, στην παραδοσιακή αγορά που είναι γεμάτη κόσμο.
Εκεί που νομίζεις ότι δεν πάει άλλο, μας προσφέρει ένας Μαροκινός την βοήθειά του.
Τον υπολόγισα 50 χρονών. «Θα σας βοηθήσω, ακολουθήστε με,» μου λέει.
Τρέχει μπροστά και ανοίγει δρόμο παραμερίζοντας εμπορεύματα και καρέκλες που μας έκλειναν τον δρόμο. Ο Γιώργος τον ακολουθεί σαν να μην συμβαίνει τίποτα, αλλά για μένα η κατάσταση αυτή μου δημιουργεί στρες!
Τόσος πολύς κόσμος γύρω μου, ο καθένας από αυτούς προσπαθεί κάτι να μου πει, άλλοι μου κλείνουν τον δρόμο και με καθυστερούν!
Φοβάμαι μην χάσω τον Γιώργο και τον βοηθό μας σε όλα αυτά τα σοκάκια!..
Ξέρω, δεν κάνει τόσο πολύ ζέστη, αλλά εγώ είμαι μούσκεμα από τον ιδρώτα..
Η σκέψη οτι τέτοιες και χειρότερες καταστάσεις θα συναντήσω πολύ συχνά σε αυτό το ταξίδι και κάθε μια από αυτές που θα καταφέρνω, θα ανεβάζουν την αυτοπεποίθηση μου, με ηρεμεί..
Τελικά ο βοηθός μας δείχνει το ξενοδοχείο που θέλαμε, δεν ξέρω πως τα κατάφερε αλλά μπήκαμε από την πίσω πόρτα!

Την ευγνωμοσύνη μας του την δείχνουμε με 100 Διράμ που ισοδυναμούν με 10€.
Και κάπου εδώ αρχίζει το Μαρόκο! Γιατί 10€ δεν είναι αρκετά για αυτόν!
Σε μια χώρα που το μηνιάτικο είναι 300€, θεωρούσε τα 10€ για τα 300 μέτρα απόσταση, λίγα..
Για την βοήθεια που μας έδωσε, ήθελε 10€ το κάθε άτομο! Έτρεξε και ίδρωσε μας λέει..
Όσο μιλούσαμε στεκόταν μπροστά από τις μηχανές μας, τις κρατούσε και έτσι μπλοκάραμε το δρόμο, και αυτός φώναζε λες και είχε κλέφτες μπροστά του!
Εκνευρισμένοι του δίνουμε τα άλλα 10€ και αυτός εξαφανίζεται τρέχοντας.
Χρειαστήκαμε αρκετές μέρες μέχρι να μάθουμε το παζάρεμα!

Στις 2.11.2016 ξεκινάμε για την «μπλε πόλη» την Chefchaouen.
Στην Μεδίνα της Chefchaouen είναι τα πάντα βαμμένα με όλα τα χρώματα του μπλε. Αυτό κάνει την παλιά πόλη κάτι το ιδιαίτερο και τραβάει πολλούς τουρίστες.

Πρίν από αιώνες, ήρθαν Εβραίοι πρόσφυγες από την Ανδαλουσία εδώ και έφεραν αυτό το έθιμο μαζί τους.
Το μπλε ήταν και είναι το χρώμα που προστατεύει από το μάτιασμα.
Οι Μαροκινοί το βρήκαν ενδιαφέρον και το υιοθετήσανε, έτσι η πόλη λάμπει μέχρι και σήμερα στο μπλε!

Στις 12.11. 2016 αργά το απόγευμα φτάνουμε στην Σαχάρα, στην περιοχή Erg Chebbi.
Εκεί βρίσκεται το χωριουδάκι Merzouga το οποίο έχει στην μέση του μια καταπληκτική όμορφη όαση!
Ο Γιώργος μου λέει: «Εδώ, σε αυτό το μέρος, είμαι στο εδώ και τώρα.. όχι για λίγα λεπτά ή ώρες αλλά για μέρες.. οι άνθρωποι εδώ.. οι Βερβερίνοι, οι Τουαρέγκ.. Θέλω να περάσω αρκετό χρόνο μαζί τους!»
Έτσι βρίσκουμε στην μέση του χωριού ένα επιπλωμένο σπιτάκι και με 120€ το νοικιάζουμε για ένα
μήνα..

Καθημερινές βόλτες στο χωριό, μας φέρνουν πιο κοντά με τους κατοίκους και ανακαλύπτουμε
ενδιαφέροντα μέρη.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ανδρών είναι λεπτοί και σχεδόν κοκκαλιάρηδες. Οι γυναίκες είναι λίγο πιο παχουλές.
Όλοι φορούν την τυπική ενδυμασία και πάντα ένα κάλυμμα του κεφαλιού τους με πολύ ωραία φωτεινά χρώματα.
Οι άνδρες φορούν το καφτάνι και ένα τουρμπάνι. Ακόμα και οι νέοι άνδρες.
Για τους Τουαρέγκ, λόγω του ότι μετακινούνται συχνά, το σχολείο δεν είναι υποχρεωτικό..
Οι περισσότεροι από αυτούς δεν γνωρίζουν ούτε καν την ηλικία τους, δεν υπάρχουν πιστοποιητικά γεννήσεως, ούτε καταγράφονται κάπου.
Το μόνο που έχουν είναι ένα τσαλακωμένο χαρτί με το όνομά τους και τα δακτυλικά αποτυπώματα.
Έτσι γίνονται και οι γάμοι και τα διαζύγια, με όνομα και δακτυλικά αποτυπώματα!

Οι άντρες εδώ έχουν το δικαίωμα να έχουν πάνω από μια γυναίκα. Οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν διαζύγιο, να χωρίσουν και να ξαναπαντρευτούν!
Στο χωριό γνωρίσαμε γυναίκες που είναι παντρεμένες για πέμπτη φορά! Είναι κάτι που δεν περιμέναμε να δούμε σε ένα ισλαμικό χωριό..

Αρχές Δεκεμβρίου ανυπομονούμε να ξαναβρεθούμε στον δρόμο. Επόμενος προορισμός: το Μαρακές.
Οδηγούμε στην N12 μέσω Alnif και Tazzarine προς Zagora. Συνεχίζουμε προς Ouarzazate.

Στον δρόμο προς το Touradannt και για πρώτη φορά στο Μαρόκο έχουμε πραγματικά άθλιο καιρό.
Σκοτεινά σύννεφα, δυνατός άνεμος, πολύ βροχή με πλημμυρισμένους δρόμους.
Οι πλημμυρισμένοι δρόμοι ήταν η επόμενη πρόκληση για την οδική μου εμπειρία.
Μπροστά μου εχω 100 μέτρα δρόμο που είναι πλημμυρισμένος από ένα ποτάμι.. το νερό δεν είναι βαθύ αλλά ορμητικό..
Ο Γιώργος τον διασχίζει πρώτος! Έτσι όπως το κάνει μου φαίνεται εύκολο, μέχρι που τον ακούω από το σύστημα επικοινωνίας να μου λέει: “Στην μέση υπάρχουν χαλίκια και λάσπη, οδήγα αριστερά, κράτα το τιμόνι σταθερό μην κόβεις ταχύτητα, μην σταματήσεις, κοίτα εμένα από την άλλη πλευρά. Είμαι έτοιμος, αν σου συμβεί κάτι, θα τρέξω να σε βοηθήσω, θα τα καταφέρεις είμαι σίγουρος..”

Το χτύπημα τις καρδιάς μου το νιώθω μέχρι τα δάκτυλά μου, παίρνω μια βαθιά ανάσα, σκέφτομαι τι μπορεί να συμβεί!..
Βαθύ δεν είναι, σε περίπτωση που θα πέσω η μηχανή δεν κινδυνεύει και το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε εμένα, είναι να βρεχτώ..
Άνοιξα το γκάζι και μπήκα μέσα, στην μέση τις διαδρομής ένιωσα το χαλίκι, το κούνημα του μπροστινού τροχού που έψαχνε τον εύκολο δρόμο ανάμεσα απο τις πέτρες.
Το νερό ήταν πιο ορμητικό από ότι πίστευα, έσπρωχνε την μηχανή δεξιά εκεί που ήταν πιο βαθιά με περισσότερο χαλίκι!
Κοίταξα τον Γιώργο και έδωσα πιο πολύ γκάζι επανέφερα την μηχανή στην αριστερή πλευρά του δρόμου και κάπου εκεί ήμουν σίγουρη ότι θα τα καταφέρω!
Έτσι πέρασα στην άλλη άκρη.. Μετα απο αυτο το καρδιοχτύπι το τσιγάρο ήταν μια σκέτη απόλαυση!

Αρκετά κουρασμένοι, αλλά σώοι και αβλαβείς φτάνουμε στο Touradannt. Μια σχετικά μικρή και μη τουριστική πόλη. Εκεί βρήκαμε φτηνή διανυκτέρευση.

Το Μαρακές προσφέρει πολλά. Ειδικά η παλιά πόλη, όπου όσες φορές και να πάμε ανακαλύπτουμε πάντα κάτι καινούργιο, και βέβαια η πλατεία Jamaa El Fna.
Το πρωί η πλατεία είναι ήρεμη, με μερικούς μικρο-πωλητές, αλλά καθώς πέφτει ο ήλιος, μεταμορφώνεται σε ένα μοναδικό θέαμα.
Οι ξέφρενοι χοροί στους ρυθμούς και ήχους των τυμπάνων να αντηχούν κάτω από την πανσέληνο του Δεκεμβρίου..
Παραμυθάδες, ο καθένας με τη δική του ιστορία και αρκετό κόσμο να τους ακούνε, αν κρίνουμε τις ιστορίες τους από τα πρόσωπα τον ακροατών τους, πρέπει να ήταν συναρπαστικές!
Αν και δεν καταλαβαίνουμε αραβικά, καθίσαμε κοντά τους και τους ακούγαμε.. μια μοναδικά όμορφη εμπειρία!
Μείναμε 15 μέρες στο Μαρακές και δεν χορταίναμε αυτήν την φανταστική ατμόσφαιρα τις παλιάς
πόλης..
Υπάρχει βέβαια και το νέο, το μοντέρνο, το κοσμοπολίτικο Μαρακές αλλά εκεί δεν νιώθαμε καλά..
Η μαγεία της παλιάς πόλης μας τραβούσε μέσα σε ένα παραμύθι όπως αυτές από τις 1001 νύχτες..
Κινούμασταν μέσα στην Μεδίνα, στα παζάρια, στην πλατεία, σαν να μην είχαμε επαφή με το
έδαφος..αξέχαστες στιγμές..

Στο 26.12. 2016 φτάνουμε στην Καζαμπλάνκα.
Η πόλη είναι πλούσια και μοντέρνα και δεν διαφέρει καθόλου από μια μεγάλη πόλη στην Ευρώπη.
Είναι η μεγαλύτερη εμπορική πόλη του Μαρόκου και γενικά τις βόρειας Αφρικής. Δεν την διαλέξαμε μόνο για την πρωτοχρονιά, αλλά από εδώ θα προσπαθήσουμε τις επόμενες εβδομάδες να βρούμε μια δυνατότητα, για να στείλουμε τις μηχανές μας στην αμερικανική ήπειρο .!
Πάντως έχουμε χρόνο και βρίσκουμε μια αντιπροσωπία της Honda όπου κάνουμε αλλαγή λαδιών και ένα σέρβις στις μηχανές μας..
Λίγες εβδομάδες αργότερα οι μηχανές μας βρισκόντουσαν στο ίδιο αεροπλάνο με εμάς με προορισμό την πόλη Κανκούν του Μεξικού!

Το ταξίδι συνεχίζεται……..

 

Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα της Άννας και του Γιώργου Μακρή.

www.wheel-of-time-gr.com