Βραζιλία – Campo Grande και Bonito

Ταξιδεύοντας στην Λατινική Αμερική είχα την τύχη να βρεθώ σε αρκετές συγκεντρώσεις μοτοσικλετιστών. Συνήθως βρισκόμουν εκεί είτε περνώντας τυχαία, είτε γιατί κάποιος με ενημέρωνε ότι στην τάδε πόλη θα είχε συγκέντρωση μοτοσικλετιστών.

Τον Φεβρουάριο του 2003 βρισκόμουν στην πόλη Campinas στην Βραζιλία, κάπου κοντά στο Sao Paolo. Ο λόγος που πήγα εκεί, ήταν για να κάνω service την μοτοσυκλέτα μου στην αντιπροσωπεία της BMW. Εκεί έπιασα κουβέντα με κάποιο άλλο πελάτη και με ρώτησε αν πηγαίνω στην συγκέντρωση που γίνεται στην πόλη Campo Grande. Μου εξήγησε ότι γίνεται μεγάλη μοτοσυγκέντρωση εκεί.

Ταξιδεύοντας δεν ακολουθούσα κάποια συγκεκριμένη διαδρομή. Συχνά άλλαζα κατεύθυνση και πήγαινα όπου με έπαιρναν οι πληροφορίες η ……ο άνεμος.

Την επόμενη μέρα, έφυγα το πρωί με κατεύθυνση το Campo Grande. Μια πόλη που είναι γύρω στα 950 χμ μακριά από την Campinas. Αφού έκανα 600 χμ έφτασα σε μια μικρή πόλη, την Andradina. Η ζέστη με είχε κουράσει πολύ, έτσι δεν είχα την δύναμη να ψάξω για ξενοδοχείο και μπήκα το πρώτο που βρήκα.

Την επόμενη μέρα έφυγα κατά τις 10. Σε κάποιο βενζινάδικο είδα αρκετούς μοτοσικλετιστές. Σταμάτησα, αλλά δεν μίλησα με κάποιο. Φαίνεται ότι είχα συνηθίσει στην μοναξιά μου και δεν είχα όρεξη για πολλές κουβέντες. Αφού τους χαιρέτισα, έφυγα προς το Campo Grande.

Όταν ταξιδεύεις ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η επόμενη στροφή. Πρέπει πάντα να είσαι προετοιμασμένος να συναντήσεις το «καλό», το «κακό» και το «άσχημο».

 Σε κάποια στροφή λοιπόν βλέπω 3-4 αυτοκίνητα της αστυνομίας και καμιά δεκαριά αστυνομικούς, να μου γνέφουν να σταματήσω. Με πλησίασαν 3-4 αστυνομικοί και μου ζήτησαν τα χαρτιά μου σε πολύ ψυχρό ύφος που με ανησύχησε. Μέχρι να βγάλω κράνος, γάντια και να ανοίξω τις αποσκευές μου σταματούν ακόμα 2 μοτοσυκλέτες. Μια Honda Shadow και μια Gold Wing. Δίνω το διαβατήριο στους αστυνομικούς. Το κοιτάζουν, το δίνει ο ένας στον άλλο, κάτι μουρμουρίζουν μεταξύ τους, δείχνουν απορημένοι και ο ένας με ρωτά «que pais;» (από ποία χώρα;). «Chipre»(Κύπρος) του απαντώ. Δείχνει ακόμη πιο απορημένος και κάτι λέει με τους άλλους. Είχα αρχίσει να συνηθίζω το να μην γνωρίζουν το μικρό νησί μας. Εν τω μεταξύ οι άλλοι 2 μοτοσικλετιστές με πλησιάζουν και αρχίζουν να μου μιλούν στα Πορτογαλικά. Τους είχα δει στο βενζινάδικο. Συστηθήκαμε. Ήταν ο Μάρκος και ο Κάρλος. Κατάλαβαν ότι ήμουν ξένος και ήθελαν να βοηθήσουν, γι αυτό δεν έφευγαν από εκεί. Με ρώτησαν και αυτοί από που είμαι και αφού ούτε και αυτοί γνώριζαν την Κύπρο, τους είπα «Grecia»(Ελλάδα). Οι Βραζιλιάνοι γενικά αγαπούν την Ελλάδα. Ο Κάρλος μιλά στους αστυνομικούς, που κοιτάζουν ακόμη το διαβατήριο μου απορημένοι, χαμογελαστά τους λέει «Grecia». Το ύφος τους αλλάζει, μου δίνουν το διαβατήριο και ο Κάρλος μου λέει «πάμε». Ακολουθώ τους δύο φίλους.

Ο δρόμος δεν είναι καλός, είναι γεμάτος τρύπες, αλλά πάνε γρήγορα και αυτό μου αρέσει, γιατί προηγουμένως φοβούμενος την αστυνομία προσπαθούσα να κρατήσω το όριο ταχύτητας. Οι δύο φίλοι δεν μιλούσαν Αγγλικά, αλλά ήταν ευχάριστοι και η συνεννόηση μαζί τους ήταν εύκολη.

Φθάσαμε στο Campo Grande, όπου με βοήθησαν να βρω δωμάτιο. Αυτοί έμειναν σε κάτι συγγενείς που έχουν εκεί.

Η μοτοσυγκέντρωση ήταν πολύ μεγάλη. Κάπου πέντε χιλιάδες μοτοσικλετιστές μαζεύτηκαν σε αυτό το τρελό πάρτι. Εκεί είχα ακόμη μια έκπληξη. Συνάντησα ξανά τον Lew και την Achi. Ένα Αμερικάνο με την γυναίκα του από το Περού που γνώρισα στην Αργεντινή.

Περάσαμε πέντε μέρες διασκεδάζοντας και γνωρίζοντας κόσμο. Ο Κάρλος και ο Μάρκος φάνηκαν πολύ καλοί φίλοι. Με κάλεσαν και σε barbeque στο σπίτι των συγγενών τους.

Κάποια στιγμή έπρεπε όμως να συνεχίσω το ταξίδι. Κατευθύνθηκα προς την μικρή πόλη Bonito, που βρίσκεται 280 χλμ. από το Campo Grante. Η μικρή αυτή πόλη που το όνομα της σημαίνει όμορφη, δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο η ίδια, αλλά περιτριγυρίζεται από φυσικές ομορφιές. Είναι ένας οικολογικός παράδεισος. Υπάρχουν σπηλιές με λίμνες και σταλακτίτες, καταρράκτες και ποτάμια με πεντακάθαρο νερό που μπορείς να κολυμπήσεις ανάμεσα σε εκατοντάδες ψάρια. Αν βρεθείτε στο Bonito, μην προσπεράσετε την εμπειρία αυτή, κολυμπήστε σε ένα από τα ποτάμια. Δεν είναι δωρεάν, αλλά είναι μια εξαιρετική εμπειρία. Υπάρχουν ταξιδιωτικά γραφεία στην πόλη που οργανώνουν τις εκδρομές. Πληρώνεις ένα ποσό και πας σε κάποια φάρμα μερικά χιλιόμετρα εκτός πόλης. Εκεί σου παρέχουν στολή, μάσκα και πέδιλα. Ένας οδηγός παίρνει την ομάδα στο ποτάμι Rio da Prata (Το ασημένιο ποτάμι). Δεν χρειάζεται να κολυμπάς αφού αφήνεις το νερό να σε παρασύρει. Στο τέλος μας περίμενε στην φάρμα ένα πλούσιο γεύμα.

Στον δρόμο της επιστροφής προς το Bonito με σταμάτησε πάλι η αστυνομία. Ο αστυνομικός μιλούσε Αγγλικά και αφού είδε τα χαρτιά μου με συμβούλεψε να προσέχω, γιατί στην περιοχή έχει πολλούς κλέφτες.

Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ. Μετά από 3 περίπου μήνες στην Βραζιλία, πήρα τον ίδιο δρόμο για το Campo Grande. Από εκεί θα πήγαινα προς τα σύνορα και θα περνούσα στην Βολιβία. Στον δρόμο λοιπόν σε κάποια στροφή με σταματά……ποιος άλλος, η αστυνομία. Ένας ψυχρός αστυνομικός με γυαλιά με πλησιάζει. Ανοίγω το κράνος και αμέσως αλλάζει ύφος, χαμογελάει και φωνάζει «Grekooo». Ήταν ένας από τους αστυνομικούς που με σταμάτησε την προηγούμενη φορά και φάνηκε να χάρηκε που με ξαναείδε. Είχα ακούσει πολλά για την διαφθορά και την αστυνομία σε αυτές τις χώρες, έτσι κάθε φορά που με σταματούσε, δικαιολογημένα ανησυχούσα, αλλά φάνηκε ότι υπάρχουν και άνθρωποι που δεν έχουν φθαρεί.

Η Βραζιλία είναι μια πολύ όμορφη χώρα, την οποία κάνουν ακόμα πιο όμορφη οι άνθρωποι της.