Οι άνθρωποι κάνουν τους τόπους;

Δυστυχώς η κατάσταση με τον covid 19 μας έχει περιορίσει αρκετά, αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει να ονειρευόμαστε και να κάνουμε σχέδια για μακρινά ταξίδια.

Πέρασε και αυτό το καλοκαίρι και δυστυχώς καράβι δεν είδαμε. Η ακτοπλοϊκή σύνδεση Κύπρου Ευρώπης παραμένει ακόμη όνειρό και επιθυμία. Διαβάζω ότι γίνεται ακόμη μια προσπάθεια για το καλοκαίρι 2022. Ας ελπίσουμε ότι η κατάληξη θα είναι επιτέλους θετική και θα μπορούμε να ταξιδέψουμε μαζί με την μοτοσυκλέτα μας, σε μια λογική τιμή, ώστε να βρεθούμε Ευρώπη.

Όπως είπα, τα όνειρα και η προετοιμασία ποτέ δεν σταματούν. Έτσι και εγώ κοιτάζω χάρτες, φτιάχνω διαδρομές, ψάχνω πληροφορίες. Είναι μια διαδικασία που για μένα είναι μέρος του ταξιδιού. Μια διαδικασία που μου αρέσει. Όπως μου αρέσει να βλέπω τόπους και να γνωρίζω χώρες άλλο τόσο μου αρέσει να μαζεύω πληροφορίες και να μαθαίνω για τους τόπους που θα επισκεφθώ.

Ευτυχώς η δυστυχώς όλες οι πληροφορίες υπάρχουν στο διαδίκτυο. Ευτυχώς γιατί γίνονται όλα πολύ πιο εύκολα. Μπορείς να μάθεις τα πάντα που χρειάζεσαι και επίσης να πάρεις συμβουλές από άτομα που έχουν κάνει τις διαδρομές και επισκέφτηκαν τις χώρες που σε ενδιαφέρουν. Το δυστυχώς είναι για το ότι χάθηκε κάπως η μαγεία του άγνωστου και της περιπέτειας. Προηγουμένως δεν είχες τόσες πολλές πληροφορίες. Θα βασιζόσουν σε αυτά που διάβασες σε ταξιδιωτικούς οδηγούς και σε περιοδικά. Επίσης σε αυτά που θα μάθαινες στον δρόμο. Τις πληροφορίες που θα μάζευες για τον επόμενο προορισμό σου. Αυτό είναι κάτι που κάνω πάντα. Φθάνοντας σε μια πόλη, ένα χωρίο θα μάθω από τους ντόπιους για την επόμενη πόλη, χωριό και την χώρα γενικά. Είναι και ένας τρόπος να γνωρίζεις και τους ντόπιους.

Τώρα τα πράγματα είναι πιο απλά. Αποφασίζεις που θα πας και βρίσκεις τα πάντα στο διαδίκτυο. Πώς θα πας, πως θα στείλεις την μοτοσυκλέτα, τι θα πάρεις, τι θα δεις, τι χαρτιά χρειάζεσαι. Καμμιά απορία δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη εκτός ίσως από μια, τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι είναι ξεχωριστό κεφάλαιο και ο κάθε άνθρωπος είναι από μόνος του ένα ξεχωριστό κεφάλαιο. Μπορεί να διαβάσεις για την κουλτούρα, για τις συνήθειες, τα ήθη και έθιμα αλλά τον ποιόν θα γνωρίσεις θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την τύχη. Η κάθε στιγμή είναι μοναδική. Πόσες φορές όταν ταξιδεύεις σταματάς κάπου, σε ένα βενζινάδικο, σε ένα καφέ και εκεί συναντάς ακόμα ένα μοτοσικλετιστή που με διαφορά δύο λεπτών δεν θα τον συναντούσες. Η συνάντηση μπορεί να εξελιχθεί σε φιλία μπορεί και όχι.

Όταν ταξιδεύουμε είναι αδύνατο όλοι να συναντάμε τους ίδιους ανθρώπους. Μπορεί να πάμε στους ίδιους τόπους, να δούμε τα ίδια πράγματα, τα ίδια αξιοθέατα, ακόμη να μείνουμε και στα ίδια μέρη αλλά οι πιθανότητες να γνωρίσουμε τους ίδιους ανθρώπους είναι λίγες.

Οι γνωριμίες πιστεύω είναι σημαντικές σε ένα ταξίδι. Μέσω των ανθρώπων γνωρίζεις και καλύτερα τον τόπο. Πολλές φορές οι γνωριμίες καθορίζουν κατά πόσο θα σου αρέσει ένα μέρος, μια πόλη, μια χώρα, η θα σε αφήσει αδιάφορο.

Τον Ιούνιο του 2003 βρισκόμουν στην πόλη Joao Pessoa στην Βραζιλία. Μια παραλιακή και συμπαθητική πόλη στα Βορειοανατολικά. Η πόλη δεν είναι μικρή αλλά σου δίνει αυτό το αίσθημα της χαλαρότητας. Αφού έμεινα εκεί λίγες μέρες όπου ξεκουράστηκα, έπλυνα ρούχα, άλλαξα λεφτά κλπ. αποφάσισα να προχωρήσω. Στον δρόμο έξω από την πόλη με σταμάτησε η αστυνομία. Καθώς ένας αστυνομικός, κοιτούσε τα χαρτιά μου με αυστηρό ύφος και προσπαθούσε να καταλάβει από ποια χώρα είμαι, σταμάτησε ένα αυτοκίνητο. Ο οδηγός ήρθε και μιλούσε με τους αστυνομικούς και βασικά προσπαθούσε να με βοηθήσει, όπως και έγινε. Ήταν ο Jamerson, μοτοσικλετιστής και αυτός, ο οποίος πήγαινε μαζί με την γυναίκα του και τα δυο παιδία του στο εξοχικό των πεθερικών του. Μου ζήτησε να τον ακολουθήσω. Τα αγγλικά του χειρότερα από τα δικά μου Πορτογαλικά αλλά καταφέρναμε να συνεννοηθούμε. Αφού περάσαμε ένα ευχάριστο απόγευμα στο εξοχικό των πεθερικών του, με έπεισε και γύρισα πίσω στην πόλη. Έμεινα ακόμη μια εβδομάδα εκεί.

Την Πέμπτη το βράδυ, ο Jamerson με πήρε στην μπυραρία που μαζευόταν η τοπική λέσχη μοτοσικλετιστών όπου γνώρισα και αρκετούς άλλους μοτοσικλετιστές. Περιττό να πω ότι ο Jamerson και η οικογένεια του με σκλάβωσαν με την υπέροχη φιλοξενία τους. Μου έδειξε μια πόλη διαφορετική από ότι είχα γνωρίσει. Η πόλη από αδιάφορη μου άρεσε. Σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να ζήσω εκεί……τουλάχιστο για ένα διάστημα. Λυπήθηκα που έφευγα αλλά αυτό ήταν ένα συναίσθημα που το ένοιωθα συχνά στο ταξίδι.

Το παράδειγμα είναι ένα από τα πολλά. Γνωρίζοντας τους ανθρώπους γνωρίζεις καλύτερα και τους τόπους που επισκέπτεσαι. Πιστεύω ότι αν οι εμπειρίες, μας από τους ανθρώπους που γνωρίζουμε, είναι θετικές τότε θετική θα είναι και η άποψη μας για το μέρος που επισκεπτόμαστε. Οι άνθρωποι τελικά κάνουν τους τόπους, η μάλλον καλύτερα οι άνθρωποι είναι μέρος του τόπου.

Εσείς τι νομίζετε;