Αγαπητέ Άγιε Βασίλη. . .
Πριν λίγες μέρες έπρεπε να συναντήσω κάποιους γνωστούς σε μια καφετέρια. Φθάνοντας εκεί με την μηχανή μου, ακούω κάποιον από την παρέα να λέει «Ακόμη οδηγεί μοτοσυκλέτα αυτός;» υπονοώντας ότι παρ’ όλη την ηλικία μου δεν έχω βάλει ακόμη ‘μυαλό’.
Αυτά φυσικά τα λεν άνθρωποι που δεν έχουν οδηγήσει μοτοσυκλέτα, ή μάλλον δεν έχουν καθίσει ποτέ σε μοτοσυκλέτα. Δεν περιμένω κατανόηση, αλλά με λυπεί το γεγονός ότι σε μια χώρα όπως η Κύπρος που μπορείς να οδηγείς μοτοσυκλέτα ολόχρονα, οι μοτοσυκλέτες είναι σχετικά λίγες.
Κοίταξα τις στατιστικές και τις εγγραφές καινούργιων μοτοσυκλετών. Οι μοτοσυκλέτες με κυβισμό μεγαλύτερο των 50cc μέχρι τον Νοέμβριο 2017….. ήταν μόλις 10. Δέκα μοτοσυκλέτες όλες κι όλες. Απίστευτο και όμως αληθινό.
Με αυτές τις σκέψεις έφθασα σπίτι κουρασμένος. Θέλοντας να χαλαρώσω, δεν άνοιξα ούτε τον υπολογιστή, ούτε την τηλεόραση. Έβαλα ένα ουίσκι, κάθισα στον καναπέ, και έβαλα μουσική Jazz. Τότε άκουσα ένα φοβερό κομμάτι από την Diana Krall, το «Route 66».
Αυτό ήταν. Άρχισα να ταξιδεύω νοερά και να φτιάχνω διαδρομές. Οι ΗΠΑ προσφέρουν αρκετές συγκινήσεις και φοβερές εμπειρίες. Ο δρόμος 66 είναι ίσως η πιο γνωστή διαδρομή και το όνειρο πολλών μοτοσικλετιστών.
Υπάρχει όμως μια διαδρομή και ένα μέρος που μου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον και θα ήθελα στο επόμενο ταξίδι στις ΗΠΑ, να οδηγήσω την μοτοσυκλέτα μου εκεί. Η Αλάσκα βρίσκεται ψηλά στην λίστα μου. Πιστεύω θα είναι μια τρομερή εμπειρία, που θα μου μείνει αξέχαστη.
Η Αλάσκα είναι τεράστια, με λίγο κατά αναλογία πληθυσμό και αρκετή άγρια φύση. Αυτό το ταξίδι μπορεί φυσικά να γίνει μεταξύ των μηνών Ιούνιο με Αύγουστο. Καλοκαιρινούς μήνες δηλαδή.
Τώρα όμως είναι Χριστούγεννα και τέτοια εποχή θα ήθελα να ήμουν Νότια, και να κατευθύνομαι προς την Γη του Πυρός. Να βρισκόμουν στην τελευταία νότια πόλη, την Ushuaia, τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά.
Αρκετοί μοτοσικλετιστές είτε είναι ήδη εκεί, είτε είναι στον δρόμο. Το καλοκαίρι εκεί είναι Δεκέμβριο – Φεβρουάριο, αλλά μην νομίζεται ότι η θερμοκρασία θα είναι ψηλή. Άλλωστε μην ξεχνάτε ότι πηγαίνετε προς τον Νότιο πόλο.
Η διαδρομή δεν είναι εύκολη και γίνεται ακόμη πιο δύσκολη, με τους φοβερούς ανέμους της Παταγονίας να σε κτυπούν ανελέητα. Όποιος δεν το έζησε δεν μπορεί να το κατανοήσει. Ο άνεμος δεν σταματά και σε κτυπάει με απίστευτη δύναμη που μπορεί να σε ρίξει κάτω.
Κάποιες στιγμές νομίζεις ότι πάει να κοπάσει, αλλά λες και παίρνει δύναμη και σε ξανακτυπάει πιο δυνατά. Όμως αυτές οι δυσκολίες κάνουν το ταξίδι πιο ενδιαφέρον.
Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,
αυτό που θέλω είναι να μπορώ να οδηγώ μοτοσυκλέτα όσο πιο πολλά χρόνια γίνεται και να μπορέσω να επισκεφτώ μακρινούς τόπους, όπως η Αλάσκα και η Γη του Πυρός και ας μην μπορούν να το καταλάβουν κάποιοι…
Καλές διαδρομές φορώντας πάντα το κράνος σας.
Καλή δίτροχη χρονιά!
Μπορείτε να διαβάσετε τις περιπέτειες και τα μακρινά ταξίδια του συντάκτη μας, Αντώνη Βασιλείου, εδώ.
