Στην Κολομβία με μοτοσυκλέτα

Στις 6 Σεπτεμβρίου του 2006 η ώρα έντεκα το πρωί, παίρναμε το αεροπλάνο της Copa Airlines από τον Παναμά και σε μιάμιση ώρα, προσγειωνόμασταν στην πρωτεύουσα της Κολομβίας, Bogota. Περνούσαμε από την Κεντρική Αμερική στην Νότια Αμερική.

Οι μοτοσυκλέτες θα έπρεπε να βρίσκονταν ήδη εκεί, αφού τις είχαμε ήδη στείλει και αυτές αεροπορικώς.

Μετά από τις σχετικές διαδικασίες, αποσκευές, έλεγχο διαβατηρίων κτλ, βρισκόμασταν έξω, αναπνέοντας για πρώτη φορά τον ζεστό αέρα της Κολομβίας.

Επόμενη κίνηση ήταν να βρούμε τις αποθήκες της Copa και να πάρουμε τις μοτοσυκλέτες μας. Βγαίνοντας προς τα έξω, το αεροδρόμιο είχε δύο αποθηκευτικούς χώρους, ένα στα αριστερά και ένα στα δεξιά. Κατευθυνθήκαμε προς τα δεξιά και δυστυχώς κάναμε λάθος, αφού οι αποθήκες της Copa ήταν στα αριστερά.. Λέω «δυστυχώς» διότι είχε αφόρητη ζέστη και είμαστε φορτωμένοι ένα σωρό πράγματα.

Όταν επιτέλους βρήκαμε τα γραφεία, μάθαμε ότι πρέπει να περιμένουμε μέχρι τις τέσσερις, διότι οι υπεύθυνοι ήταν σε διάλειμμα. Είχα την εντύπωση ότι μόνο εμείς οι Έλληνες κάνουμε μεσημβρινή αργία. Στις τέσσερις ο Κώστας πάει στα γραφεία και επιστρέφει, λέγοντας ότι τα computers έχουν πρόβλημα και πρέπει πάλι να περιμένουμε. Η ώρα δεν έλεγε να περάσει και σκεφτόμασταν αν θα ήταν καλύτερα να ξεκινήσουμε για την πόλη και να γυρίσουμε το πρωί να τις πάρουμε. Τελικά η διαδικασία αρχίζει στις πέντε και μισή και διαρκεί περίπου δύο ώρες. Είχε ήδη νυχτώσει όταν παραλάβαμε τις μοτοσικλέτες, αλλά είχαμε να αντιμετωπίσουμε ακόμη ένα πρόβλημα. Η Varadero του Κώστα δεν λειτουργεί κανονικά. Δουλεύει συνεχώς σε ψηλές στροφές. Προσπαθούμε για μια ώρα περίπου να βρούμε το πρόβλημα, αλλά χωρίς να τα καταφέρουμε.

Αποφασίζουμε να προχωρήσουμε σιγά σιγά και να βρούμε ξενοδοχείο. Η ώρα πήγαινε εννιά όταν πήραμε τον δρόμο για την Bogota. Ένα από τα πράγματα που δεν μου είναι ιδιαίτερα συμπαθή και προσπαθώ να αποφεύγω, είναι να φθάνω βράδυ και ειδικά σε μια μεγαλούπολη, όπως η Bogota. Εκτός του ότι είναι τεράστια με πληθυσμό οκτώ – εννιά εκατομμυρίων, έχει και άσχημη φήμη, αφού φθάναμε και σε μια ταραγμένη περίοδο με πολλές δολοφονίες και απαγωγές. Το βράδυ δεν μπορείς να προσανατολιστείς, αφού ούτε τις σημειώσεις σου μπορείς να δεις, αλλά ούτε και τον χάρτη. Για GPS ούτε λόγος, αφού τότε το κόστος ήταν πολύ ψηλό και δεν τα είχαμε ακόμη προμηθευτεί.

Μπαίναμε λοιπόν στην πόλη, ακολουθώντας τις πινακίδες για το κέντρο της πόλης. Βλέπουμε ξενοδοχείο και σταματούμε. Ένα πολύ καλό ξενοδοχείο αλλά και ακριβό για τον προϋπολογισμό μας. Είμαστε κουρασμένοι και το μαλακό κρεβάτι μετά από ένα ντους είναι πειρασμός, λέμε όμως να κάνουμε ακόμη μια προσπάθεια για κάτι πιο φθηνό. Περιπλανιόμαστε για αρκετή ώρα χωρίς να βρίσκουμε άλλο ξενοδοχείο. Σταματάμε κάπου για πληροφορίες και τότε μας πλησιάζει μια μικρή μοτοσυκλέτα με δύο οπλισμένους αστυνομικούς. Αφού τους λέμε ότι ψάχνουμε για ξενοδοχείο, μας κάνουν νόημα να τους ακολουθήσουμε. Περνάμε μέσα από στενά, σκοτεινά δρομάκια ακολουθώντας τους αστυνομικούς. Κάποια στιγμή διερωτήθηκα «κάνουμε το σωστό»; είχαμε ακούσει τόσα και τόσα για τους διεφθαρμένους αστυνομικούς της Λατινικής Αμερικής. Σταματάμε έξω από μια πόρτα η οποία δεν έχει κάποια πινακίδα η κάτι που να δείχνει ότι είναι ξενοδοχείο. Ανοίγει ένα παραθυράκι και μετά μια πόρτα. Είναι ένα Hostel. Το “Platipus”. Ένα πολύ καλό, φιλικό και καθαρό μέρος αλλά δυστυχώς δεν είχαν κρεβάτια για εμάς.  Αφήσαμε τις μοτοσυκλέτες στο γκαράζ τους και μας οδήγησαν σε ένα άλλο κοντινό ξενοδοχείο. Δεν έλεγε και πολλά πράγματα, άλλα είχε κρεβάτια και ζεστό νερό στο ντους και αυτά μας ενδιέφεραν όσο τίποτα άλλο στο τέλος αυτής της κουραστικής μέρας.. Το ξενοδοχείο στοιχίζει μόνο 15000 πέσος, δηλαδή εφτά δολάρια το άτομο.

Είμαστε στο παλιό και ιστορικό μέρος της Bogota. Η πόλη είναι σε υψόμετρο 2640 μέτρων και το βράδυ η θερμοκρασία πέφτει και είναι κρύο. Η Bogota είναι η τρίτη πιο ψηλή πρωτεύουσα στον κόσμο μετά το La Paz (Βολιβία) και το Quito (Ισημερινό).

Την επομένη μέρα η έννοια μας είναι να φτιάξουμε την Varadero του Κώστα. Με την βοήθεια του Hernan, του ιδιοκτήτη του Platipus, μαθαίνουμε που είναι η αντιπροσωπεία και οδηγούμε μέχρι εκεί. Στην Honda, όπως και στις υπόλοιπες χώρες που είχαμε περάσει μέχρι τώρα, ξαφνιάζονται και διερωτώνται «είναι Honda αυτή»; Το παράδοξο είναι ότι στο ισόγειο είναι το κατάστημα και στον πρώτο όροφο είναι το γκαράζ. Τις μοτοσυκλέτες τις βγάζουν πάνω με ανελκυστήρα, αλλά πρώτη φορά είχαν μια μεγάλη μοτοσυκλέτα όπως η Varadero και δυσκολεύτηκαν. Μετά από δύο ώρες περίπου την κατεβάζουν επισκευασμένη. Ρωτάμε πόσα χρωστάμε, φοβούμενοι ότι θα εκμεταλλευτούν το γεγονός ότι είμαστε ξένοι και θα μας……… κόψουν το κεφάλι. Προς έκπληξη μας, μας λένε «δώρο της Honda». Κάτι τέτοια και αυτού του είδους οι άνθρωποι, με έκαναν να αγαπήσω την Λατινική Αμερική. Ακόμα και σε αυτή την μεγαλούπολη που οι περισσότεροι μας προέτρεπαν να αποφύγουμε, βρίσκουμε καλοσύνη, φιλία και ανθρωπιά.

Την ώρα που περιμέναμε για την επισκευή πήγαμε σε ένα κοντινό μαγαζί και αγοράσαμε  γιλέκα όπως αυτά που φορούν στα δημόσια έργα. Στην Κολομβία όσοι οδηγούν μοτοσυκλέτες, πρέπει να φορούν φωσφορούχα πορτοκαλί γιλέκα με τα νούμερα της μοτοσυκλέτας γραμμένα, μπροστά και πίσω. Ο λόγος είναι ότι οι περισσότερες  δολοφονίες γίνονταν από άτομα που οδηγούσαν μοτοσυκλέτα και οι οποίοι εξαφανίζονταν πριν κάποιος προλάβει να δει τα νούμερα της μοτοσυκλέτας.

Μείναμε τρία βράδια στην Bogota, όπου γνωρίσαμε καλούς και ενδιαφέροντες ανθρώπους. Την Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου η ώρα 10, ξεκινήσαμε προς τα σύνορα με τον Ισημερινό. Μας πήρε αρκετή ώρα να βγούμε από την πόλη αφού είχε πολλή κίνηση. Ανεβοκατεβαίναμε βουνά μέχρι να φθάσουμε γύρω στις πέντε το απόγευμα  στην πόλη Αρμένια. Περάσαμε από τις πόλεις Cali, Popayan και στις 13 Σεπτεμβρίου φθάσαμε στην πόλη Ipiales, μόλις τρία χιλιόμετρα από τα σύνορα.

Στην διαδρομή μας συναντήσαμε πολλή αστυνομία και στρατό. Αυτό ίσως θα έπρεπε να μας καθησύχαζε, αλλά η θέα των όπλων και οι συχνοί έλεγχοι, μας εκνεύρισαν. Σε κάποιον από τους ελέγχους με έβαλαν να αδειάσω τις βαλίτσες. Τι έψαχναν; Όπλα; Ναρκωτικά; Ίσως ούτε και οι ίδιοι δεν ήξεραν.

Η καχυποψία μας έκανε να βλέπουμε οτιδήποτε και οποιονδήποτε με επιφυλακτικότητα. Άλλο κάπως παράξενο περιστατικό που ακολούθησε σε κάποιο χωριό που σταματήσαμε για βενζίνη είναι και το εξής. Σε εστιατόριο δίπλα από το βενζινάδικο κάθονταν μια παρέα 6 – 7 ατόμων που έπιναν κάνοντας και αρκετή φασαρία. Μας φώναξαν αλλά κάναμε ότι δεν ακούσαμε, προσπαθώντας να τους αποφύγουμε αφού φαινόντουσαν πιωμένοι. Τότε μας πλησίασε κάποιος από την παρέα με δύο ποτήρια που είχε ένα ποτό σαν κονιάκ και επέμενε να τα πιούμε.   Η ώρα ήταν γύρω στις έντεκα το πρωί και αυτό που πραγματικά θα ήθελα ήταν καφές, αλλά η παρέα είχε διαφορετική γνώμη. Ακολούθησαν άλλα 2-3 ποτήρια. Στο τέταρτο αφού τους ευχαριστήσαμε, αρνηθήκαμε ευγενικά το επόμενο και κάναμε να φύγουμε, ακολούθησαν χειραψίες και τότε κάποιος μου σφίγγει δυνατά το χέρι και μου λέει, «προσέχετε στον δρόμο. Αν συναντήσετε προβλήματα με αντάρτες,  χρησιμοποιήστε  αυτό» και μου δίνει ένα χαρτί με κάποιο όνομα και τηλέφωνο. Δεν ξέρω αν σοβαρομιλούσε η αν μιλούσε το ποτό, αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουμε το χαρτάκι που μου έδωσε.

 Στην Popayan γνωρίσαμε και μια Αγγλίδα, την Jaquelin η οποία ταξίδευε με μια Royal Enfield εδώ και έξι χρόνια.

Στις 13 Σεπτεμβρίου βρισκόμαστε στα σύνορα και σε 15 λεπτά, αφήναμε πίσω μας την παράξενη και προκλητική χώρα της Κολομβίας και μπαίναμε στον Ισημερινό.

Εκεί μας περίμενε ακόμη μια δυσκολία. Στο immigration του Ecuador (Ισημερινό), μας είπαν ότι χρειαζόμαστε Βίζα. Στην αρχή διαμαρτυρήθηκα αφού πριν ξεκινήσουμε  είχα ελέγξει και ο Ισημερινός δεν ήταν μέσα στις χώρες που χρειαζόμασταν Βίζα, αλλά μου έδειξαν μια λίστα με τις χώρες που έπρεπε να έχουν Βίζα και η Κύπρος ήταν ανάμεσα τους.

Επιστρέψαμε στην Ipiales. Το προξενείο του Ισημερινού ήταν πολύ κοντά στο ξενοδοχείο. Η διαδικασία όμως ήταν μεγάλη. Ιατρικές εξετάσεις, αντίγραφα κ.λ.π. Πήγαμε στο νοσοκομείο, μας έκαναν μίαν εξέταση μας έδωσαν ένα χαρτί και πληρώσαμε 12000 πέσος  ο καθένας. Στο προξενείο μας είπαν θα μας απαντήσουν την επόμενη μέρα αφού πάρουν έγκριση από το Quito. Την επόμενη μας έδωσαν Βίζα για 30 ημέρες. Πληρώσαμε από 60 δολάρια σε εικοσάρικα, αφού δεν δέχονταν εκατοστάρικα. Περίεργα πράγματα!!!!

Στις 15 Σεπτεμβρίου επιστρέψαμε στα σύνορα. Πέντε λεπτά στην Κολομβία και μετά πάλι στον Ισημερινό. Όλα εντάξει με τα διαβατήρια και τις βίζες, αλλά για τις μοτοσυκλέτες μας είπαν ότι πρέπει να πάμε στα γραφεία στην πόλη Tulcan, μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω. Μαζί μας ήρθε και ένας αστυνομικός, τον οποίο πήρα εγώ σαν συνεπιβάτη. Ανάπτυξα λίγο ταχύτητα και μου έκανε νόημα να μην τρέχω. Μας οδήγησε στα γραφεία και σε μια ώρα είχαμε τελειώσει. Η όλη διαδικασία στα σύνορα κράτησε δύο ώρες. Από η ώρα εννιά το πρωί μέχρι η ώρα έντεκα. Τώρα μπορούσαμε να προχωρήσουμε στον Ισημερινό. Μια καινούργια χώρα και νέες προκλήσεις μας περίμεναν.

Η Κολομβία είναι πολύ ενδιαφέρουσα χώρα και οι άνθρωποι πολύ φιλικοί. Δυστυχώς είχαμε πάει σε μια ταραγμένη εποχή και με τις προτροπές των περισσότερων να μην πάμε. Με αυτές τις συνθήκες ήμασταν λίγο φοβισμένοι. Δεν βγαίναμε από τους κυρίως δρόμους και ήμασταν πολύ προσεκτικοί. Είναι μια χώρα που θα ήθελα να ξαναγυρίσω και να μείνω περισσότερο καιρό.

Γνωρίσαμε αρκετούς ανθρώπους, ντόπιους και ξένους. Τον Levin που μας βοήθησε στο αεροδρόμιο και τον Marcos από την Ελβετία, που ταξίδευε και αυτός με μοτοσυκλέτα. Την Marcela από την Κολομβία που οδηγούσε African Twin. Τον Rich από τις ΗΠΑ και πολλούς άλλους.

Κάτι που θυμήθηκα και που μας είχε τόνωση το ηθικό, ήταν στο ξενοδοχείο στην Ipiales όταν μας προσέγγισαν 2 άνδρες (Αμερικάνοι), που είδαν τις μοτοσυκλέτες και αφού άκουσαν για το ταξίδι μας,  μας είπαν ότι θέλουν να κάνουν μια χειραψία μαζί μας και ότι ήταν περήφανοι που μας γνώρισαν.

 Αν πάτε στην Bogota και θέλετε να μείνετε σε Hostel, τότε το Platipus είναι ιδανικό.

PLATYPUS
Calle 16 # 2-43, Bogota, Colombia
Tel.( 571 ) 3413104  & 3412874
Fax ( 571 ) 352 01 27
e-mail: platypushotel@yahoo.com
Web page: http://www.platypusbogota.com

Δυστυχώς για κάποιο λόγο στην μεταφορά των φωτογραφιών σε CD, σε ένα κατάστημα στον Ισημερινό χάθηκαν οι φωτογραφίες από την Κολομβία. Κάτι που ανακαλύψαμε αρκετά μετά και μας προκάλεσε θλίψη, αφού η κάθε φωτογραφία είναι σημαντική και απεικονίζει μια στιγμή που δεν μπορεί να επαναληφθεί.