Με μοτοσυκλέτα στην Κεντρική Αμερική
Μετά την Γουατεμάλα επόμενος μας σταθμός η Ονδούρα, η πρώτη χώρα που ονομάστηκε «Δημοκρατία της Μπανάνας», λόγω της διαφθοράς και της φτώχειας που υπήρχε και υπάρχει σε κάποιο βαθμό ακόμη.
Αποφύγαμε το El Salvador και περάσαμε τα σύνορα για την Ονδούρα, στο El Florido. Είχαμε επιλέξει να περάσουμε τα σύνορα σε εκείνο το σημείο ώστε να επισκεφτούμε την αρχαία πόλη Copan. Mιά από τις πιο καλά διατηρημένες πόλεις των Μάγια.
Είχα σχηματίσει μια άσχημη εικόνα για την Ονδούρα και καλώς η κακώς δεν δώσαμε πολλή σημασία στην χώρα γενικά, όπως και οι πιο πολλοί τουρίστες, οι οποίοι επισκέπτονται την πόλη Copan και μετά κατευθύνονται προς τα σύνορα.
Στις 17 Αυγούστου του 2006 ήμασταν λοιπόν στα σύνορα Γουατεμάλας με Ονδούρα. Στα σύνορα συνήθως σε πλησιάζει πολύς κόσμος. Μικροί που θέλουν να σε βοηθήσουν έναντι κάποιας αμοιβής, άτομα που θέλουν να σου αλλάξουν χρήματα και άλλοι που θέλουν να σου πωλήσουν κάτι. Περάσαμε σχετικά εύκολα. Κάναμε μία με μιάμιση ώρα και η περισσότερη ήταν μέχρι να ετοιμαστούν τα χαρτιά των μοτοσικλετών, αφού όλα έπρεπε να χτυπηθούν σε μια παλιά γραφομηχανή.
Είχαμε συνηθίσει, αλλά και ταυτόχρονα αρχίσει να βαριόμαστε την διαδικασία των συνόρων και είχαμε ακόμη πολλά σύνορα να περάσουμε. Μέχρι τώρα δεν είχαμε αντιμετωπίσει κανένα σοβαρό πρόβλημα ή εχθρική στάση απέναντι μας. Αυτό που διαπίστωσα είναι ότι οι τελωνειακοί που κάνουν και τους αυστηρούς είναι αυτοί που θέλουν να σε «κλέψουν». Αυτό που χρειάζεται στα σύνορα είναι υπομονή και χαμόγελο. Να βλέπεις την διαδικασία και τα προβλήματα των συνόρων σαν μέρος του ταξιδιού και να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις οποιανδήποτε δυσκολία με καλή διάθεση.
Περάσαμε λοιπόν τα σύνορα και μετά από μια μικρή και ευχάριστη διαδρομή των 68 χιλιομέτρων φθάσαμε στην πόλη Copan. Μια μικρή πόλη που βασικό της εισόδημα είναι οι ξένοι που έρχονται για να επισκεφτούν την αρχαία πόλη που βρίσκεται πολύ κοντά. Βρήκαμε εύκολα ξενοδοχείο με χώρο στάθμευσης για τις μοτοσικλέτες μας.
Το βράδυ το περάσαμε ήσυχα όπως ήσυχη είναι και η πόλη.
Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε νωρίς και επισκεφτήκαμε την αρχαία πόλη. Στην είσοδο μας υποδέχτηκαν πολύχρωμοι, εντυπωσιακοί και μεγάλοι παπαγάλοι που πρώτη φορά έβλεπα.
Περπατήσαμε αρκετά ανάμεσα στα ερείπια της πόλης επωφελούμενοι της πρωινής δροσιάς. Όταν βρίσκομαι σε τέτοια μέρη, προσπαθώ πάντα να φανταστώ πως ήταν οι άνθρωποι εκείνη την εποχή, πώς ζούσαν, και πώς περνούσαν τις ώρες τους. Όταν βρίσκομαι σε ένα καινούργιο τόπο, σε μια καινούργια χώρα προσπαθώ να μάθω όσα πιο πολλά μπορώ για την χώρα και τους ανθρώπους. Αν μάθω και κάποιες λέξεις και φράσεις από την γλώσσα τους τότε τα πράγματα γίνονται καλύτερα. Τότε βρίσκεσαι πιο κοντά στους ανθρώπους, στις συνήθειες τους και την κουλτούρα τους,
Φύγαμε από την Copan αποφασίζοντας να κατευθυνθούμε προς τον Ατλαντικό, να δούμε λίγο παραλία και λίγο περισσότερο Ονδούρα. Μετά από μια σύντομη και ήρεμη διαδρομή φθάσαμε στην πόλη Tela. Η παραλία δεν μας εντυπωσίασε όπως δεν μας εντυπωσίασε και η πόλη. Τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν η απογευματινή βροχή εξελίχθηκε σε καταιγίδα. Ανησυχούσαμε και για τις μοτοσικλέτες που αυτή την φορά τις είχαμε παρκάρει λίγο μακριά από το ξενοδοχείο, σε μια αυλή που μας υπέδειξαν οι άνθρωποι του ξενοδοχείου. Η αυλή ήταν κλειδωμένη αλλά το μέρος ήταν σκοτεινό και δεν μας ενέπνεε εμπιστοσύνη.
Στις 21 Αυγούστου, αφού περάσαμε και διανυκτερεύσαμε στις πόλεις La Ceiba και Comayagua οι οποίες δεν είχαν κάτι το ιδιαίτερο, βρεθήκαμε στα σύνορα με την Νικαράγουα.
Ξανά στην γνωστή πλέον διαδικασία των συνόρων. Διαβατήρια, χαρτιά, ο Κώστας προσέχει τις μοτοσικλέτες και τα πράγματα μας και εγώ από το ένα γραφείο στο άλλο, σφραγίδες, ασφάλεια για τις μοτοσικλέτες, αλλαγή συναλλάγματος, και τελικά η ικανοποίηση της εισόδου σε μια καινούργια για μας χώρα.
Πρώτος σταθμός η πόλη Esteli και την επόμενη μέρα, μετά από μια εύκολη διαδρομή 184 χμ μέρα φθάνουμε στην Granada. Μια ήσυχη και όμορφη πόλη που όπως όλες οι πόλεις που δημιουργήθηκαν από τους Ισπανούς κατακτητές, έχουν κοινό στοιχείο την μεγάλη πλατεία στο κέντρο με τουλάχιστον μια εκκλησία. Περιπλανηθήκαμε στην πόλη και επισκεφθήκαμε την αγορά. Η επίσκεψη στην αγορά είναι πάντα ενδιαφέρουσα. Μου αρέσουν οι μυρωδιές, τα χρώματα, η καθημερινότητα και οι άνθρωποι που προσπαθούν να πωλήσουν την πραμάτεια τους. Πολύχρωμες πολύβουες και πάντα ενδιαφέρουσες οι αγορές στην κεντρική Αμερική.
Την επόμενη μέρα ξανά στην σέλα με κατεύθυνση προς τα σύνορα. Επόμενος σταθμός μετά από 100 χμ η Costa Rica.
Νέα σύνορα, ίδια τρεχάματα, ίσως λίγη διαφορετική η διαδικασία και είσοδος στην Costa Rica. Διαδρομή 194 χμ και πρώτος σταθμός η πόλη Liberia. Προς έκπληξη μας δυσκολευτήκαμε να βρούμε δωμάτιο. Είτε είναι πολύ ακριβά η δεν έχουν δωμάτιο. Τελικά βρίσκουμε ένα λίγο μακριά από το κέντρο, με την βοήθεια κάποιου που προθυμοποιήθηκε να μας βοηθήσει,
Η Costa Rica διαφέρει από τις άλλες χώρες της κεντρικής Αμερικής. Δεν έχει την αιματηρή και πολυτάραχη ιστορία των γειτόνων της. Δεν υπάρχει καν στρατός. Είχε πάντα μια σταθερή οικονομία, δημοκρατία, καλό βιοτικό επίπεδο και συνεπώς το κόστος ζωής είναι ψηλότερο.
Την επόμενη μέρα φύγαμε με κατεύθυνση την πρωτεύουσα San Jose, 238 χλμ μέσα στην βροχή. Αυτή η βροχή σε συνδυασμό με τον κλιματισμό του ξενοδοχείου ίσως να ήταν η αιτία του καλοκαιριάτικου κρυολογήματος μας.
Μείναμε τρεις μέρες στο κοσμοπολίτικο San Jose. Την Κυριακή στις 27/8 φορτώσαμε τις μοτοσικλέτες και ξεκινήσαμε. Το Κυριακάτικο πρωινό είναι ιδανικό για την έξοδο από τις μεγαλουπόλεις, διότι είναι συνήθως ησυχία και δεν έχει την κίνηση που έχει τις καθημερινές. Ο δρόμος προς τα σύνορα μας οδήγησε μέσα από βουνά, βροχή και ομίχλη. Τελικά φθάσαμε στην πόλη Nelly. Βρήκαμε δωμάτιο αλλά δυστυχώς δεν είχε ζεστό νερό. Στην βιασύνη μας να γλιτώσουμε από την βροχή είχαμε ξεχάσει ένα από τους κανόνες μας. Να ρωτάμε αν το δωμάτιο έχει ζεστό νερό. Η διαδρομή πολύ ωραία αλλά η βροχή και η απότομη αλλαγή των κλιματολογικών συνθηκών δεν μας επέτρεψε να την απολαύσουμε και να βγάλουμε τις απαραίτητες φωτογραφίες.
Αφήσαμε την Κόστα Ρίκα και στις 28 Αυγούστου βρεθήκαμε στον Παναμά. Την τελευταία χώρα της κεντρικής Αμερικής πριν την είσοδο μας στην Νότια Αμερική. Το κύριο μέλημα μας στον Παναμά ήταν να βρούμε τρόπο μετάβασης από τον Παναμά στην Νότια Αμερική. Αυτό μπορούσε να γίνει με δύο τρόπους. Είτε αεροπορικώς είτε από θάλασσα αφού οδικώς είναι αδύνατο. Ο Παναμάς χωρίζεται από την Νότια Αμερική με 200 χιλιόμετρα ζούγκλα. Αυτό το μέρος ονομάζεται Darian Gap. Ο Παναμάς υπήρξε κάποτε κομμάτι της Κολομβίας η οποία το διεκδικεί ακόμη και ίσως αυτός να είναι και ο λόγος της ύπαρξης του Darien Gap και όχι κάποιου αυτοκινητόδρομου.
Ο πρώτος μας σταθμό στον Παναμά ήταν η πόλη Santiago και στο πρώτο εστιατόριο που καθίσαμε είχαμε μια ευχάριστη έκπληξη. Ανοίγοντας το μενού βλέπουμε “Greek salad”, “Gyro”, αμέσως γυρίζω στον ιδιοκτήτη και τον ρωτώ στα Ελληνικά «Έλληνας είσαι;», ξαφνιάζεται και τα χάνει προς στιγμή. «Ναι» μας απαντά. Καθίσαμε και μιλήσαμε αρκετή ώρα. Ο Αντώνης Ιωάννου, είναι ένας από τους 3000 περίπου Έλληνες που ζουν στον Παναμά. Οι περισσότεροι, όπως και ο Αντώνης, ήταν ναυτικοί που βρήκαν λιμάνι στον Παναμά. Ο Αντώνης έχει και ένα γιο, τον Μανώλη, ο οποίος είναι καπετάνιος. Μας έδωσε το email του και επικοινώνησα μαζί του στην προσπάθεια μας να βρούμε τρόπο να περάσουμε στην Νότια Αμερική.
Την επόμενη μέρα φθάσαμε στην πόλη του Παναμά. Μια αρκετά μοντέρνα και κοσμοπολίτικη πόλη. Με ψηλά κτήρια, καζίνα, ξενοδοχεία από την μια πλευρά και από την άλλη η φτωχογειτονιά που φοβάσαι να περπατήσεις το βράδυ.
Υπάρχουν 3 χώρες που έχουν υιοθετήσει σαν νόμισμα το Αμερικάνικο δολάριο. Η μια από αυτές είναι και ο Παναμάς ο οποίος λόγω της διώρυγας ήταν πάντα είτε υπό την κατοχή είτε υπό την επιρροή των ΗΠΑ. Η διώρυγα αξίζει τον κόπο της επίσκεψης. Είναι ενδιαφέρον να βλέπεις πώς λειτουργεί και πώς περνούν τα πλοία από τον ένα ωκεανό στον άλλο.
Εδώ στον Παναμά έπρεπε να αποφασίσουμε πώς θα περάσουμε στην Νότια Αμερική και σε ποία χώρα θα πηγαίναμε. Θα παίρναμε καράβι και θα βγαίναμε στην Βενεζουέλα η στην Κολομβία η θα πηγαίναμε και εμείς και οι μοτοσικλέτες αεροπορικώς είτε στην Κολομβία είτε στον Ισημερινό.
Από τις πληροφορίες που πήραμε από διάφορους και με την βοήθεια του Καπετάν Μανώλη απορρίψαμε την δια θαλάσσης οδό. Δεν υπήρχε κάτι συγκεκριμένο, κάποιο πλοίο γραμμής, απλά έπρεπε να βρούμε ένα καΐκι και να το ναυλώσουμε με αρκετό ρίσκο να πέσουμε σε απατεώνα. Οι ιστορίες που ακούσαμε δεν μας άφηναν άλλη επιλογή από την αεροπορική μεταφορά.
Επόμενη απόφαση ήταν αν θα πηγαίναμε στην Κολομβία η στον Ισημερινό. Για την Κολομβία ακούσαμε διάφορα. Αντάρτες, απαγωγές, αντιφατικές ιστορίες, άλλες μιλούν για κίνδυνο άλλες για χώρα που δεν πρέπει να αποφύγουμε.
Τελικά είπαμε να το διακινδυνέψουμε. Υπάρχουν δύο αεροπορικές εταιρείες που μπορούν να μεταφέρουν τις μοτοσικλέτες. Η Girag και η Copa Airlines. Στις 31/8 πήγαμε στο αεροδρόμιο και βρήκαμε τις δύο εταιρείες. Πήραμε τιμές. Η Copa ήταν πιο φθηνή, 830 δολάρια και για τις δύο μοτοσικλέτες.
Στις 5 Σεπτεμβρίου πήραμε τις μοτοσικλέτες στην Copa Airlines (Cargo area) τις ζυγίσαμε, τις φορτώσαμε, πληρώσαμε, πήραμε τα απαραίτητα χαρτιά και φύγαμε. Την επόμενη μέρα το πρωί πετούσαμε και εμείς με την ίδια εταιρεία για την Bogota την πρωτεύουσα της Κολομβίας.
Πρέπει να πω ότι δεν δώσαμε την ανάλογη προσοχή και χρόνο που αρμόζει στην κεντρική Αμερική. Αυτό που μας ενδιέφερε περισσότερο ήταν να την διασχίσουμε και να περάσουμε στην Νότια Aμερική.
Αν ξανάκανα το ταξίδι θα προσπαθούσα να ξοδέψω περισσότερο χρόνο για να γνωρίσω αυτές τις χώρες. Πιστεύω ότι έχουν αρκετά πράγματα για να δει και να γνωρίσει κάποιος. Ειδικά η Costa Rica η οποία έχει μιαν υπέροχη φυσική ομορφιά.
Τα σύνορα είναι μπελάς, αλλά αν επιλέξεις με προσοχή από πού θα περάσεις και αποφύγεις τα πολυσύχναστα σημεία, ειδικά στον Παναμερικάνα, τότε τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα.
