Περιπέτεια στη Βολιβία
Το 2003 με βρίσκει να ταξιδεύω στην Λατινική Αμερική με μοτοσυκλέτα και τον Αύγουστο να περνώ τα σύνορα από Βραζιλία στην Βολιβία και να φθάνω στην πόλη Santa Cruz.
Εκεί συναντώ τον Arno από Γερμανία και την γυναίκα του Sian από Αγγλία. Δύο καλούς φίλους και ενδιαφέρον ανθρώπους. Ο Arno οδηγεί μια BMW 80 GS και η Sian μια Yamaha XT660. Από εκεί ξεκινάμε μια διαδρομή για την πόλη Sucre.
Η απόσταση 600 χιλιόμετρα και στον χάρτη ο δρόμος να φαίνεται ασφαλτοστρωμένος. Υπολογίζουμεν ότι την επόμενη μέρα θα είμαστε στον προορισμό μας. Δυστυχώς για τότε, ευτυχώς για τώρα που το θυμόμαστε, κάναμε λάθος και ο δρόμος ήταν ένας πολύ άσχημος χωματόδρομος και η διαδρομή μια περιπέτεια. Όταν ζεις μίαν εμπειρία και όταν την θυμάσαι εκ των υστέρων, είναι εντελώς δυο διαφορετικά πράγματα.
Παρ’ όλο που ρώτησα στο ξενοδοχείο και μου είπαν να μην πάμε από αυτόν τον δρόμο, τελικά άκουσα τον Arno, που επέμενε ότι είχε πληροφορίες ότι ο δρόμος ήταν καλός. Υπήρχαν φορές που η άμμος κάλυπτε τα ελαστικά και με ελαστικά δρόμου και με μια GS1150 φορτωμένη, τα πράγματα ήταν δύσκολα.
Καθώς ανεβαίναμε το υψόμετρο, την σκόνη διαδέχθηκαν πέτρες και δύσκολες στροφές, μικρά ποτάμια που έπρεπε να διασχίσουμε αλλά «ουδέν κακόν αμιγές καλού» και οι δύσκολοι δρόμοι, σε παίρνουν σε όμορφα μέρη.
Στην διαδρομή μας περνούσαμε από μικρά και φτωχικά χωριά, στα οποία γινόμασταν το επίκεντρο. Μόλις σταματούσαμε μας περιτριγύριζαν αμέσως μικροί και μεγάλοι. Συνήθως στέκονταν σε κάποια απόσταση και περιεργάζονταν και εμάς και τις μοτοσυκλέτες μας, μέχρι που κάποιοι τολμηροί έπαιρναν θάρρος και άρχιζαν τις ερωτήσεις. «Από πού είστε; Πώς σας λένε; Πόσο καιρό ταξιδεύετε;….» Οι άνθρωποι ήταν αρκετά φιλικοί, αλλά πάντα κρατούσαν μιαν απόσταση. Πρέπει να τονίσω ότι στην Βολιβία η πλειονότητα των κατοίκων είναι ιθαγενείς και λαμβάνοντας υπ’οψην το τι πέρασαν από τους λευκούς, κατανοώ πλήρως την φιλική μεν, αλλά όχι εγκάρδια προσέγγιση τους.
Το βράδυ αποκαμωμένοι από την κούραση, καθόμασταν στο μοναδικό ίσως εστιατόριο του χωριού και τρώγαμε ότι βρίσκαμε. Δεν ξέρω αν ήταν από την κούραση, αλλά όλα φαίνονταν νόστιμα και καλομαγειρεμένα.
Εκ των υστέρων έμαθα ότι η περιοχή στην οποία κινούμασταν, ήταν η περιοχή όπου έδρασε και πέθανε ο μεγάλος επαναστάτης Che Quevara. Περάσαμε και από το χωριό όπου είχε δώσει την τελευταία μάχη και είχε εκτελεστεί.
Στην διαδρομή αυτή έχασα τρεις φορές τον έλεγχο της μοτοσυκλέτας μου και γνώρισα από πρώτο χέρι το έδαφος της Βολιβίας. Τις πρώτες δύο όταν ο τροχός μου βούλιαζε στην σκόνη και την τρίτη, όταν σε κάποια στροφή βρέθηκα απέναντι από ένα λεωφορείο. Πάτησα απότομα τα φρένα, αλλά δεν μπόρεσα να συγκρατήσω το βάρος της μοτοσυκλέτας όταν αυτή έγερνε. Κάποιος από τους επιβάτες του λεωφορείου χαμογελώντας και ειρωνικά, μας είπε ότι «αυτός δεν είναι δρόμος για Γκρίνκο» (όπως αποκαλούν τους ξένους).
Όταν εμφανίστηκε ο άσφαλτος λίγα χιλιόμετρα πριν από την Sucre, πρέπει να ομολογήσω ότι ανακουφίστηκα.
Η Sucre, η ιστορική πρώτη πρωτεύουσα της Βολιβίας, είναι μια όμορφη και ενδιαφέρουσα πόλη. Το 1991 ανακηρύχθηκε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την Unesco. Μείναμε εκεί τρεις μέρες, ξεκουραστήκαμε, απολαύσαμε τους χαλαρούς ρυθμούς της πόλης, φάγαμε καλό φαγητό και περιποιηθήκαμε τους πιστούς μας συντρόφους (μοτοσυκλέτες), που τα πήγαν τόσο καλά. Η Sucre βρίσκεται σε υψόμετρο 2750 μέτρα και ήταν ένας καλός σταθμός πριν προχωρήσουμε στην πόλη Potosi, που είναι σε υψόμετρο 4000 μέτρα. Όταν ανεβαίνεις σε τέτοιο υψόμετρο χρειάζεται προσοχή. Το οξυγόνο λιγοστεύει, κουράζεσαι εύκολα και μπορεί να πάθεις την αρρώστια του υψομέτρου. Πρέπει να ανεβαίνεις σιγά σιγά ώστε να συνηθίσει ο οργανισμός.
Η διαδρομή από την Santa Cruz στην Sucre ήταν δύσκολη, αλλά αν μου δινόταν η ευκαιρία θα την έκανα ξανά. Φυσικά θα πήγαινα με μία πιο ελαφριά μοτοσυκλέτα με ελαστικά για το χώμα και μελετημένος για τα μέρη που θα περνούσα. Ίσως και ο δρόμος να έχει φτιαχτεί μέχρι σήμερα, αφού στο ξεκίνημα μας και για αρκετή απόσταση, υπήρχαν εργάτες που έφτιαχναν τον δρόμο. Σε μία περίπτωση μάλιστα μας άφησαν να στήσουμε τα αντίσκηνα μας κοντά τους και να φάμε μαζί τους. Πληρώσαμε κάποιο μικροποσό φυσικά, αλλά ήμασταν ασφαλείς, είχαμε νερό να πλυθούμε και καλό φαγητό.
Κάτι που πρέπει να έχετε υπ’ όψη σας είναι οι χάρτες (τότε δεν είχαμε GPS). Προσπαθήστε να βρείτε ένα καλό χάρτη και πάντα επιβεβαιώνετε την διαδρομή σας, ρωτώντας περισσότερους από δύο ντόπιους πριν ξεκινήσετε.
Ο επόμενος σταθμός ήταν η πόλη Potosi…..
