Ταξιδιωτικό – Άννα Λίνκ Μακρή και Γιώργος Μακρής – Μεξικό (Β) – Μέρος 2ον

18.03.2017. Νωρίς το πρωί «ταΐζουμε» τα GPS μας με τις συντεταγμένες και ξεκινάμε προς την φημισμένη περιοχή Λα Βεντόζα (La Ventosa), που μεταφράζεται «Η Θυελλώδης!!»

Και ακριβώς έτσι είναι. Βρισκόμαστε στην πιο στενή περιοχή του Μεξικού. Ειρηνικός και Ατλαντικός χωρίζονται από περίπου 200χλμ στερεάς γης. Οι άνεμοι εδώ είναι τόσο ισχυροί που συχνά αναποδογυρίζουν φορτηγά.
Στο ίντερνετ διαβάζουμε εμπειρίες άλλων μοτοσυκλετιστών που πέρασαν από εδώ!

Οι περιγραφές αρχίζουν με: «τραυματική εμπειρία», συνεχίζουν με: «σχεδόν αδύνατον να μείνεις στην λωρίδα σου,» μέχρι στο: «κατέληξα με την μοτοσυκλέτα μου στο αυλάκι».. Αν είναι έτσι, τότε ένα είναι σίγουρο, αυτό που έχουμε μπροστά μας, θα είναι το κάθε άλλο εκτός από άνετη οδήγηση..

Όσο πιο πολύ πλησιάζουμε την περιοχή, τόσο και πιο δυνατός γίνεται ο άνεμος.
Η πρόγνωση του καιρού μιλάει για 80χιλ. την ώρα, που από το μεσημέρι και μετά όλο και θα δυναμώνει. Είναι σχεδόν μεσημέρι.. οι περιγραφές των μοτοσυκλετιστών περιγράφουν τα 30χλμ. που βρίσκεται το πάρκο των ανεμογεννητριών σαν το πιο άσχημο.. και αυτό το πάρκο το βλέπουμε τώρα μακριά μπροστά μας.

Δεν ξέρω τι μας περιμένει εκεί, αλλά τώρα οδηγούμε τόσο λοξά σαν να παίρνουμε μια στροφή, αλλά πάμε ευθεία.. κυριολεκτικά ο αέρας μας κρατάει εδώ και χιλιόμετρα σε αυτή την θέση, σαν να ξαπλώνεις με την μοτοσυκλέτα πάνω του..
Δεν ξέρω τι θα γίνει στο πάρκο.. Το σώμα μου είναι γεμάτο με αδρεναλίνη!
Φτάνουμε στο πάρκο των ανεμογεννητριών.. πολλές από αυτές είναι σταματημένες και φρεναρισμένες, λόγω της θύελλας!

Εκεί δεχόμαστε την θύελλα με όλη της την δύναμη..έχουμε πραγματικά πρόβλημα να μείνουμε στην λωρίδα μας.. δόξα τω Θεό, ο δρόμος από την αντίθετη πλευρά δεν έχει σχεδόν καθόλου κίνηση..σε μεγάλη απόσταση μπροστά μου, οδηγάει ένα μικρό αγροτικό που χρειάζεται που και που και τις δύο λωρίδες.. τα χτυπήματα του αέρα είναι τόσο απότομα και δυνατά, που δεν έχω χρόνο να αντιδράσω..

Συχνά νοιώθω ότι ο άνεμος προσπαθεί να μου βγάλει το κράνος από το κεφάλι.. αν τώρα με ανάγκαζε κάτι να σταματήσω, δεν νομίζω ότι θα καταφέρω να κρατήσω την μηχανή μου, με όλο το βάρος της, όρθια..
Σιωπούμε και οδηγούμε τελείως συγκεντρωμένοι.. 30 ολόκληρα χιλιόμετρα που γίνονται ατελείωτα..

Μετά το πάρκο με τις ανεμογεννήτριες, ο δρόμος κάνει μια μικρή στροφή πίσω από ένα βουνό..και αυτό ήταν.. ουφ, τα καταφέραμε!
Η θύελλα κόβεται σαν να κατέβασε κάποιος τον διακόπτη.. υπάρχει ακόμα αέρας, αλλά μετά απο μια τέτοια εμπειρία, δεν είναι πλέον τίποτα το σημαντικό.. σταματάμε στο πρώτο βενζινάδικο που βρέθηκε στον δρόμο μας..τώρα χρειαζόμαστε και οι δύο ένα τσιγάρο!..

Φτάνουμε στον Ειρηνικό και από όλες τις όμορφες τοποθεσίες, εδώ διαλέξαμε να μείνουμε, στο χωριουδάκι Τσιπολήτε (Zipolite).
Εδώ νοικιάσαμε για 3 μέρες μια φτηνή Cabana με φοινικοσκεπή και θέα τον Ειρηνικό Ωκεανό.
Πρόκειται για ένα πολύ μικρό παραλιακό χωριό.
Από τα εστιατόρια και μαγαζιά ακούγεται μουσική του Bob Marley, Jimi Hendrix, Rolling Stones..
Μέχρι αργά τα μεσάνυχτα, ακούμε κάθε βράδυ τους ρυθμούς των μπόγκος από την παραλία.

Συνεχίζουμε προς την περιοχή Οαχάκα. Η Διαδρομή είναι μια απόλαυση. Η μια στροφή μετά την άλλη, ανάμεσα απο βουνά και δάση, με καλούς δρόμους και σχεδόν καθόλου κίνηση. Όμορφα μικρά χωριουδάκια και απολαυστικές θερμοκρασίες! Δυο μέρες μείναμε στην Οαχάκα που και αυτή όπως οι περισσότερες πόλεις φτιάχτηκαν την εποχή του αποικισμού.

Έχουμε συνηθίσει να τρώμε το πρωινό μας στον δρόμο, σε μικρά οικογενειακά μαγαζάκια που βρίσκονται παντού στην άκρη του! Εκεί που η γιαγιά με τις γυναίκες της οικογένειας μαγειρεύουν φρέσκα και νόστιμα φαγητά! Αυτά τα μαγαζάκια δεν είναι τίποτα άλλο, από ένα καλύβι με ένα υπόστεγο για ίσκιο και 3-4 τραπεζάκια.

Έτσι και αυτό το πρωί το φαγητό μας μαγειρεύεται φρέσκο στην φωτιά.
Το πρωινό που κανονικά μοιάζει πιο πολύ για μεσημεριάτικο, συνοδεύεται με φασόλια, φρέσκιες και ζεστές τορτίγιες και μια καράφα, γεμάτη από παπάγια χυμό με νερό. Όλα φρέσκα. Είναι το τυπικό νόστιμο πρωινό αλά Μεξικό, που κάθε φορά μας χορταίνει μέχρι αργά το απόγευμα.!

Επόμενος σταθμός το San Miguel de Allende.
Για να φτάσουμε εκεί πρέπει να διασχίσουμε την πρωτεύουσα Mexico City. Μια πόλη με έναν πληθυσμό όσο ολόκληρη η Ελλάδα. Πάνω από έντεκα εκατομμύρια ζουν σε αυτήν! Η πόλη είναι τεράστια και η κίνησή της χαοτική.
Λίγο έξω από το Mexico City οδηγούμε μέσα σε ένα τεράστιο σύννεφο με μέλισσες!

Σαν χαλάζι χτυπούσαν πάνω μας, στην μηχανή, στο κράνος! Ο Γιώργος είχε το κράνος του ανοιχτό και όσες
μέλισσες τα κατάφεραν να μπουν μέσα, ζούσαν και τον τσιμπούσαν!

Ψύχραιμος σταμάτησε την μηχανή, έβγαλε το κράνος θέλοντας να καθαρίσει το πρόσωπό μου άλλα δεν είχαμε πολύ χρόνο. Το σύννεφο με τις μέλισσες ήρθαν επάνω μας.. έτσι αναγκαστήκαμε να φύγουμε στα γρήγορα και αρκετά χιλιόμετρα πιο πέρα να σταματήσουμε.. τελικά είχε 8 τσιμπήματα στο πρόσωπο και στον λαιμό!

Σαν Νοσοκόμα που είμαι το είχα προβλέψει και αυτό και στο βαλιτσάκι με τα φάρμακα είχα το υγρό φάρμακο Παραπίκ που εξουδετερώνει τα τσιμπήματα και το πρήξιμο. Είχα ακόμα κάτι σε περίπτωση που το σώμα αντιδράσει αλλεργικά στα τσιμπήματα..κάτι που δεν χρειαστήκαμε!

Το San Miguel de Allende είναι μια πολύ παλιά και πανέμορφη πόλη. Οι δρόμοι της θεωρούνται από την UNESKO σαν κληρονομιά της ανθρωπότητας! Αποτελούνται από στρογγυλές πέτρες.
Το να οδεύεις πάνω σε ένα τέτοιο γλιστερό δρόμο, είναι ένα είδος μασάζ για μοτοσυκλέτα και οδηγό.. ταρακουνιέσαι για τα καλά.

Η πόλη είναι φτιαγμένη σε μια λοφώδη περιοχή και έτσι όπου και να πας έχεις ανηφόρες ή κατηφόρες.
Προσοχή χρειάζεται και στους μονόδρομους. Μικρά βελάκια στους τοίχους των σπιτιών δείχνουν την κατεύθυνση! Με αυτή την κουραστική διαδρομή και τον Γιώργο να είναι μπροστά – με το πρόσωπο του γεμάτο από τσιμπήματα, οδηγήσαμε σε αρκετούς από αυτούς τους μονόδρομους σε λάθος κατεύθυνση.

Ένας λόγος ακόμα για αυτά τα λάθη, ήταν ότι πολλοί από αυτούς τους δρόμους ήταν κλειστοί λόγω
έργων! Χωρίς σήμα παράκαμψης..
Τα καταφέραμε και φτάσαμε στο Hostel Lool Beh. Δεν προλάβαμε να παρκάρουμε στην αυλή και να βγάλουμε το κράνος, πέφτουν πάνω μας δυο παλιοί γνωστοί!

Ο Ντιρκ από το Βερολίνο και ο Γκέρυ από τις ΗΠΑ, ταξιδεύουν πάνω από ένα χρόνο με τις μοτοσυκλέτες τους την παναμερικάνα.
Τους είχαμε γνωρίσει στον San Cristobal. Η χαρά μας ήταν μεγάλη και έτσι με το καφεδάκι μας είχαμε να πούμε πολλά και να ανταλλάξουμε εμπειρίες!

Λένε ότι το San Miguel είναι η πιο όμορφη πόλη του Μεξικού, με όμορφα σοκάκια πανέμορφα σπίτια και μαγαζάκια. Το άσχημο είναι ότι είναι ακριβό! Εδώ έρχονται πολλοί Αμερικάνοι από τις ΗΠΑ και όπου βρίσκονται αυτοί, ανεβαίνουν οι τιμές..

Στις 26.04.2017 βρισκόμαστε για λίγες μέρες στην πόλη Ντουράγκο, στην πόλη των σκορπιών. Αυτοί οι μικροί άσπροι σκορπιοί είναι οι πιο δηλητηριώδεις.
Το δηλητήριο τους φωσφορίζει το βράδυ μέσα από το σώμα τους και με ένα φακό αναγνωρίζονται!. Ένα τσίμπημα από ένα τέτοιο ζώο και έχεις 15 λεπτά χρόνο να σώσεις την ζωή σου.
Το τελευταίο βράδυ το περνάμε με δύο Μεξικανούς που γνωρίσαμε, στην πιο τρελή Pub τις πόλης.
Εκεί σερβίρουν το δικό τους μεσκάλ. Το μεσκάλ είναι ένα ποτό σαν την τεκίλα και στο Ντουράγκο, έχει μέσα τους δηλητηριώδεις σκορπιούς. Το δηλητήριο του σκορπιού αναμιγνύεται με το αλκοόλ.
Ο Γιώργος ήπιε αρκετά ποτηράκια, μάσησε και κατάπιε τον σκορπιό που υπήρχε μέσα και μετά θαρραλέος δοκίμασε ορισμένους σκορπιούς ψημένους στη σχάρα.
Δεν ξέρω πως τους προετοιμάζουν αλλά τους ψήνουν στην σχάρα και τους σερβίρουν σαν
μεζέ με το ποτό! Είναι τραγανοί και πράγματι έχουν την γεύση σαν πατατάκια!
Εγώ προτίμησα το μεσκάλ με μέντα.!
Το ποτό με σκορπιούς μας κράτησε ξύπνιους, δραστήριους και με μεγάλη όρεξη για κουβέντα! Δεν
μπορούσαμε να κοιμηθούμε.. και έτσι περπατούσαμε κουβεντιάζοντας, μέχρι τις 3 το πρωί στην πόλη!

28.04.2017 Με βαρύ κεφάλι και ακόμα αρκετό αλκοόλ στο αίμα, ξεκινάμε προς το Topolobampo. Αυτό είναι το μικρό λιμάνι όπου το πλοίο σε περίπου 6 ώρες θα μας πάει στο τελευταίο κομμάτι του Μεξικού. Στην Baja California.
Στο λιμάνι φτάσαμε νωρίς το απόγευμα και βγάλαμε αμέσως εισιτήρια.
Το πλοίο μας φεύγει στις 11 το βράδυ. Το χρόνο μας μέχρι το βράδυ τον περνάμε σαν Μεξικάνοι, κοιμόμασταν κάτω από τον ίσκιο των μεγάλων δέντρων, δίπλα από τις μηχανές μας.
09.05.1017 ο προορισμός μας είναι το Santa Rosalia. Στην διαδρομή ανακαλύπτουμε την μια ερημική παραλία μετά την άλλη! Ψάχνοντας το ιδανικό μέρος για κατασκήνωση βρήκαμε ΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ.. Μια ξύλινη πινακίδα γράφει: El Coyote.
Αποφασίζουμε να κατασκηνώσουμε εδώ.

Ανακαλύψαμε το πιο όμορφο και ειρηνικό μέρος, του μέχρι τώρα ταξιδιού μας!
Καθόμαστε για μέρες και απολαμβάνουμε την άσπρη παραλία, χωρίς τρεχούμενο νερό, ρεύμα,
ίντερνετ..αλλά με πανσέληνο, ίσκιο, ζέστη, κρυστάλλινα νερά που δεν σε αφήνουν να βγεις από μέσα τους..

Το πρωί ανάβουμε φωτιά, φτιάχνουμε τον καφέ μας και απολαμβάνουμε την ανατολή του ηλίου
παρακολουθώντας φαλαινοκαρχαρίες και δελφίνια.. είμαστε σίγουροι.. βρισκόμαστε στον παράδεισο!

Αλλά ο τυπικός μεξικανός δεν μπορεί να λείπει σε μια τέτοια φάση! Ο Μιγγέλ!
Έχει ένα μαγαζάκι σχεδόν ένα χιλιόμετρο πιο μακριά και έρχεται κάθε πρωί με το φορτηγάκι του. Την πρώτη μέρα μας έφερε ένα βαρέλι γεμάτο με νερό για να πλενόμαστε, είχε παγάκια μαζί του σε σακούλες, πόσιμο νερό σε μπουκάλια, παγωμένο ψάρι και κρέας, λίγα λαχανικά και κονσέρβες!
Το κρέας ή το ψάρι σε ένα δοχείο, τυλιγμένο σε ένα πανί και με τον πάγο γύρω – γύρω και ήταν εντάξει μέχρι το βράδυ!
Έκανε κάθε πρωί αυτή την διαδρομή και πουλούσε τα αγαθά του σε όλους που κατασκηνώνουν ελεύθερα στις παραλίες!
Ένα βαρέλι γεμάτο με νερό για να πλενόμαστε, ένα γαλόνι πόσιμο νερό συν κρέας ή ψάρι, φρούτα και λίγα ζαρζαβατικά, για την ημέρα κοστίζει 12€! Αυτό είναι.. ήμασταν στον παράδεισο!
Επόμενος προορισμός Camalu. Ένα χωριουδάκι στην μέση του πουθενά! Διαδρομή: 320χλμ. μέσα στην έρημο, χωρίς βενζινάδικο και κατοίκους.. Η διαδρομή είναι μεγάλη για τα ντεπόζιτα βενζίνης μας.
Παίρνουμε ρεζέρβα βενζίνη σε πλαστικά μπουκάλια.
Η διαδρομή μέχρι το Camalu μας κόβει την ανάσα! Αντί για άγονη έρημος που περιμέναμε, βρήκαμε δάση με τεράστιους κάκτους! Κάκτοι που φτάνουν τα 6 με 8 μέτρα ύψος! Στο ενδιάμεσο τεράστιοι στρογγυλοί βράχοι.
Απερίγραφτο τοπίο.

Ο χαλασμένος δρόμος με τις λακκούβες του γίνεται κουραστικός. Ανάμεσα στις μικρές ασήμαντες
λακκούβες υπάρχουν και οι άλλες, αυτές που μέσα της εξαφανίζεται ολόκληρος τροχός. Προς το τέλος της διαδρομής αυτής είχαμε 5 ελέγχους από στρατιωτική αστυνομία!..

19.05.2017. Η τελευταία βραδιά στο Μεξικό.
Κατευθυνόμαστε προς το κέντρο τις πόλης, τρώμε, και πίνουμε το αγαπημένο μας κλαμάτο (μπύρα με χυμό ντομάτας, με το καυτερό μπαχαρικό τσίλι και αλάτι) και γλεντάμε μια τελευταία φορά αλά
μεξικάνικα μαζί με τους αγαπημένους μας Μεξικανούς.
Άνθρωποι που τα μάτια τους λάμπουν, άνθρωποι που το πάθος της ζωής, του γέλιου και της χαράς
βρίσκεται στο πρόσωπο του καθενός, ακόμα και του ανάπηρου ζητιάνου.
Ζήσαμε τόσες όμορφες στιγμές και είδαμε τόσα πολλά σε αυτή την χώρα. Είχαμε μόνο θετικές εμπειρίες.
Το φαγητό ήταν υπέροχο και πιο νόστιμα ήταν τα, στον ήλιο ωριμασμένα τροπικά φρούτα.
Μάθαμε το φαγητό μας να το τυλίγουμε στα τορτίλια και μας εκπλήξανε όλα αυτά τα διαφορετικά και φανταστικά τοπία..
Τα τόπες (εμπόδια στο δρόμο) και οι λακκούβες μας δυσκόλεψαν την οδήγηση, αλλά τις συνηθίσαμε..
Αντίο Μεξικό..είμαστε λυπημένοι που σε αφήνουμε, αλλά και περίεργοι τι μας περιμένει στις ΗΠΑ..