Ταξιδιωτικό – Άννα Λίνκ Μακρή και Γιώργος Μακρής – Μεξικό (Α) – Μέρος 2ον
Δέκα ώρες διαρκεί η πτήση προς το Μεξικό, τις περνάω με 6 ώρες ύπνο και μουσική. Ο Γιώργος δεν κοιμήθηκε καθόλου, έβλεπε την μια ταινία μετά την άλλη.. !
Στο τελωνείο μας περίμεναν: «Για τις Honda μηχανές έτσι;; ελάτε»..
Εκεί πάμε με security σε 4 γραφεία, ο καθένας κοντρολάρει όλα τα χαρτιά συν τις μηχανές.
Με την ησυχία μας, τα καφεδάκια μας και την κουβεντούλα με τους τελωνειακούς, χρειαστήκαμε ώρες να βγούμε από εκεί, αλλά είμαστε χαρούμενοι που έχουμε τις μηχανές μας. Ο πρώτος προορισμός είναι το πιο κοντινό βενζινάδικο..
Στους καθρέπτες τις μηχανής μου βλέπω για τελευταία φορά, τους τεράστιους ουρανοξύστες της πόλης Κανκούν.
Αφήνουμε την πλούσια και τουριστική πόλη πίσω μας. Από εδώ και στο εξής με κάθε χιλιόμετρο που κάνουμε, απλώνεται μπροστά μας όλο και πιο πολύ το αυθεντικό Μεξικό.
Είναι έτσι όπως το περιμέναμε.
Επισκεπτόμαστε τις πυραμίδες Chichen Itza, την πόλη Merida και φτάνουμε στο όμορφο παραθαλάσσιο Σελεστούν.
Το Σελεστούν είναι ένα μικρό γραφικό χωριό, που οι περισσότεροι κάτοικοί του είναι ψαράδες. Στο κέντρο υπάρχει ένα μικρο πάρκο, που τα μεγάλα του δέντρα δίνουν τον πολυπόθητο ίσκιο και εκεί συναντάμε την τυπική εικόνα που όλοι μας ξέρουμε, με τον καθιστό μεξικανό που κοιμάται…
Αυτή είναι η πρώτη εικόνα που παίρνουμε από αυτό το χωριό.
Μετά τις πρώτες εντυπώσεις και έναν καφέ στην πλατεία, πηγαίνουμε στην παραλία.
Bingo! .. Αυτή είναι η Καραϊβική ακριβώς όπως την ονειρευόμασταν.
Ατελείωτα χιλιόμετρα άσπρη σαν ζάχαρη παραλία, πεντακάθαρη και άδεια από κόσμο. Η Θάλασσα γυαλίζει πράσινη και μπλε στον ήλιο.
Αρχικά σχεδιάζαμε να μείνουμε 3 μέρες στο Σελεστούν, αλλά μας άρεσε τόσο πολύ που κλείσαμε το δωμάτιο για 12, παζαρεύοντας την τιμή του στα 2/3 τις αρχικής του.
Το χωριό είναι γεμάτο με μικρά μαγαζάκια, σχεδόν κάθε σπίτι έχει κάτι να πουλήσει. Αρκετοί κάτοικοι μετατρέπουν το μοναδικό δωμάτιο, που αποτελεί το σπίτι τους, σε μαγαζάκι την ήμερα. Γυναίκες πουλούν εκεί τα σπιτικά τους φαγητά, τα ρούχα που φτιάχνουν ή οτιδήποτε άλλο.
Τα υπόλοιπα άτομα τις οικογένειας προσπαθούν να βγάλουν χρήματα σαν πλανόδιοι μικροέμποροι ή με τα τρίκυκλα ποδήλατα και μηχανάκια, τα οποία χρησιμοποιούν σαν φτηνά ταξί.
Το χωριό είναι πεντακάθαρο και κάθε σπίτι έχει και ένα διαφορετικό χρώμα. Οι άνθρωποι εδώ είναι πολύ φιλικοί, χαιρετούν ευγενικά, γελάνε και αστειεύονται.
Ζουν σε μεγάλες οικογένειες, με παππούδες και γιαγιάδες! Μια πραγματική ευτυχία για τα μικρά παιδιά, που πηγαίνουν από αγκαλιά σε αγκαλιά..
Σχεδόν από παντού ακούγεται δυνατή ρυθμική μουσική. Σπίτια, σουπερμάρκετ, περίπτερα και… φαρμακεία! Όλη αυτή η μουσική αναμιγνύεται σε μια βαβούρα ..
Η πραγματική ζωή στο Σελεστούν αρχίζει από τις 7 το απόγευμα, οταν δύσει ο ήλιος και η θερμοκρασία κατέβει στους 25 με 30 βαθμούς. Έτσι από τις 7 το απόγευμα και μετά, έχουμε την εντύπωση ότι όλο το χωριό βρίσκεται στο πόδι, ή πιο σωστά στις ρόδες.
Σχεδόν ο καθένας από αυτούς οδηγάει ένα δίκυκλο ή τρίκυκλο. Πάνω σε αυτά;; όλη η οικογένεια! Πατέρας, μητέρα και 2 παιδιά σε ένα μηχανάκι, είναι η πιο φυσιολογική εικόνα..
Όλοι έρχονται στο κέντρο για να ψωνίσουν, να κάνουν την βόλτα τους και να τα πουν με τους συγχωριανούς τους.
Το θέαμα είναι απερίγραπτο. Δίκυκλα και τρίκυκλα μηχανάκια με χαλασμένες εξατμίσεις, βγαίνουν από κάθε δρομάκι. Από κάθε γωνία ακούγεται δυνατή μουσική, που και που περνούν οχήματα με μεγάφωνα με την δικιά τους πιο δυνατή μουσική να περιγράφουν τα προϊόντα τους. Τα παιδιά παίζουν και φωνάζουν δυνατά, τα σκυλιά γαυγίζουν και κυνηγούν κάθε όχημα, σαν να είναι τα μοναδικά όντα που ενοχλούνται από όλη την βαβούρα και ικετεύουν με τον δικό τους τρόπο, για λίγη ησυχία..
Έχω την εντύπωση ότι οι Μεξικάνοι δεν θέλουν να χρησιμοποιήσουν τα πόδια τους. Και αυτό φαίνεται και στο σώμα τους!
Το Μεξικό βρίσκεται σε παγκόσμια κλίμακα στην τρίτη θέση με τους πιο χοντρούς ανθρώπους. Σε ένα αδύνατο άτομο ισοδυναμούν δύο υπέρβαροι.
Αυτό βέβαια δεν ανήκει μόνο στο ότι δεν κινούνται, αλλά και στο τρόπο διατροφής τους. Έχουν πολύ νόστιμα φαγητά και τρώνε τεράστιες ποσότητες ζάχαρης.
Στα εστιατόρια οι σαλάτες είναι σπάνιες. Στα πιάτα υπάρχει αρκετό κρέας ή ψάρι, ρύζι, φασόλια, ενώ για σαλάτα βάζουν δύο δαχτυλίδια κρεμμύδι και δύο λεπτές φέτες ντομάτα..
Οι χορτοφάγοι έχουν εδώ μια δύσκολη ζωή..
Στις 01.03.2017 κάνουμε μια ενδιάμεση στάση στην Escarcega, που βρίσκεται κοντά στις πυραμίδες των Μάγια στο Calakmul.
Τα ερείπια της Calakmul βρίσκονται 60χλμ. μέσα στην ζούγκλα και σε μια προστατευόμενη περιοχή.
Στην μέση της διαδρομής και μακριά από τον δρόμο, ζει μεσα στην ζούγκλα μια οικογένεια. Σε αυτούς θέλουμε να μείνουμε στις 2 και 3 Μαρτίου. Η διαδρομή προς το σπίτι τους αποτελείται από έναν βραχώδη και γεμάτο με ρίζες δρόμο. Σε ορισμένα σημεία ήταν σαν οι μηχανές μας να ανέβαιναν σκαλοπάτια..
Με κάθε τέτοια διαδρομή που συναντάμε, καλυτερεύουμε τις οδικές μας εμπειρίες και τελικά χωρίς μελανιές και γρατσουνιές, φτάνουμε στην οικογένεια του Φερνάντο. Εκεί μας υποδέχεται ένας τεράστιος σκύλος με το βαθύ του γαύγισμα.. Μια ματιά σε αυτόν όμως, αρκούσε για να καταλάβουμε ότι το παίζει άγριος, αλλά δεν είναι..
Πίσω του έρχεται ο Φερνάντο ο οποίος μαζί με την γυναίκα του Λέτη, διατηρούν και ζούν σε αυτό το οικολογικό Camp, επί 15 χρόνια..
Για εμάς έχει ετοιμάσει μια σκηνή με ένα αναπαυτικό κρεβάτι κάτω από ένα υπόστεγο..
Ρεύμα, τρέχουμενο νερό, Internet δεν υπάρχουν..
Το βράδυ τρώμε με το φως μιας λάμπας πετρελαίου το ποιο νόστιμο κοτόπουλο, με σπιτικές τορτίλιες, ντομάτες, κρεμμύδια και φασόλια..
Ο Φερνάντο είχε και μπύρα..παγωμένη μπύρα.. τώρα πως το καταφέρνει αυτό και τις παγώνει, δεν ήθελε να μας το μαρτυρήσει..
Ο Φερνάντο με το μπουένας νότσες (καληνύχτα) μας λέει ότι στα δέντρα πάνω από το κτήριο, το βράδυ έρχεται και διανυκτερεύει μια οικογένεια πιθήκων..και κλείνοντας το μάτι: να μην φοβηθείτε από την φασαρία που κάνουν..
Κατά τις 11 το βράδυ και μόλις άρχισε να μας παίρνει ο ύπνος, μας τρομάζει ένα δυνατό ουρλιαχτό, λες και ο γκοτζίλα βρίσκεται μπροστά από την σκηνή μας, έτοιμος να μας κατασπαράξει!
Με τον τρόμο στο πρόσωπο βρισκόμαστε και οι δυο όρθιοι στο κρεβάτι και ψάχνουμε το φακό.
Κάπου εκεί συνειδητοποιήσαμε τι εννοούσε, όταν έλεγε μην τρομάξετε από την φασαρία των πιθήκων! Είναι οι πίθηκοι που ουρλιάζουν, τα άγρια ζώα της ζούγκλας με το πιο δυνατό λαρύγγι. Το ότι μας ξυπνάνε συνέχεια δεν μας ενοχλεί και πολύ, τέτοια εμπειρία δεν την έχουμε κάθε νύχτα! Στις 7 το πρωί ξυπνάμε από την πρωινή βαβούρα, δυνατά κελαηδήματα πουλιών συν τα κοκόρια, πολύ ύπνο δεν είχαμε αυτή την βραδιά.
Φτιάχνουμε τον καφέ μας, απολαμβάνουμε τους ήχους της φύσης και με τις μοτοσυκλέτες μας ξεκινάμε προς τις πυραμίδες. Η Αρχαιολογική περιοχή είναι 200 τετραγωνικά χιλιόμετρα μεγάλη, που μόνο ένα μικρο κομμάτι έχει βγει στο φως.
Καθόμαστε εδώ και φανταζόμαστε πως ήταν πριν από χιλιάδες χρόνια, όταν υπήρχε ο πολιτισμός των Μάγια.
Για την πολιτισμό τους και την εξαφάνισή του γνωρίζουμε ορισμένα πράγματα, αλλά αυτά είναι ένα μικρο κομμάτι της ιστορίας τους.. Μόνο και μόνο με την γνώση ότι κάτω από κάθε λόφο και βουναλάκι που δημιουργεί η ζούγκλα, βρίσκεται ένα κτήριο, μια πυραμίδα, ή μια ακρόπολη και τι μυστικά θα κρύβονται εκεί κάτω… νοιώθεις ένα απερίγραπτο δέος..
Αυτό δεν είναι μόνο εδώ στο Calakmul έτσι, αλλά σε όλες τις αρχαιολογικές πόλεις.
Η αρχαιολογία και το κράτος του Μεξικού βρίσκονται στο δίλημμα: μνημεία ή ζούγκλα;
Το ότι η ζούγκλα αυτή, θεωρείται το δεύτερο πνευμόνι της γης μετά το τροπικό δάσος της Βραζιλίας, δίνει την απάντηση από μόνο του!
Θέλουμε να αφήσουμε για λίγο τα μνημεία, την ζέστη, και το τροπικό κλίμα με τα κουνούπια του και να απολαύσουμε την δροσιά του βουνού. Το επόμενο στοπ θα το κάνουμε στην περιοχή Chiapas και στην πόλη San Cristobal, που βρίσκεται στα 2200 μέτρα υψόμετρο. Αυτό σημαίνει θερμοκρασίες την ημέρα 20 με 30°C και το βράδυ 15°C ή λιγότερους.
Μόνο και μόνο με την σκέψη ότι εκεί το βράδυ δεν θα ιδρώνω από την ζέστη, ότι μπορώ να σκεπαστώ με μια κουβέρτα, μου γίνεται η περιοχή συμπαθητική, χωρίς να την έχω δει ακόμα!
Στην περιοχή Τσιάπας και στα 2200 μέτρα υψόμετρο, υπάρχει ένα σταθερό κλίμα.
Όλο τον χρόνο είναι άνοιξη, με που και που, δυνατές βροχές.
Είναι η φτωχότερη περιοχή του Μεξικού και το Σαντ Κρίστομπαλ ντε λα Κάσας, είναι η πιο όμορφη ορεινή πόλη με 150.000 κατοίκους.
Μια πολύ ζωντανή πόλη, που οι Μεξικάνοι αναμιγνύονται με τις φυλές των Ινδιάνων.
Η διαδρομή μέχρι εκεί, δεν είναι και τόσο εύκολη. 220χλμ στα βουνά με στενό δρόμο γεμάτο με κομβόϊ φορτηγών. Οι προσπεράσεις είναι δύσκολες και επικίνδυνες.
Μετά από μια κουραστική διαδρομή που κράτησε 8 ολόκληρες ώρες, φτάσαμε σε μια οδικά χαοτική πόλη, που απαιτεί συγκέντρωση και προσοχή!
Ευτυχώς που με την βοήθεια του GPS, βρήκαμε αμέσως το Hostel Rosscο.
Η μεγάλη ξύλινη πόρτα που θυμίζει πόρτα κάστρου, ανοίγει και μπαίνουμε με τις μηχανές μας, σε έναν όμορφο πράσινο και γεμάτο δέντρα εσωτερικό χώρο.
Όμορφη έκπληξη: οι οδηγοί των δίκυκλων που έρχονται εδώ, έχουν την πρώτη διανυκτέρευση δωρεάν! Σε αυτή την πόλη βλέπουμε παντού πολλές φυλές Ινδιάνων, ντυμένους με τα όμορφα χρωματιστά παραδοσιακά ρούχα τους, που προσπαθούν να πουλήσουν το εμπόρευμα τους .
Είναι μια φανταστική εικόνα..
Μια τεράστια υπερπροσφορά σε ρουχισμό. Πολύ όμορφα ρούχα πλεγμένα ή κεντημένα στο χέρι! Καπέλα, τσάντες, παιχνίδια, όμορφα αξεσουάρ! Όλα αυτά σε πολύ χαμηλές τιμές!
Το σκηνικό γίνεται ακόμα πιο τέλειο από όλα αυτά τα όμορφα μικρά πλανόδια καροτσάκια και τους ιδιοκτήτες τους, που πουλούν βραστό καλαμπόκι, πολλών ειδών τορτίλια, καθαρισμένα φρούτα, φρέσκους χυμούς και γλυκά.
Η λαχαναγορά είναι το ίδιο συναρπαστική. Εκεί δεν είναι τα αγαθά που συναρπάζουν, αλλά οι άνθρωποι!
Όλοι αυτοί οι Ινδιάνοι αγρότες και το παρουσιαστικό τους… κάτι τέτοιο δεν έχουμε ξαναδεί στην ζωή μας! Νιώθουμε με τα 220χλμ. που κάναμε μέχρι εδώ, να οδηγήσαμε και ταυτόχρονα 200 χρόνια στο παρελθόν!
Όλες αυτές οι φυλές των Ινδιάνων που ζουν εδώ, αποτελούν τους φτωχούς των φτωχών! Ζουν σε αυτάρκεια με τον ρουχισμό και την διατροφή. Τα χρήματα που χρειάζονται τα εξοικονομούν από τα αγαθά που πουλούν.
Επί μέρες δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να μαθαίνουμε για αυτούς τους ανθρώπους. Επισκεπτόμαστε τα χωριά τους, παρακολουθούμε τον τρόπο ζωής τους, τις χειροποίητες τέχνες τους. Είμαστε εντυπωσιασμένοι από την περηφάνεια τους και την ιστορία τους. Μια ιστορία που πηγαίνει χιλιάδες χρόνια πίσω.
Αγάπησα αυτούς τους ανθρώπους. Όλοι τους δίνουν μια μάχη, πολεμούν καθημερινά για την επιβίωσή τους, την κουλτούρα τους, τον πολιτισμό τους και την παλιά χαμένη γνώση..
Μου αρέσει που δεν το βάζουν κάτω.. μέχρι και σήμερα προσπαθούν να χαράξουν τον δικό τους δρόμο, ακόμα και με την θρησκεία. Αναγκαστήκαν να αποδεχθούν τον δικό μας Θεό αλλά με αυτόν αναμειγνύουν και τα δικά τους προχριστιανικά πιστεύω!..
*Θα ακολουθήσει το δεύτερο μέρος από το Μεξικό και στη συνέχεια το 3ο συνολικά μέρος του ταξιδιού των Άννα Λινκ Μακρή και Γιώργου Μακρή.
Θυμηθείτε το πρώτο μέρος του ταξιδιού εδώ.
Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα της Άννας και του Γιώργου Μακρή.
www.wheel-of-time-gr.com
