Χειμωνιάτικη διαδρομή στην Κύπρο
Η παρέα μαζεύτηκε στις οκτώ το πρωί. Ο χάρτης της Κύπρου ανοίχτηκε και χωρίς πολλά λόγια και με συνοπτικές διαδικασίες πίνοντας τον καφέ μας, βγήκε η διαδρομή.
Η προσπάθεια ήταν να οδηγήσουμε και σε χώμα, αφού όλες οι μοτοσυκλέτες ήταν ON–OFF.
Φύγαμε από Λεμεσό προς το χωριό Γερμασόγεια και αφού το διασχίσαμε πήραμε το δρόμο προς τα Φοινικάρια. Πριν το χωριό ακολουθήσαμε ένα μικρό δρόμο που τελικά κατέληξε σε χωματόδρομο. Μετά από 6 χιλιόμετρα ανηφορικό χωμάτινο δρόμο ανάμεσα από πεύκα, φθάσαμε έξω από το χωριό Κελλάκι. Από εκεί πήραμε το δρόμο προς το χωριό Ασγάτα. Ένα χωριό που μου φέρνει αμέτρητες αναμνήσεις, καθώς ο παππούς μου δούλεψε στο μεταλλείο και έζησε αρκετά χρόνια εκεί. Τα καλοκαίρια λοιπόν σαν παιδί, έζησα πολλές ευχάριστες στιγμές στο χωριό αυτό. Παρέα με τα ξαδέλφια μου περνούσαμε τις διακοπές μας. ‘Οργώναμε’ τα γύρω βουνά, παίζοντας, ψάχνοντας για μανιτάρια, κάπαρη και κυνηγώντας. Ευτυχώς εμείς είμαστε από την γενιά που μπορέσαμε σαν παιδιά να ζήσουμε την ελευθερία και να απολαύσουμε την φύση. Κάτι που πιστεύω οι καινούργιες γενιές δεν έχουν την τύχη να ζήσουν, αφού τα computers και γενικά η σύγχρονη τεχνολογία, τους περιορίζουν στο σπίτι. Νομίζω αυτή η ‘ελευθερία’ που έζησα σαν παιδί με έκανε να αγαπήσω την μοτοσυκλέτα για την ελευθερία που προσφέρει.
Σκεπτόμενος όλα αυτά, πριν το χωριό στρίψαμε αριστερά σε έναν άλλο χωματόδρομο. Περάσαμε έξω από το στρατόπεδο των Πλατειών και κατευθυνθήκαμε προς την Καλαβασό. Οι Πλατειές ήταν παλιά συνοικισμός μεταλλωρύχων. Πάρα πολύς κόσμος έμενε εκεί, αφού να φανταστείτε ότι υπήρχε δημοτικό σχολείο. Σιγά- σιγά, την δεκαετία του ’70 τα μεταλλεία έκλεισαν και μαζί τους εγκαταλείφθηκε και ο συνοικισμός των Πλατειών, που τελικά έγινε στρατόπεδο. Οι τελευταίοι κάτοικοι έφυγαν το 1978.
Ο καιρός ιδανικός για μοτοσυκλέτα. Ούτε ζέστη, ώστε να νοιώθουμε τον ιδρώτα να τρέχει, αλλά ούτε και βροχή. Οι δύο Tenere XT660Z της παρέας απέδειξαν ότι είναι ιδανικές για την Κύπρο. Άνετες και ευέλικτες στους μικρούς επαρχιακούς δρόμους αλλά και υπέροχες στους χωματόδρομους.
Πριν φθάσουμε στην Καλαβασό στρίψαμε αριστερά και ο χωμάτινος δρόμος μας οδήγησε στα εγκαταλελειμμένα χωριά Δράπια και Παρσάτα.
Χωριά άγνωστα σε μας. Σταματήσαμε και ρίξαμε μια ματιά καθώς οι καπνιστές της παρέας έκαναν το τσιγάρο τους. Ωραίο το θέαμα αλλά συνάμα και θλιβερό. Πετρόκτιστα σπίτια μισογκρεμισμένα. Όλα ερειπωμένα, παλιά, άψυχα. Δυστυχώς το κλείσιμο των μεταλλείων ώθησε τους κατοίκους να ψάξουν αλλού εργασία για να ζήσουν, εγκαταλείποντας τα σπίτια τους. Δύσκολες, σκληρές εποχές όπου οι άνθρωποι διακινδύνευαν την ζωή τους καθημερινά στα μεταλλεία για να έχει η οικογένεια τους στέγη και φαγητό.
Προχωρήσαμε, βγήκαμε από τον χωματόδρομο με κατεύθυνση προς τα Λεύκαρα. Περάσαμε από το χωριό Βάβλα και φθάσαμε στο χωριό Κάτω Δρύς, όπου κάναμε τον δεύτερο σταθμό μας. Πρώτη φορά βρισκόμασταν σε αυτό το χωριό που μας εντυπωσίασε. Τρία παλιά αρχοντικά που κτίστηκαν το 1934, 1935 και 1939, έδειχναν ότι κάποτε το χωριό ήταν πολύ πλούσιο σε αντίθεση με τα περισσότερα χωριά που είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε.
Περπατήσαμε στα στενά δρομάκια του και σταματήσαμε στο μικρό μουσείο Λαϊκής τέχνης. Ένα τυπικό σπίτι του 19ου αιώνα. Αφού περιεργαστήκαμε με ενδιαφέρον το σπίτι και τα αντικείμενα, γευτήκαμε την τοπική ζιβανία που μας πρόσφερε η φιλική κοπέλα, υπεύθυνη του μουσείου.
Το χωριό δεν έχει περισσότερους από 100 κατοίκους πλέον, αλλά σιγά-σιγά ανακαλύπτεται από τους τουρίστες αλλά και τους ντόπιους. Τα τελευταία χρόνια οι παλιές κατοικίες άρχισαν να αναπαλαιώνονται δίνοντας στο χωριό μεγαλύτερη κίνηση.
Από εκεί κατευθυνθήκαμε προς το μοναστήρι του Μαχαιρά. Ακόμη ένας ολιγόλεπτος σταθμός και μετά περνάμε από Λαζανιά, Γούρι, Φαρμακά, Οδού. Σταθμός, καφές και σάντουιτς στο καφενείο του χωριού και επίσκεψη στην παλιά εκκλησία. Ο ήλιος άρχισε να δύει και συνάμα να πέφτει η θερμοκρασία. Προχωρήσαμε προς το χωριό Μελίνη. Η Μελίνη μπορεί να είναι μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω αλλά η αλλαγή στην θερμοκρασία είναι αισθητή, αφού ο δρόμος κατεβαίνει απότομα.
Προχωρήσαμε γρήγορα προς Λεμεσό αφού η νύχτα άρχισε να πέφτει.
Η χειμωνιάτικη αλλά ηλιόλουστη βόλτα μας, μας πρόσφερε αρκετές συγκινήσεις. Πρώτα απ’ όλα ευχαριστηθήκαμε οδήγημα, τόσο σε χώμα όσο και σε άσφαλτο και λέγαμε πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε σε ένα μέρος, όπου μπορούμε να οδηγούμε μοτοσυκλέτες, ολόχρονα. Δεύτερο, περάσαμε μέσα από γνωστά και άγνωστα μέρη. Κάποια μας έκαναν να θυμηθούμε και κάποια να λυπηθούμε. Γνωρίσαμε κάποια νέα χωριά και μάθαμε μερικά πράγματα από την μεγάλη ιστορία του νησιού μας.
Η Κύπρος μπορεί να είναι ένα μικρό νησί αλλά υπάρχουν πάρα πολλές διαδρομές και μέρη για επίσκεψη.
Καλές διαδρομές.
