MotoGP Valencia – Race – Αγώνας με τα όλα του και ένας σπουδαίος Πρωταθλητής

Η αυλαία ενός ακόμη Παγκόσμιου Πρωταθλήματος έπεσε. Και έπεσε βρίσκοντας τον Marc Marquez για μια ακόμη φορά στη θέση του οδηγού, μια θέση που έχει βρεθεί ούτε μία, ούτε δύο, αλλά 6 – πλέον – φορές στην τόσο σύντομη καριέρα του.

Πριν περάσουμε στα του αγώνα και το τι είδαμε και σήμερα, στο τελευταίο Grand Prix της φετινής χρονιάς, πρέπει να σταθούμε στην ουσία αυτής· το 2017 ήρθε για να μας αποδείξει ότι παρ’ όλο που τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες σπουδαίων πρωταθλημάτων, πάντα υπάρχει το περιθώριο για κάτι ακόμη καλύτερο.

Και αυτό το ‘καλύτερο’ το είδαμε φέτος, παρά το γεγονός ότι πρωταγωνιστής ΔΕΝ ήταν ο μεγάλος Rossi, ο άλλοτε ‘διαστημικός’ Lorenzo, ή ακόμη και ο ‘φρέσκος’ Vinales. Ήταν όμως ο αναγεννημένος Dovizoso, ο οποίος παρά τα 31 του χρόνια και την 10ετή πορεία του στο MotoGP, ήταν ο καλύτερος ‘Dovi’ που έχουμε δει ποτέ.

Ο άλλος μεγάλος πρωταγωνιστής ήταν ο συνήθης ύποπτος, Marc Marquez. Ο αναβάτης που στα 24 του χρόνια έχει ήδη 4 Τίτλους στη μεγάλη κατηγορία, 6 στο σύνολο και υπόβαθρο για να γίνει ο πιο επιτυχημένος αναβάτης όλων των εποχών.

Αν το καλοσκεφτούμε, οι πορείες των δύο αναβατών μέχρι τώρα δεν συγκρίνονται, τα νούμερα μας ‘δείχνουν’ ότι η διαφορά μεταξύ τους είναι τεράστια. Να όμως που στο MotoGP και τον μαγικό κόσμο των δύο τροχών, αυτές οι τεράστιες διαφορές ΜΠΟΡΟΥΝ να κλείσουν. Μπορούν, μέσα από την σκληρή δουλειά των αναβατών αλλά και των ομάδων, την βελτίωση ή την επιδείνωση κάποιων συντελεστών και φυσικά τη Θεά Τύχη.

Φέτος, όλοι οι παραπάνω παράγοντες και κυρίως η σκληρή δουλειά της Ducati αλλά και του Andrea Dovizioso, μας έδωσαν ένα πρωτάθλημα στο οποίο ο Ιταλός κόντραρε στα ίσια τον ‘πολύ’ Marquez. Και τον κόντραρε ως το τέλος, καθώς παρά το ότι τα πράγματα ήταν δύσκολα για τον συμπαθή ‘DesmoDovi’, ο Ιταλός το πάλεψε και ας μην κέρδισε.

Όπως λέει όμως και ο Paulo Coelho στο ‘Χειρόγραφο της Άκρα’, «Ηττημένος είναι μόνο όποιος παραιτείται». Και ο Dovizioso είναι ένας από αυτούς τους λίγους που είχαν απέναντί τους το τεράστιο ταλέντο του Marc Marquez και δεν παραιτήθηκαν.

Τα έδωσε όλα ως το τέλος και το 2017 τον βρίσκει νικητή, τόσο μέσα στο νου όλων των φίλων του αθλήματος, όσο και στους ανθρώπους της ομάδας του που τον χειροκροτούσαν συγκινημένοι στα box τους, γνωρίζοντας την αξία του αναβάτη που πίστεψε ίσως και περισσότερο από όλους στο project ‘Desmosedici’.

Ο αγώνας εκκίνησε με τον πολύ καλό καιρό της Valencia να συντροφεύει τους αναβάτες και τον Marquez να κάνει την – σχεδόν – τέλεια εκκίνηση, στρίβωντας 1ος στην Στροφή. Και λέμε ‘σχεδόν’, γιατί την απολύτως τέλεια εκκίνηση έκανε η άλλη Repsol Honda, αυτή του Dani Pedrosa.

Ο Ισπανός θυμήθηκε τις παλιές, καλές, πραγματικά εκρηκτικές του εκκινήσεις, ένα ατού που ενώ πάντοτε βρισκόταν στα πλεονεκτήματά του, βλέπαμε σπάνια τελευταία. Αυτή τη φορά όμως ο σκοπός ήταν ιερός και ο βραχύσωμος Dani ήθελε να τα κάνει όλα σε μία και μόνο ημέρα.

Ποιά είναι αυτά τα όλα; Μα φυσικά να δώσει τον ‘αέρα’ στον πρωτοπόρο και teammate του, Marquez, αλλά και να παλέψει για τη νίκη, αν αυτή φυσικά ήταν διαθέσιμη από τις… ‘συνθήκες’. Συνθήκες που φυσικά θα κρίνονταν ανάλογα με το ‘live championship’, με το που θα έγερνε δηλαδή η πλάστιγγα του Τίτλου.

Με το κλείσιμο του πρώτου γύρου όλα άρχισαν να παίρνουν μορφή, ο Marquez βρισκόταν μπροστά, ο Pedrosa στη 2η – σε ρόλο wingman (έτσι ονομάζεται ένας πιλότος μαχητικού αεροσκάφους, όταν υποστηρίζει κάποιον άλλον σε περιβάλλον μάχης) όπως δήλωνε ο Nick Harris στην τελευταία του μετάδοση για το MotoGP – και ο Iannone στην 3η.

Ο Dovizioso ξεκίνησε καλά και ανέβηκε άμεσα στην 6η, όμως μπροστά του είχε δύσκολο έργο· τους ουδέτερους και ιδιαίτερα επιθετικούς Iannone και Zarco αλλά και τον Lorenzo, τον teammate που είχε τον ρυθμό στις δοκιμές ώστε να κλείσει δυνατά τη φετινή χρονιά.

Ο δεύτερος γύρος ‘άνοιξε’ με τις δύο Repsol να οδηγούν τον αγώνα, όμως στην τέταρτη στροφή της πίστας, είδαμε ίσως το πιο εντυπωσιακό προσπέρασμα ολόκληρης της χρονιάς. Ο Γάλλος Zarco, έχοντας περάσει ήδη τον Iannone για την 3η θέση, ‘βούτηξε’ εντυπωσιακά – και από πολύ πίσω – στην εσωτερική του Pedrosa, με το ιδιαίτερο, εντυπωσιακό του στυλ!

Παρά την πιο κλειστή και ιδιαίτερα ‘δύσκολη’ γραμμή που διάλεξε ο αναβάτης της Tech3 για να περάσει, ο rookie του 2017 πέτυχε με ξυραφένια ακρίβεια το apex, ‘καθαρίζοντας’ τον πολύπειρο αναβάτη της Honda! Αυτό ήταν ένα πέρασμα το οποίο δεν περίμενε σε καμία περίπτωση ο Pedrosa και αυτό φάνηκε από την απλωτή γραμμή που ο ίδιος πήρε.

Πιο πίσω ο Lorenzo περνούσε τον αναβάτη που αντικατέστησε στη σέλα της εργοστασιακής Desmosedici, βάζοντας με αυτό τον τρόπο τον Iannone ανάμεσα στον εαυτό του και τον Dovizioso. Λίγες στροφές μετά όμως και ο ‘Dovi’ πέρασε και αυτός με τη σειρά του τον πρώην teammate του, ανεβαίνοντας στην 5η θέση του αγώνα.

Έπρεπε να φτάσουμε στον τέταρτο γύρο του αγώνα για να δούμε αλλαγή στην κορυφή, καθώς ο Marquez, υπό τον ‘φόβο’ μιας άτσαλης κίνησης του Zarco που κυνηγούσε την δόξα πίσω του, άνοιξε ευγενικά την ‘πόρτα’ για την 1η θέση. Ο Γάλλος πέρασε με άνεση, την ώρα που στον αγώνα μετρούσαμε ήδη τρεις πτώσεις (Bautista-Kallio-Aleix Espargaro).

Πίσω από την δεκάδα, ο Vinales έκανε έναν καταστροφικό αγώνα, υποχωρώντας ως και την 17η θέση. Ο Rins από την άλλη ακολουθούσε την αντίθετη πορεία, κερδίζοντας συνεχώς έδαφος, ενώ ο Redding εγκατέλειπε τον τελευταίο του αγώνα με την Pramac Ducati έπειτα από πτώση.

Επιστρέφοντας στο πενταμελές γκρουπ των πρωτοπόρων που ξεμάκραινε (Zarco, Marquez, Pedrosa, Lorenzo, Dovizioso), ξεκίνησε μια κούρσα αναμονής με τρία κύρια χαρακτηριστικά· την προσπάθεια του Zarco για την πρώτη του νίκη, την χαρακτηριστική ‘άνεση’ των Repsol Honda και την ενδοεταιρική ‘φαγωμάρα’ των δύο Ducati.

Στους Lorenzo και Dovizioso επικεντρώθηκε όλος ο αγώνας από εκεί και έπειτα, στο δίδυμο του Borgo Panigale που για όση ώρα βρέθηκε να μάχεται, είχε ένα εξαιρετικά παραπλήσιο ρυθμό. Από τον πρώτο γύρο ως και τον 25ο που οι δύο αναβάτες οδηγούσαν σχεδόν ρόδα-ρόδα όμως, δεν είδαμε ούτε ένα προσπέρασμα.

Παρά το γεγονός ότι από τα box της ομάδας των ‘κόκκινων’ είδαμε το περίφημο μήνυμα ‘Suggesting Mapping 8’ (σε ελεύθερη μετάφραση, κάνε στην άκρη) στην οθόνη του Jorge Lorenzo, 18 ολόκληρους γύρους πριν το τέλος, παρά το ότι λίγο μετά βγήκε ΚΑΙ πινακίδα από την ομάδα στο Ισπανό με την ένδειξη ‘-1’ (δηλαδή να υποχωρήσει μία θέση), ο Lorenzo δεν παραχώρισε τη θέση του.

Έτσι ο Dovizioso οδηγούσε την όχι και τόσο ταιριαστή με τη Valencia Ducati του ενάντια στον ταχύτατο τοπικό ήρωα και νικητή του αγώνα των δύο τελευταίων ετών εκεί, Jorge Lorenzo, σε μια μάχη πέρα για πέρα καθαρή.

Η διαφορά τους σε κάθε γύρο απειροελάχιστη, ο ‘Dovi’ ήταν ελάχιστα πιο γρήγορος στους μισούς σχεδόν γύρους αυτής της ‘μάχης’, όμως, όπως αποδείχθηκε, όταν οδηγείς την ίδια μοτοσυκλέτα, με τον ίδιο μάλιστα συνδυασμό ελαστικών στο Τσέστε, τότε η υπόθεση ‘προσπέραση’ γίνεται εξαιρετικά δύσκολη.

Ο Ιταλός πάλεψε, προσπάθησε να μείνει κοντά στον teammate του και να τον νικήσει, όμως ο Jorge έμενε εκεί, αγέρωχος, οδηγώντας με το αέρινο, ξεχωριστό του στυλ σε έναν εκπληκτικό ρυθμό από άποψης συνέπειας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που από τον δεύτερο γύρο ως τη στιγμή της πτώσης του στον 25ο γύρο, ο Lorenzo είχε απόκλιση στο γυρολόγιό του μόλις 0.430sec !

Εκτός λοιπόν από την ίδια μοτοσυκλέτα, τα ίδια ελαστικά αλλά και την πίστα, ο Dovizioso είχε να αντιμετωπίσει και ένα εξαιρετικά καλοκουρδισμένο Ελβετικό ρολόι, ρυθμισμένο να ‘γυρίζει’ την πίστα με απόλυτη ακρίβεια. Φυσικά, σε όλα τα παραπάνω, προσθέστε και το άγχος του Ιταλού και το ‘βάρος’ μιας ολόκληρης χρονιάς που κουβαλούσε στις πλάτες του.

Αν έπρεπε ή όχι να αφήσει ο Lorenzo τον Dovizioso να περάσει μπροστά όμως, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Δεν υποχρεούταν σίγουρα, ενώ όπως είπε μετά το τέλος του GP στις δηλώσεις του, το έκανε για να ‘τραβάει’ τον ‘ Dovi’ μαζί του, στη μάχη του βάθρου.

Σε κάποια σημεία του αγώνα περιόριζε τον ρυθμό του Ιταλού, σε άλλα υπερτερούσε, το μόνο σίγουρο είναι ότι οι δύο Ducati ΔΕΝ είχαν το ρυθμό για τη νίκη στην Ισπανία και αυτό ήταν το μόνο αποτέλεσμα που θα έδινε στον πάντοτε ήρεμο και cool Dovizioso ελπίδες για τον Τίτλο.

Βέβαια, δεν είναι σίγουρο πως θα κυλούσε ο αγώνας αν ο Ιταλός κυνηγούσε τους τρεις αναβάτες μπροστά του από την 4η θέση και όχι την 5η, ή αν αυτό θα άγχωνε κάπως τον Marquez, όμως με υποθέσεις πρωταθλήματα δεν κερδίζονται. Ο Marquez πάντως αγχώθηκε τελικά (μόνος του), όταν στον 22ο γύρο αποφάσισε να πάει για τη νίκη.

Έφτασε και πέρασε με σχετική άνεση τον τρομερό και εδώ Zarco, όμως στα φρένα της Στροφής 1 του 23ου γύρου απέδειξε για μια ακόμη φορά φέτος γιατί αξίζει τον Παγκόσμιο Τίτλο.

Σε ένα πλάνο του σκηνοθέτη που φάνηκε ξεκάθαρα ότι ο Ισπανός δεν επρόκειτο να στρίψει στην 1 (φρέναρε μετά τον Zarco και ας βρισκόταν ήδη μπροστά του!), ο δαιμόνιος 24χρονος έκανε ακόμη ένα μαγικό σώσιμο ‘αλά Marquez’ με αγκώνες, γόνατα (και τύχη), φεύγοντας ευθεία στην αμμοπαγίδα και επιστρέφοντας λίγο μετά στην πίστα.

Όλα αυτά εννοείται χωρίς να πέσει, ενώ υποχώρησε προσωρινά στην 5η θέση πίσω από τη Ducati του Dovizioso που ξαφνικά, έπειτα από 24 γύρους αγώνα, έβλεπε λίγο ‘φως στο τούνελ’. Η ελπίδα ότι ο Marquez μπορεί να ξανακάνει το λάθος (άλλωστε το έκανε ήδη μια φορά) αλλά και το ότι ο Lorenzo τέθηκε εκτός αγώνα έναν γύρο μετά, έκαναν τον 31χρονο να προσπαθήσει για το κάτι ‘παραπάνω’.

Και το κάτι ‘παραπάνω’ ήταν να πιέσει για τη νίκη, καθώς δεν του είχε απομείνει και τίποτε άλλο. Όπως είπε και ο ίδιος όμως, οδηγούσε ήδη στο 100% και όταν προσπαθείς να ξεπεράσεις αυτό το όριο, τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα. Έγιναν και ο Dovizioso κατέληξε στην αμμοπαγίδα και την πτώση έπειτα από μια έξοδο που είχε επισφραγίζοντας τον Τίτλο του Marquez έξι γύρους πριν το τέλος.

Ξαφνικά, ο Marquez βρισκόταν και πάλι σε θέση βάθρου (από την 5η), οι Ducati ήταν αμφότερες εκτός και μπροστά θα βλέπαμε μια πεντακάθαρη μάχη για την πρωτιά, ανάμεσα στους Zarco και Pedrosa. Μια πρωτιά που όπως είπαμε και στην αρχή του άρθρου μας, ο Dani είχε στο στόχο του.

Και την κατέκτησε περνώντας τον Γάλλο στα μέσα του προτελευταίου γύρου, με τον αναβάτη της Tech3 να ψάχνει την απάντηση χωρίς όμως να την βρίσκει απέναντι στον αλάνθαστο Pedrosa. Κάπως έτσι οι δύο αναβάτες έφτασαν στον τερματισμό και η εργοστασιακή ομάδα της Honda πανηγύρισε διπλά, τόσο για τη νίκη του ενός αναβάτη της, όσο και για την 3η θέση και το πρωτάθλημα του άλλου.

Και ο Zarco ήταν χαρούμενος με τη 2η θέση (παρ’ ότι σίγουρα θα προτιμούσε τη νίκη), ενώ πιο πίσω ιδιαίτερα ευτυχής ήταν και ο Alex Rins, ο οποίος ανέκαμψε ως την 4η θέση από την 13η που βρισκόταν στον πρώτο γύρο! Μια εκπληκτική – και αθόρυβη από πλευράς σκηνοθέτη – προσπάθεια από τον νεαρό αναβάτη της Suzuki, η οποία επιβεβαιώνεται για την εξαιρετική επιλογή στο πρόσωπο του Ισπανού.

Ο Valentino Rossi έκλεισε τη χρονιά μαχόμενος με μια 5η θέση, πηγαίνοντας σαφώς καλύτερα από τον παραπονούμενο για την απόδοση της εργοστασιακής Yamaha, Maverick Vinales (12ος). Την εξάδα συμπλήρωσε ο Iannone που επισφράγησε την συνολικά ανοδική πορεία της GSX-RR, ενώ μία θέση πίσω του βρέθηκε ο Jack Miller, που έκλεισε θετικά την θητεία του στη Marc VDS Honda.

Crutchlow, Miller και Rabat συμπλήρωσαν τη δεκάδα, ενώ η λίστα των αναβατών που δεν τερμάτισαν μάκρυνε με τις προσθήκες των Pol Espargaro, Lowes και Bautista.

Αναλυτικότερα τα αποτελέσματα:

Μπορείτε να δείτε την τελική βαθμολογία του πρωταθλήματος εδώ.

*Παρακολουθήστε τις εξελίξεις των πρώτων επίσημων δοκιμών του MotoGP για το 2018, οι οποίες εκκινούν την Τρίτη 14/11. Μείνετε συντονισμένοι!