Στην Γουατεμάλα με μοτοσυκλέτα

Στις 3 Αυγούστου 2006, ο δρόμος και οι μοτοσικλέτες μας οδήγησαν στην πόλη La Mesilla, στα σύνορα Μεξικού – Γουατεμάλας.

Αφήσαμε το Μεξικό την χώρα των Αζτέκων και περάσαμε στην χώρα των Μάγια, την Γουατεμάλα. Η Γουατεμάλα ήταν η καρδιά των Μάγια, οι οποίοι πριν περίπου χίλια χρόνια και πριν από την εισβολή των Ισπανών, ανέπτυξαν σημαντικό πολιτισμό. Πολλοί από τους κατοίκους μιλούν ακόμη την γλώσσα των προγόνων τους, (εκτός από τα Ισπανικά) και διέκρινα μια υπερηφάνεια για την καταγωγή και την κουλτούρα τους.

Η διαδικασία στα σύνορα εύκολη και μας πήρε περίπου μία ώρα. Σε αυτό βοήθησε και το ότι επιλέξαμε να αποφύγουμε τα σύνορα στον Παν Αμερικάνα, τα οποία είναι η κύρια είσοδος στην χώρα και έχουν αρκετή κίνηση, αφού ο περισσότερος κόσμος και τα φορτηγά τα χρησιμοποιούν.

Ένα από τα καλά του να ταξιδεύεις με δεύτερο άτομο, είναι ότι σε περιπτώσεις όπως στα σύνορα, ο ένας προσέχει τις μοτοσικλέτες και τα πράγματα, ενώ ο δεύτερος τακτοποιεί τα γραφειοκρατικά. Αυτό που μας έκανε εντύπωση στα σύνορα ήταν η απολύμανση στις μοτοσικλέτες. Βασικά κάποιος από τους τελωνειακούς, ψεκάζει ένα υγρό πάνω στα ελαστικά. Δεν ξέρω αν ωφελεί σε κάτι η αν είναι ένας τρόπος για να εισπράξουν μερικά λεφτά παραπάνω.

Περάσαμε λοιπόν στην Γουατεμάλα, μια καινούργια χώρα για μας και μια καινούργια περιπέτεια. Από την πρώτη στιγμή που περάσαμε στην χώρα νοιώσαμε διαφορετικά. Νοιώσαμε να είμαστε ευπρόσδεκτοι. Τα πρόσωπα των ανθρώπων ήταν χαμογελαστά,  ήρεμα και φιλόξενα. Τίποτα στα πρόσωπα τους δεν θύμιζε την αιματηρή ιστορία της χώρας και τα βάσανα τα οποία πέρασαν.

Πρώτος μας σταθμός η πόλη Panajachel, κάπου 240 χιλιόμετρα από τα σύνορα. Όταν φθάσαμε στην πόλη μας είχε ήδη προλάβει η απογευματινή βροχή. Στην κατάσταση μας όπως είμαστε βρεγμένοι και κουρασμένοι, δεν βρήκαμε καλό ξενοδοχείο αφού δεν είχαμε όρεξη να ψάξουμε πολύ.

 Η πόλη βρίσκεται στις όχθες της λίμνης Atitlan (Lago De Atitlan). Μια ζωντανή πόλη με αρκετή νυκτερινή ζωή, μπαράκια, εστιατόρια και αρκετό τουρισμό.

Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε με προορισμό μια άλλη μικρή πόλη στην λίμνη, το San Pedro La Laguna. Ο δρόμος υπέροχος. Πηγαίναμε δίπλα στην λίμνη και μέσα από μικρές πόλεις. Η λίμνη η οποία έχει μέγεθος 18χμ επί 12χμ περιτριγυρίζεται από ηφαίστεια και μερικά από τα πιο παραδοσιακά χωριά των Μάγια. Στην διαδρομή είδαμε σκηνές από το παρελθόν. Γυναίκες να πλένουν τα ρούχα στην λίμνη. Παραδοσιακές στολές, πολύχρωμα παλιά λεωφορεία και άνθρωποι που κουβαλούσαν πράγματα στο κεφάλι τους. Σε κάποια στιγμή ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας μας ακολουθούσε. Λογικά θα έπρεπε να μας κάνει να νοιώσουμε ασφαλείς, μας έκανε όμως ν΄ανησυχήσουμε αφού είχαμε ακούσει διάφορα για την διαφθορά της αστυνομίας εκεί. Ευτυχώς δεν μας ενόχλησαν και κάποια στιγμή μας προσπέρασαν και εξαφανίστηκαν.

Οι πληροφορίες και ο χάρτης μας έλεγαν ότι ο δρόμος είναι άσφαλτος, αλλά τα τελευταία 20 περίπου χιλιόμετρα, ήταν ένας άσχημος χωματόδρομος. Με τις φορτωμένες μοτοσικλέτες μας ήταν ακόμη πιο δύσκολος. Εκ των υστέρων μάθαμε ότι ο δρόμος αυτός ήταν και επικίνδυνος, καθώς εκεί έγιναν και αρκετές ληστείες με στόχο τουρίστες.

Φθάσαμε ευτυχώς σώοι και βρήκαμε εύκολα ξενοδοχείο (6 δολάρια το δωμάτιο). Από την πρώτη στιγμή μου άρεσε ο χαλαρωτικός ρυθμός της πόλης αλλά δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να ζήσω εκεί για μια ζωή, όπως τον Αμερικάνο που γνωρίσαμε. Πήγε εκεί να επισκεφτεί ένα φίλο του για μια εβδομάδα και έμεινε για 15 χρόνια. Δεν θα εκπλαγόμουν αν είναι ακόμα εκεί!! 

Στην πόλη υπάρχει μια μικρή κοινότητα από «γκρίγκος» (ξένοι) που τους τράβηξε εκεί η ήσυχη και γραφική ζωή δίπλα στην λίμνη, καθώς και η φθήνια. Ορισμένοι απ αυτούς άνοιξαν μπαράκια και εστιατόρια, για να βγάζουν βασικά τα έξοδα τους. Αυτή η κοινότητα βρίσκεται κοντά στην λίμνη, όπου κατά κάποιο τρόπο είναι η τουριστική περιοχή, ενώ λίγο πιο ψηλά στον λόφο μένουν οι ντόπιοι.

 Η συνύπαρξη τους φαινόταν αρμονική παρ’ όλες τις εμφανείς διαφορές στην κουλτούρα. Η ηρεμία και η ομορφιά του μέρους μας κράτησαν εκεί δέκα μέρες. Δέκα μέρες που δεν πήγαν χαμένες αφού εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία και κάναμε μαθήματα ισπανικών. Για 20 ώρες μαθημάτων (ένας δάσκαλος, ένας μαθητής) πληρώσαμε 56 δολάρια ο καθένας. Υπάρχουν αρκετά σχολεία και αρκετά φθηνά, έτσι πολλοί ταξιδιώτες σταματούν εκεί ώστε να μάθουν τη γλώσσα.

Οι μέρες πέρασαν ευχάριστα. Ξεκουραστήκαμε, περπατήσαμε, μαγειρέψαμε φαγητά που πεθυμήσαμε, κυρίως όσπρια, αλλά ήρθε η στιγμή να προχωρήσουμε και να γνωρίσουμε νέους προορισμούς. Όταν ταξιδεύεις και βρεις ένα μέρος που σου αρέσει, δυσκολεύεσαι να φύγεις. Όταν όμως πάρεις την απόφαση και ανεβείς στην μοτοσυκλέτα, τότε βρίσκεσαι ξανά στο στοιχείο σου και ανυπομονείς για τον επόμενο προορισμό. Αποχαιρετίσαμε τους καινούργιους φίλους μας και φύγαμε με προορισμό την Antigua. Πήραμε τον άσφαλτο και όχι τον χωματόδρομο από όπου ήρθαμε.

Φθάσαμε στην Antigua κάτω από βροχή. Ενώ η μέρα ξεκινούσε σχεδόν πάντα ηλιόλουστα, το απόγευμα και το βραδάκι έριχνε νερό.

Η Antigua υπήρξε μια από τις σπουδαιότερες πόλεις της Ισπανικής αυτοκρατορίας, και πρώην πρωτεύουσα της Γουατεμάλας. Σήμερα με την εξαιρετική αρχιτεκτονική με τους λιθόστρωτους δρόμους σε συνδυασμό με την ήρεμη αλλά και κοσμοπολίτικη ζωή, με καλά εστιατόρια και μπαράκια, κάνουν την πόλη τόσο ελκυστική, ώστε να   είναι ο κυριότερος τουριστικός προορισμός της Γουατεμάλας.

 Μείναμε τρείς μέρες στην Antigua, όπου σε μια από αυτές επισκεφτήκαμε ένα ηφαίστειο. Αν δεν κάνω λάθος ονομάζεται Pacaya. Η επίσκεψη έγινε βράδυ, ώστε να μπορούμε να δούμε καλύτερα την καυτή λάβα αφού το ηφαίστειο ήταν εν ενεργεία. Η μετάβαση ήταν μια ώρα με λεωφορείο και ενάμισι ώρα περπάτημα για να ανεβούμε στο βουνό. Μια εμπειρία αξέχαστη, από τα πράγματα που ορισμένοι από εμάς βλέπουν μια φορά στην ζωή τους. Στην αρχή πρέπει να ομολογήσω, ότι σκεφτόμασταν την πεζοπορία, την ταλαιπωρία και εάν στο τέλος θα άξιζε τον κόπο. Αν βρεθείτε στο ίδιο σημείο, μην σκεφτείτε τίποτα από όλα αυτά. Η επίσκεψη σε ένα ηφαίστειο είναι κάτι που αξίζει τον κόπο. Εμείς εκτός του άλλων είχαμε ακόμη μια ταλαιπωρία. Στην επιστροφή το λεωφορείο χάλασε. Γυρίσαμε στην Antiqua φορτωμένοι σε διπλοκάμπινα της αστυνομίας η ώρα δώδεκα το βράδυ, κουρασμένοι και πεινασμένοι.  

 Στην τέταρτη μέρα φύγαμε με προορισμό την πρωτεύουσα, η οποία ονομάζεται επίσης Γουατεμάλα. Η αλλαγή του πίσω ελαστικού μου, που με ταλαιπωρούσε από το Μεξικό, ήταν κάτι περισσότερο από αναγκαία, αφού είχε φθαρεί και έχανε συνεχώς αέρα. Φθάσαμε στην μεγαλούπόλη και εύκολα βρήκαμε κατάστημα με ελαστικά. Ως συνήθως αποφεύγαμε τις μεγάλες πόλεις και αυτό κάναμε και εδώ. Αφού αλλάξαμε το ελαστικό, διασχίσαμε την πόλη και προχωρήσαμε προς τα σύνορα.

Τελευταίος σταθμός μας πριν τα σύνορα με την Ονδούρα, η πόλη Chiquimula. Εκεί συνέβη και το εξής περιστατικό που μας είχε φοβίσει λίγο. Στην πόλη είχε κάποιο είδος πανήγυρη και βρήκαμε ξενοδοχείο λίγο μακριά από το κέντρο. Το βράδυ περπατήσαμε μέχρι το κέντρο και αφού φάγαμε επιστρέφαμε προς το ξενοδοχείο. Στον δρόμο είδαμε ένα μπαράκι και σταματήσαμε για μια μπύρα. Εκτός από εμάς και τον μπάρμαν δεν είχε άλλους στο μαγαζί. Ξαφνικά, όπως καθόμασταν ο τύπος έκλεισε όλες τις πόρτες. Τον ρωτήσαμε γιατί κλείνει και μας είπε ότι υπάρχουν κάποιοι τύποι που έρχονται και ενοχλούν. Η εξήγηση του δεν μας καθησύχασε και ήπιαμε το ποτό μας βιαστικά και φύγαμε. Ίσως να μην ήταν και τίποτα το επικίνδυνο, αλλά καλύτερα να προσέχεις και να αποφεύγεις κατοκοπιές.   

 Η Γουατεμάλα αποδείχθηκε μια ευχάριστη έκπληξη. Μια όμορφη χώρα με υπέροχα τοπία, με ενδιαφέρουσα κουλτούρα και φιλόξενους ανθρώπους. Είναι η μόνη χώρα στην κεντρική Αμερική, που η κουλτούρα των ινδιάνων κατοίκων είναι τόσο εμφανής και ριζωμένη. Υπάρχει φτώχεια, συνεπεία του ταραγμένου παρελθόντος της, των δικτατοριών, των εμφυλίων και των εξωτερικών επεμβάσεων. Υπάρχει όμως και περηφάνια για την καταγωγή τους και την χώρα τους.

Προσωπικά, θέλω να επισκεφτώ ξανά την Γουατεμάλα και να ξοδέψω περισσότερο χρόνο εκεί. Υπάρχουν τόσα να δεις και να ζήσεις που νοιώθω ότι οι μέρες που μείναμε εκεί, ήταν απλώς μια εισαγωγή.  

 Την επόμενη μέρα φτάσαμε στα σύνορα με την Ονδούρα………..

Αφήστε μια απάντηση